ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5659

วินาทีที่ได้ยินเสียงของเย่เฉิน หงห้าเกิดความมึนงงขึ้นมาในทันใด

สมองของเขาไม่สามารถดึงสติกลับมาได้ในทันที ทำได้เพียงเงยหน้ามองท้องฟ้าอยู่นิ่งๆ พึมพำออกมา：“วันนี้ผม……ผมไม่ใช่ว่ากำลังฝันไปนะ? เบื้องบนศักดิ์สิทธิ์ขนาดนี้เลยเหรอ?”

เย่เฉินจากสายโทรศัพท์ด้านโน้นถามออกมา：“หงห้าตัวคุณเองกำลังบ่นงึมงำอะไรน่ะ？！”

เมื่อถูกเย่เฉินถาม หงห้าจึงได้สติกลับมา ถามออกมาอย่างประหลาดใจอย่างเหลือคณา：“อา……อาจารย์เย่?！ใช่คุณจริงๆเหรอ?！หรือว่าผมเกิดการจินตนาการอะไรแล้ว？！”

เมื่อคำนี้ของหงห้าพูดออกมา ทุกคนที่อยู่รอบด้านต่างฮือฮาในทันใดแล้ว！

ทุกๆคนต่างมองมาที่เขาอย่างสงสัย ถามออกมาอย่างสงสัยว่าที่โทรมาคือเย่เฉินจริงๆหรือเปล่า

ทว่าเย่เฉินถามหงห้าออกมาอีกครั้ง：“เสียงของผมคุณก็ฟังไม่ออกแล้วเหรอ?”

หงห้าจึงได้แน่ใจ ว่าที่สายโทรศัพท์ด้านโน้นพูดกับตัวเองเป็นใคร กระนั้นคือเย่เฉินจริงๆ

ทันใดนั้น หงห้าปีติจนน้ำตาไหลออกมา เขาร้องไห้ไปถามไป：“อาจารย์คุณอยู่ที่ไหนเหรอ?！พวกเราตามหาในหุบเขา เกือบจะหนึ่งชั่วโมงแล้ว ก็ยังตามหาคุณไม่เจอ พวกเราต่างร้อนรนจะแย่แล้ว……”

เย่เฉินถามเขา：“พวกคุณ? คุณกับใครเหรอ?”

หงห้ารีบพูดออกมา：“ผมกับเหล่าเฉิน พล.ต.ท.หลี่ ยังมีคุณรั่วหลีที่พาคนตระกูลเหอมา”

เย่เฉินถามอีกครั้ง：“ไม่มีคนอื่นแล้วใช่ไหม?”

“ไม่มีแล้ว”หงห้ารีบพูดออกมา：“คนอื่นทราบเข้ามีหลายสิ่งที่ไม่อาจควบคุมได้ ดังนั้นจึงไม่ได้ติดต่อใครมากมาย”

“ดี”เย่เฉินเอ่ยคำชมออกมา：“หงห้าคุณทำได้ดีอย่างมาก”

หงห้าไม่ได้ภาคภูมิในคำชม รีบถามออกมา：“อาจารย์เย่ คุณอยู่ที่ไหนกันแน่?”

หลี่ญ่าหลินก็รีบเปิดลำโพง พูดอย่างนอบน้อม：“อาจารย์เย่คุณพูดมาเถอะ ทุกคนต่างฟังอยู่！”

เย่เฉินอืมออกมาคำหนึ่ง บอกกล่าวออกมา：“พล.ต.ท.หลี่ คุณหลังจากกลับไปแล้วปลอบใจคุณตาคุณยายของผม อีกอย่างที่ต้องระวัง อีกสักครู่ถ้าได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์โดยรอบ ให้พวกเขาอยู่ในบ้านอย่าได้ออกมา อีกอย่าง ให้รั่วหลีพาคนตระกูลเหอกลับไปที่โรงแรมน้ำพุร้อนก่อน เรื่องในวันนี้อย่าได้พูดออกไปกับคนอื่น ยังมีเหล่าเฉิน คุณกับหงห้าจับตามองรอบๆวิลล่าหลังนั้นเอาไว้ อย่าได้ให้ใครเข้าใกล้”

เฉินจื๋อข่ายรับปากออกมาอย่างไม่คิดพิจารณา：“ครับคุณชาย ผมจะไปจัดการทันที”

　　……

เย่เฉินวางสาายโทรศัพท์ นำโทรศัพท์คืนให้กับหลินหว่านเอ๋อร์ เอ่ยปากถามออกมา：“เมื่อสักครู่ผมจะบอกให้พวกเขาขับเฮลิคอปเตอร์มารับผม คุณยังจะพูดว่าไม่ต้อง ตอนนี้ผมเดินคงเหนื่อยน่าดู พวกเราจะไปที่วิลล่าช็องเซลีกันยังไง?”

หลินหว่านเอ๋อร์เผยรอยยิ้มเล็กน้อยพูดออกมา：“คุณชายคือถ้าให้พวกเขามารับคุณ คุณจะอธิบายกับพวกเขาอย่างไร คุณในตอนกลางดึกมาโผล่ในบ้านส่วนตัวของหญิงสาวที่อยู่ห่างออกมาสิบกว่ากิโลเมตรอย่างกะทันหันและอยู่กันสองต่อสอง? อีกทั้ง……”