ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5655

เย่เฉินฟังแล้วรู้สึกตกใจ และอดไม่ได้ที่จะถามเธอ : “ตอนนั้นที่ยุโรปเหนือ คุณยังมีผู้อาวุโสท่านหนึ่งติดตามอยู่เป็นเพื่อนด้วย ตอนนั้นคุณเรียกเขาว่าคุณปู่ต่อหน้าผม แต่อันที่จริงเขาเป็นเด็กกำพร้าคุณเลี้ยงดูจนเติบโตด้วยสินะครับ ?”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย : “ผู้อาวุโสคนนั้นที่คุณชายว่า ชื่อว่าเหล่าจาง เขาเป็นทารกกำพร้าคนสุดท้ายที่ดิฉันรับเลี้ยงที่เย่นจิง ก่อนหน้าออกเดินทางไปสหรัฐอเมริกา หลังจากเหตุการณ์สะพานมาร์โก โปโล”

หยุดไปพักหนึ่ง หลินหว่านเอ๋อร์จึงพูดต่อ : “อันที่จริงเด็กแบบนี้ส่วนใหญ่ จะยืนหยัดด้วยลำแข้งของตัวเองภายใต้การช่วยเหลือของดิฉัน หลังจากอายุยี่สิบกว่าปี มีทรัพย์สมบัติบางอย่างที่บอกว่ามอบให้พวกเขาจัดการแทน แต่อันที่จริงก็เทียบเท่ากับการที่ดิฉันมอบของขวัญให้พวกเขาก้อนหนึ่งแล้ว ในสองร้อยกว่าปีมานี้ ไม่รู้ว่ามอบทรัพย์สมบัติไปเท่าไหร่แล้ว”

“เด็กที่มีความผูกพันกับดิฉันอย่างลึกซึ้ง และเต็มใจที่อยู่ข้างกายดิฉัน เหมือนอย่างเหล่าจางแบบนั้นมีเพียงน้อยนิด ดิฉันจึงจะพาไปด้วยตลอด อย่างไรซะดิฉันเป็นผู้หญิงบอบบาง ไม่ได้มีอุบายป้องกันตัวอะไร ตอนที่หลบหนีไปทั่วสารทิศ จำเป็นต้องมีคนดูแลอยู่ข้าง ๆ ด้วยเหมือนกัน”

“นอกเหนือจากเหล่าจางแล้ว เดิมทียังมีเด็กสาวชาวสหรัฐอเมริกาที่เกิดเมื่อปี 1942 คนหนึ่งที่ติดตามอยู่ข้างกายดิฉันมาโดยตลอด แต่เมื่อหลายปีก่อนเธอได้จากไปด้วยโรคมะเร็ง”

“เจ้าของคฤหาสน์หลังนี้เป็นเด็กที่ดิฉันรับเลี้ยงก่อนหน้าเหตุการณ์สะพานมาร์โก โปโล ตอนนั้นยังอยู่ในผ้าอ้อม ต่อมาดิฉันพาเขาไปสหรัฐอเมริกา เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยเยลที่สหรัฐอเมริกา หลังจากจบการศึกษา ฉันให้เขาไปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ รับช่วงอสังหาริมทรัพย์ที่อยู่ในมือของฉัน หลายปีมานี้เขาบริหารได้ดีมาก ได้กลายเป็นมหาเศรษฐีเบอร์หนึ่งของท้องที่ไปแล้ว”

“เฒ่าแก่ซุนที่ช่วยดิฉันสืบข้อมูลของคุณชายไว้มากมายที่เย่นจิงนั่น ก็เป็นเด็กที่ดิฉันรับเลี้ยงก่อนเหตุการณ์สะพานมาร์โก โปโลด้วยเหมือนกันค่ะ ก่อนหน้านี้ก็ร่ำเรียนหนังสือศึกษาเพิ่มเติมอยู่ที่สหรัฐอเมริกามาโดยตลอด และกลับมาสร้างมาตุภูมิเมื่อปี 1963 ต่อมาหลายปีมานี้ก็พัฒนาไปได้ไม่เลวเลยเหมือนกัน”

พูดถึงตรงนี้ หลินหว่านเอ๋อร์ชะงักไปเล็กน้อย แล้วบอก : “หลังจากดิฉันถึงสหรัฐอเมริกา ก็รับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่สหรัฐอเมริกาอยู่หลายคน แต่ว่าหลังจากจบสงครามโลกครั้งที่สอง นับวันวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีก็ยิ่งพัฒนาไปไกล กำลังขององค์กรพั่วชิงก็ยิ่งเข้มแข็งเติบใหญ่ ดิฉันจึงระมัดระวังมาก ไป ๆ มา ๆ พวกประเทศที่เป็นเกาะที่มหาสมุทรอินเดียกับแปซิฟิกใต้อยู่หลายสิบปี ระหว่างนี้ก็ไม่กล้ารับเลี้ยงอีก เมื่อสองสามปีก่อนไปที่ยุโรปเหนืออีกครั้ง ผลลัพธ์ได้พบกับคุณชายที่ยุโรปเหนือ……”

เย่เฉินฟังการบรรยายของหลินหว่านเอ๋อร์จนจบอย่างเงียบ ๆ และเกิดคลื่นโหมสาดซัดอย่างบ้าคลั่งอยู่ในใจ

ประสบการณ์สามร้อยกว่าปีของหลินหว่านเอ๋อร์ไม่หนักหนาอะไร แต่ในความไม่หนักหนาอะไรนี้ ไม่รู้ว่าได้ครอบคลุมความยากลำบากกับเส้นทางกี่พันลี้ และไม่รู้ว่าแฝงการเปลี่ยนแปลงโลกไว้กี่ครั้ง