ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5663

พูดไป เย่เฉินจึงนำเอาโอสถเม็ดนั้นยัดใส่มือของเธอโดยตรง หลังจากนั้นไม่รอให้เธอมีปฏิกิริยาตอบกลับ ก็หยิบยาอายุวัฒนะออกมาอีกเม็ดหนึ่ง ยัดใส่มือของเธออีกครั้ง พูดว่า：“ยาอายุวัฒนะเม็ดนี้ คนธรรมดาทานแล้ว สามารถรักษาได้ทุกโรค คนที่ไม่มีโรคทานแล้ว จะมีชีวิตยืนยาวอีกยี่สิบปี สรรพคุณแกร่งกว่ายาช่วยหัวใจ คุณทานละก็ ถึงแม้ว่าจะไม่มีสรรพคุณในการยืดอายุ แต่ว่าอาการบาดเจ็บทั้งหมดต่างรักษาหายได้ ถ้ายาช่วยหัวใจใช้ไม่ได้ผล ก็ทานสิ่งนี้！”

หลินหว่านเอ๋อร์มองโอสถสองเม็ดที่อยู่ในมือ วินาทีแรกไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี พูดออกมาอย่างทำอะไรไม่ถูก：“คุณชาย……นี่……นี่ล้ำค่าเกินไปแล้ว……”

เย่เฉินไม่ได้สนใจเธอ นำเอายาก่อใหม่ยัดเข้าไปในมือเธออีกเม็ด บอกกล่าวว่า：“โอสถเม็ดนี้ยิ่งเก่งกาจ มันคือยาก่อใหม่ ต่อให้ร่างกายของคนจะถูกทุบตีจนแหลกละเอียด ขอเพียงส่วนสมองยังไม่ตาย โอสถเม็ดนี้ก็จะสามารถทำให้ร่างกายของเขาฟื้นฟูกลับมาได้อีกครั้ง ผมหวังว่าคุณจะไม่ได้ใช้มันตลอดไป แต่ว่าคุณก็ยังต้องรับมันเอาไว้ เพราะว่านี่ถือว่าเป็นน้ำใจจากผม”

หลินหว่านเอ๋อร์คาดไม่ถึง กระนั้นเย่เฉินนำเอาโอสถที่ศักดิ์สิทธิ์ขนาดนี้มอบให้ตัวเองแล้ว วินาทีแรกไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

ในเวลานี้ เย่เฉินหยิบยาเสริมชี่ปราณออกมาอีกหนึ่งเม็ดแล้ว ลังเลอยู่แวบหนึ่ง ก็ยังยัดใส่มือเธอ พูดออกมาอย่างจริงจังว่า：“สิ่งนี้ คือยาเสริมชี่ปราณ บำรุงพลังลมปราณ คุณน่าจะไม่ได้ใช้หรอก แต่ว่าเพื่อเป็นการแสดงถึงความซาบซึ้งใจที่คุณช่วยชีวิตเอาไว้ คุณรับเอาไว้ด้วยกันเถอะ！”

หลินหว่านเอ๋อร์ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี：“คุณชาย……คุณต่างพูดแล้วว่าฉันคงไม่ได้ใช้ ยังจะมอบให้ดิฉันนี่ไม่ใช่ว่าสิ้นเปลืองเสียเปล่า……”

เย่เฉินพูดออกมาอย่างจริงจัง：“ไม่！ไม่สิ้นเหลือง！คุณต้องรู้ด้วย คุณช่วยชีวิตผม นี่เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆจากผม！”

หยุดไปสักครู่ เย่เฉินก็พูดออกมาอีกว่า：“คุณมีชีวิตอยู่มาสามร้อยปีแล้ว อะไรต่างก็เคยเห็นเคยทาน เงินกับสิ่งของคุณคงไม่ขาด สิ่งที่ผมสามารถมอบให้คุณเป็นการตอบแทนได้ นั่นก็คือโอสถสิ่งนี้แล้ว”

“ในตอนนแรกที่อยู่ยุโรปเหนือ แหวนวงนั้นที่คุณมอบให้ผม ผมรับเอาไว้แล้ว ดังนั้นวันนี้ยาสี่เม็ดนี้ที่ผมมอบให้คุณ คุณจำเป็นต้องรับเอาไว้ทั้งหมด จะพูดอะไรต่างก็ไม่สามารถปฏิเสธได้！”

หลินหว่านเอ๋อร์มองเห็นว่าเย่เฉินด้วยความจริงใจ บวกกับในตอนที่เย่เฉินยัดโอสถให้กับเธอ จับมือของเธอเอาไว้ตามสัญชาตญาณ นอกจากความเขินอายแล้ว ก็ยังมีความซาบซึ้งใจอย่างมาก