ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5641

นับตั้งแต่วินาทีที่หมดสติไป อานฉี่ซานไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองล่องลอยอยู่ในมิติที่ว่างเปล่ามานานเท่าไหร่แล้ว 

กระทั่งในที่สุดก็มีแสงที่ริบหรี่ปรากฏตรงหน้าเขาสักที 

วินาทีนี้ จากการที่แสงอันริบหรี่นั่นปรากฏ สิ่งที่ตามมายังมีความเจ็บปวดที่ทุกข์ทรมาน รวมไปถึงความรู้สึกที่ไร้เรี่ยวแรงอย่างถึงขีดสุด 

ยิ่งกว่านั้นคือความรู้สึกที่ไร้เรี่ยวแรงนี้ทำให้เขาไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้ด้วย

ไม่นานนัก เขาก็รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเหมือนถูกอุณหภูมิที่อบอุ่นชนิดหนึ่งห่อหุ้มโดยสิ้นเชิง ความรู้สึกที่อบอุ่นนี้ทำให้ความเจ็บปวดบนร่างกายเขาได้รับการคลี่คลายในระดับที่แน่นอน 

ถัดจากนั้นเขาก็ค้นพบอีกว่าความรู้สึกที่อบอุ่นนั่นกำลังผลักดันให้ตัวเองค่อย ๆ ลอยขึ้น 

ต่อมา เขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยตะโกนด้วยความตะลึงอยู่ข้างหู: “พี่เย่เฉิน!”  

เสียงเรียกนี้ทำให้วิสัยทัศน์ของเย่เฉินค่อย ๆ ฟื้นฟูกลับคืนมา 

เมื่อเขาที่อ่อนแอลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมา แล้วมองเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าได้ชัดเจน เขาก็ตะลึงจนตาค้างไปเลย!

เนื่องจากเขาค้นพบอย่างตะลึงว่า สตรีงงดงามที่โชว์ไหล่อันไร้ที่ติอยู่ในบ่อน้ำพุร้อนตรงหน้านี้ก็คือหลินหว่านเอ๋อร์ที่มีความเป็นมาลึกลับนั่น! 

เย่เฉินตกตะลึงหนักมาก! รู้สึกว่าเหมือนตัวเองกำลังฝันถึงเรื่องที่เหลือเชื่อ และอธิบายไม่ได้ด้วยตรรกะ ซึ่งแยกแยะไม่ได้แล้วว่าตกลงตัวเองตายไปแล้วหรือยังมีชีวิตอยู่ 

หลินหว่านเอ๋อร์มองดูลักษณะท่าทีที่ตะลึงงันอย่างยิ่งของเย่เฉิน จึงยิ้มหวานแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน: “พี่เย่เฉิน หว่านเอ๋อร์ยังไม่กลัวเลยค่ะ พี่กลัวอะไรเหรอคะ?” 

เย่เฉินมองดูรอยยิ้มที่บริสุทธิ์และมีความยั่วเย้าปนอยู่เล็กน้อยของเธอ จึงรู้สึกตกใจกลัวเล็กน้อย รู้สึกแค่ว่าความเจ็บปวดตามร่างกายสลายหายไปภายในพริบตา 

นอกเหนือจากนี้แล้ว ในส่วนลึกของหัวใจเขายังมีความรู้สึกราวกับชีวิตสงบสุขมากด้วย

เขาจึงอดพูดพึมพำไม่ได้: “แม่งเอ๊ย ฉันน่าจะตายแล้วมั้ง……แต่ตายแล้วก็ตายไปสิ ทำไมถึงได้เจอหลินหว่านเอ๋อร์ด้วย? อย่าบอกนะว่าเธอก็ตายไปแล้ว? นี่มันเพ้อเจ้อไปหน่อยนะ……ทั้ง ๆ ที่ฉันก็เคยกำชับเธอแล้วว่าให้เธออยู่ในมหาวิทยาลัยดี ๆ ……หรือว่าทั้งหมดนี้เป็นแค่ความหลอนหลังความตาย?”

