ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5652

เย่เฉินหัวเราะเยาะตัวเอง แล้วพยักหน้าบอก : “ซึ่งก็หมายถึง มีชีวิตอยู่หนึ่งพันปี ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตเมื่ออยู่ต่อเบื้องหน้าของพระเจ้าเลย และไม่คู่ควรที่จะให้พระเจ้าลงทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์เลยด้วยซ้ำ”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้าเล็กน้อย : “น่าจะแบบนั้นล่ะนะ”

ว่าแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ : “แต่ว่า คุณชายช่างมีวาสนากับซือกงจริง ๆ แม้ว่าตอนคุณชายเกิด ซือกงเป็นเซียนได้สามร้อยกว่าปีแล้ว แต่คุณกลับได้เกิดความสัมพันธ์เล็กน้อยกับเขาเมื่อห้าร้อยปีก่อน และห้าร้อยปีต่อมาโดยบังเอิญ……”

พูดถึงตรงนี้ จู่ ๆ หลินหว่านเอ๋อร์ก็ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น : “ดิฉันขอบังอาจถามสักหน่อย คุณชายเข้าถึงเต๋าได้อย่างไร ? แล้วผู้อาวุโสท่านไหนที่พาคุณเข้าถึงเต๋าคะ?”

เย่เฉินเห็นว่าหลินหว่านเอ๋อร์ได้เผยความลับและอดีตออกมาหมดกระดานแล้ว ตัวเองก็ไม่ปิดบังอีกต่อไป แล้วเอ่ยปากบอก : “ผมได้หนังสือโบราณที่ชื่อว่าตำราเก้าเสวียนเทียนมาเล่มหนึ่งโดยบังเอิญ และได้บันทึกเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับการฝึกฝนไว้เป็นจำนวนมากในนั้น ผมเลยอาศัยหนังสือโบราณเล่มนั้นเข้าถึงเต๋าครับ”

หลินหว่านเอ๋อร์ขมวดคิ้วแน่น : “ตำราเก้าเสวียนเทียน ? เหมือนว่าหว่านเอ๋อร์ไม่เคยได้ยินมาก่อน”

“งั้นเหรอครับ ?” เย่เฉินพูดด้วยความผิดหวังอยู่เล็กน้อย : “ผมยังนึก ไม่แน่ว่าตำราเก้าเสวียนเทียนนี่เป็นหนังสือที่ผู้อาวุโสเมิ่ง เมิ่งฉางเชิงคนนี้ประพันธ์……”

หลินหว่านเอ๋อร์บอก : “คุณพ่อไม่เคยเอ่ยถึงตำราเก้าเสวียนเทียนเลย……ฉันเองก็ไม่เคยพบซือกงมาก่อน ความเข้าใจต่อซือกงทั้งหมดฟังมาจากปากของคุณพ่อค่ะ”

เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ : “คุณไม่เคยเจอเมิ่งฉางเชิง ?”

“ไม่เคยค่ะ” หลินหว่านเอ๋อร์บอก : “คุณพ่อออกจากเขากลับมาเป็นครั้งแรก ดิฉันเคยได้ยินคุณพ่อพูดถึงเรื่องของบรรพอาจารย์เมิ่ง คุณพ่อเองก็พยายามให้ดิฉันเรียนรู้ปราณทิพย์ แต่ดิฉันไม่มีปัญญาจริง ๆ เลยไม่สามารถเข้าสำนักใหญ่ของนักบำเพ็ญเพียรได้ หากว่าดิฉันสามารถเรียนรู้ปราณทิพย์ได้ บางทียังพอมีโอกาสไปพบเจอบรรพอาจารย์เมิ่ง ได้เห็นท่วงท่าอันสง่างามของเขา”