ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5645

“เธอ……เธอพูดว่าอะไรนะ?!”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดอย่างชิลล์สบายหนึ่งประโยค จึงทำให้ร่างกายของเย่เฉินชาไปทั้งตัวแล้ว 

นี่ไม่ใช่คำอุปมาที่เวอร์เกินจริงแน่นอน แต่เป็นความรู้สึกของเขาจริง ๆ ตัวเองรู้สึกชาไปตั้งแต่หัวจรดเท้า!

หลินหว่านเอ๋อร์บอกว่าเมื่อสามร้อยปีก่อน เธอยืนอยู่ริมสระสวรรค์แล้วมองดูต้นชาผู่เอ๋อร์ต้นนั้นพ้นบาปด้วยสายตาตนเอง งั้นก็แสดงว่าปัจจุบันเธอมีอายุสามร้อยกว่าแล้วเหรอ?!

ในส่วนลึกของหัวใจเย่เฉินยังตัดใจเชื่อคำพูดของหลินหว่านเอ๋อร์ไม่ได้

อย่างไรเสียต่อให้คน ๆ หนึ่งจะเจอหนทางแห่งการมีอายุยืนจริง ๆ คนคนนั้นก็จะเป็นคนที่จิตใจสงบเสมอ 

เริ่มย่างกรายสู่หนทางนี้ตั้งแต่อายุยี่สิบสามสิบ แต่ส่วนใหญ่แล้วก็ต้องรออายุห้าหกสิบ ตลอดจนแก่กว่านั้นถึงจะสามารถเข้าสู่หนทางนี้ได้อย่างแท้จริง 

จากการที่อยู่บนวิถีหนทางนี้นาน ๆ อายุขัยก็จะยิ่งยาวนาน แต่นักบำเพ็ญเพียรคนหนึ่งที่มีอายุหนึ่งร้อยปีขึ้นไป อย่างมากก็ต้องเหมือนอย่างท่านเอิร์ลแห่งองค์กรพั่วชิง ที่คงรูปร่างลักษณะภายนอกไว้ที่อายุประมาณ 60 กว่า 

ถ้าเกิดหลินหว่านเอ๋อร์มีอายุสามร้อยกว่าปีจริง ๆ งั้นตอนนี้อย่างน้อยเธอก็ต้องดูมีอายุประมาณหกเจ็ดสิบ ตลอดจนเจ็ดแปดสิบ เธอจะมีทางมีโฉมหน้าของเด็กอายุสิบเจ็ดแปดได้ยังไง?

แม้แต่ตัวเองที่เริ่มย่างกรายสู่วิถีตั้งแต่อายุ 20 กว่า ตอนนี้อายุก็ยังไม่ถึง 30 ซึ่งไม่สามารถทำให้ตัวเองกลับไปอยู่ในสภาวะอย่างเด็กอายุสิบเจ็ดแปดได้อีกแน่นอน 

เมื่อหลินหว่านเอ๋อร์เห็นว่าเหมือนเย่เฉินจะไม่ค่อยเชื่อคำพูดของตัวเอง เธอจึงถามอย่างกังวล: “คุณชายคิดว่าข้าน้อยกำลังรอเล่นกับคุณชายอยู่หรือ?”

เย่เฉินพยักหน้าโดยสัญชาตญาณ จากนั้นก็ส่ายหน้าแล้วพูด: “ฉันแค่รู้สึกช็อกนิดหน่อยเท่านั้นเอง……”

หลังจากพูดจบ เขาก็ถามอย่างรู้สึกสงสัย: “ทำไมจู่ ๆ เธอถึงเรียกฉันว่าคุณชาย แล้วก็เรียกแทนตัวเองว่าข้าน้อยด้วย?”