เมื่อพูดคำพูดเหล่านี้จบ เย่เฉินก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรง ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งอย่างควบคุมไม่ได้ 

ถัดจากนั้น เย่เฉินก็สัมผัสได้อย่างเลือนลางว่ามีมือที่สะอาดเกลี้ยงเกลาคู่หนึ่งใช้แรงอุ้มใต้วงแขนตัวเองเอาไว้ อีกทั้งรั้งร่างตัวเองเอาไว้ 

ต่อมาร่างกายของฝ่ายตรงข้ามก็แนบติดกับร่างกายตัวเอง

ยิ่งกว่านั้นคือเขาสามารถสัมผัสได้ว่า วินาทีนี้หน้าอกที่อวบอัดของฝ่ายตรงข้ามกำลังแนบติดกับหน้าอกตัวเองแน่น ๆ

และตอนนี้ฝ่ายตรงข้ามยังคงทุ่มสุดกำลังสามารถ เพื่อดึงตัวเขาขึ้นมาจากความอบอุ่นนั่นอยู่ 

ในเสี้ยววินาทีที่ใกล้จะถูกดึงออกมาจากน้ำ  เย่เฉินก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง 

เขาถามพึมพำ: “ทำไม……ทำไมเธอยังไม่ลืม……หรือว่า……หรือว่าเธอก็เป็นนักบำเพ็ญเพียรเหมือนกัน?!” 

หลินหว่านเอ๋อร์หัวเราะอย่างเขินอาย: “ตอบกลับพี่เย่เฉินค่ะ หว่านเอ๋อร์ไม่ใช่นักบำเพ็ญเพียร หว่านเอ๋อร์แค่มีฐานร่างที่พิเศษ ซึ่งพี่ลบความทรงจำหนูไม่ได้หรอกค่ะ……!” 

หลังจากพูดจบ เธอก็สัมผัสกับความรู้สึกที่ร่างกายตัวเองและเย่เฉินแนบติดกัน แล้วพูดอย่างเขินอายอย่างยิ่ง: “พี่เย่เฉินอย่าเพิ่งถามหว่านเอ๋อร์อะไรมากไปกว่านี้เลยค่ะ รอหลังจากหว่านเอ๋อร์จัดแจงเรื่องทุกอย่างให้พี่เสร็จเรียบร้อยแล้ว หว่านเอ๋อร์จะพูดเรื่องทุกอย่างออกมาอย่างหมดเปลือกเอง จะไม่กล้าปิดบังแม้แต่น้อย”

เย่เฉินพยักหน้าเบา ๆ

เขารู้อยู่ว่าการที่หลินหว่านเอ๋อร์อุ้มตัวเองนั้น มันทำให้เธอเหนื่อยมาก ๆ แล้ว จึงพยายามอยากออกแรงด้วยตนเองเพื่อช่วยหลินหว่านเอ๋อร์แบ่งเบาภาระ 

แต่ทว่าทั้งร่างกายของเขา นอกจากสามารถลืมตาและพูดคุยแล้ว เขาก็แทบไม่ต่างอะไรจากคนเป็นอัมพาตเลย ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง  

แต่สิ่งที่ทำให้เย่เฉินรู้สึกโชคดีมากคือแม้นเขาจะไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้แม้แต่น้อย แต่ตัวเองยังมีความรู้สึกเจ็บอยู่!

เมื่อมีความรู้สึกเจ็บ นั่นก็หมายความว่าตัวเองไม่ได้เป็นอัมพาตครึ่งซีกแต่อย่างใด 

หลินหว่านเอ๋อร์ที่ผอมบางใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ถึงจะค่อย ๆ อุ้มเย่เฉินกลับมาถึงห้องนอน อีกทั้งนำร่างเย่เฉินมาถึงห้องนอนบนชั้นสองอย่างยากลำบาก แล้วปล่อยตัวเขาให้นอนลงบนเตียงนอนของตัวเองอย่างระมัดระวัง 

ในขั้นตอนทั้งหมดนี้ ทั้งสองต่างอยู่ในสภาพเปลือยกาย ร่างกายก็แนบติดกันตลอดมาเช่นกัน