ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5644

หลังจากพูดจบ เธอก็เห็นว่าริมฝีปากเย่เฉินแห้งกรัง แถมยังกลืนน้ำลายรัว ๆ อีก ดังนั้นจึงรีบถาม: “พี่เย่เฉินต้องกระหายน้ำแล้วสินะ?”

เย่เฉินผงกหัวเบา ๆ

หลินหว่านเอ๋อร์หัวเราะฮิฮิแล้วพูด: “หว่านเอ๋อร์เหลือก้อนชาผู่เอ๋อร์ชิ้นสุดท้ายพอดี ตัดใจกินไม่ได้สักที ก็เพื่อรอว่าสักวันจะสามารถต้มมันให้พี่เย่เฉินชิมได้ด้วยมือตัวเอง พี่เย่เฉินรอสักครู่นะคะ!”

เย่เฉินรีบตอบกลับว่า: “คุณหนูหลินไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้ ฉันขอน้ำเปล่าแก้วหนึ่งก็พอแล้ว!”

หลินหว่านเอ๋อร์ลุกขึ้นยืน แล้วพูดโดยที่ไม่หันหน้ากลับมา: “ก้อนชาชิ้นสุดท้ายที่หว่านเอ๋อร์เหลือไว้ เป็นชาผู่เอ๋อร์ที่ดีที่สุดในโลก หากพี่เย่เฉินไม่ลองชิมดูละก็ อนาคตต้องรู้สึกเสียใจทีหลังแน่นอน!”

พูดจบ หลินหว่านเอ๋อร์ก็พูดอีกว่า: “มิหนำซ้ำเดี๋ยวหว่านเอ๋อร์จะเริ่มคลี่คลายคำถามทุกอย่างในใจพี่เย่เฉินจากก้อนชาชิ้นนั้น”

หลังจากพูดจบ เธอไม่รอให้เย่เฉินตอบโต้อะไร ก่อนจะรีบหยิบชุดเครื่องชาของตัวเองออกมา รวมไปถึงก้อนชาผู่เอ๋อร์ที่เก็บรักษามาโดยตลอด 

กลับมาถึงหน้าเตียง หลินหว่านเอ๋อร์จุดถ่านไม้ที่ทำมาจากต้นมะกอกในเตาทองแดงอย่างระมัดระวัง จากนั้นระหว่างที่รอให้น้ำเดือด เธอก็แกะชาผู่เอ๋อร์ที่เก็บรักษามานานออกมา แล้วใช้มีดชาผู่เอ๋อร์ที่ประณีตสวยวิจิตรตัดลงมาหนึ่งชิ้น

เสี้ยววินาทีที่เพิ่งแกะใบชาออกมา เย่เฉินก็ได้กลิ่นหอมของชาสุดพิเศษที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน 

กลิ่นหอมของชาประเภทนี้มันเข้มข้นมาก ๆ อีกทั้งผ่านการหมักหมมและเก็บรักษามาอย่างยาวนาน กลิ่นที่ติดมากับก้อนชาก้อนนี้ก็มีออร่าแห่งความโบราณและเรียบง่ายในแบบที่ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยคำพูดเช่นกัน ทำให้ผู้คนที่ได้กลิ่นเบิกบานใจอย่างอดไม่ได้ 

เย่เฉินเห็นพ่อดื่มชามาตั้งแต่เด็ก บางครั้งก็พลอยได้ดื่มบ้าง ดังนั้นเขาจึงถือว่าค่อนข้างมีความรู้ต่อเรื่องใบชา แต่เขายังไม่เคยเห็นใบชาที่พิเศษขนาดนี้มาก่อน สามารถพูดได้อย่างไม่เกินเบอร์เลยว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าก้อนชาผู่เอ๋อร์นี้ ชาผู่เอ๋อร์ทุกสายพันธุ์ในโลกล้วนแต่จะหม่นหมองลงไป!

หลินหว่านเอ๋อร์ตั้งน้ำต้มชาอย่างสง่างาม หลังจากเทใบชาเข้าไปในน้ำร้อนแล้ว มันก็แผ่ขยายออกอย่างรวดเร็วเมื่อเจออุณหภูมิสูง ก่อนที่จะมีกลิ่นหอมของชาที่เข้มข้นมากกว่าตีเข้าหน้า ทำให้หัวสมองของเย่เฉินสดชื่นขึ้นมาไม่น้อยหลังจากได้กลิ่นหอมของชาดังกล่าว