ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5653

แม้ว่าเย่เฉินจ้องไม้ฟาดสายฟ้าของหลินหว่านเอ๋อร์ตาเป็นมัน แต่รู้สึกเกรงใจที่จะเอ่ยปากขออยู่ชั่วครู่

อย่างไรก็ตาม ของชิ้นนี้เป็นของที่หลินหว่านเอ๋อร์เก็บรักษาไว้สามร้อยกว่าปี มีความหมายพิเศษมากสำหรับเธออย่างแน่นอน

แต่ว่าเย่เฉินรู้อยู่แก่ใจ ตัวเองไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรีบร้อนเกินไป สถานการณ์ในตอนนี้ ต่อให้หลินหว่านเอ๋อร์มอบไม้ฟาดสายฟ้าให้ตัวเอง ตัวเองก็ไม่มีความสามารถที่จะกลั่นอยู่ดี

ครั้นแล้ว เย่เฉินมองหลินหว่านเอ๋อร์ แล้วถามคำถามหนึ่งที่ตัวเองอยากรู้อยากเห็นมาก ๆ : “คุณหลิน ผมอยากรู้มากกว่า สามร้อยกว่าปีมานี้คุณมีชีวิตอยู่ยังไงเหรอครับ ?”

หลินหว่านเอ๋อร์ยักไหล่แล้วยิ้ม พูดพร้อมกับหัวเราะตัวเอง : “ดิฉันไม่ชำนาญปราณทิพย์ ไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้ของอู๋เฟยเยี่ยนเลยสักนิด ดังนั้นสามร้อยกว่าปีมานี้ของฉัน เลยทำได้แต่หนีตายไปทั่วมาตลอด”

ว่าแล้ว หลินหว่านเอ๋อร์ก็พูดอีก : “แต่ว่าสองร้อยปีก่อนยังนับว่าดี ยังไงตอนนั้นการจราจรไม่สะดวก และการติดต่อสื่อสารไม่ได้พัฒนา อู๋เฟยเยี่ยนอยากจับฉันก็ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น”

พูดถึงตรงนี้ หลินหว่านเอ๋อร์เอียงหัว หวนนึกไปด้วย และเล่าไปด้วย : “หลังจากจัดการงานศพของพ่อเรียบร้อยแล้ว เนื่องจากดิฉันอายุน้อย ไม่มีความสามารถอะไร ทำได้แต่ใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่ไกลลับตาคนที่เตียนหนานไป ๆ มา ๆ อยู่หลายปี เนื่องจากดิฉันหน้าเด็กมาก เพื่อไม่ให้ถูกสงสัย ดิฉันใช้ชีวิตอยู่ที่สถานที่หนึ่งห้าปีแปดปีโดยทั่วไป ก็จะเปลี่ยนไปอีกที่หนึ่ง”

“และดิฉันชอบชาผูเอ่อร์ ในตอนนั้น”

“ตอนนั้น ดิฉันไป ๆ มา ๆ อยู่หลายที่ อาศัยโอกาสนี้ไปเรียนรู้และทดสอบวิธีกลั่นชาผูเอ่อร์ทั่วทุกที่ ต่อมาใช้ชีวิตอยู่ที่ริมสระสวรรค์ของเตียนหนานอยู่หลายปี สอนชาวไร่ชาท้องที่ทำกรรมวิธีชาผูเอ่อร์ให้ดียิ่งขึ้น”