“เป็นไปได้”อู๋เฟยเยี่ยนสีหน้าซับซ้อน ในระหว่างที่พูด อยู่ๆเธอก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หลุดปากกล่าว: “คืนนี้ฉันให้ท่านเอิร์ลติ้งหยวนแอบสะกดรอยตามท่านเอิร์ลฉางเซิ่ง ถ้าหากท่านเอิร์ลฉางเซิ่งถูกคนบีบบังคับจนต้องระเบิดฆ่าตัวตาย ถ้าอย่างนั้นก็เกรงว่าเธอเองก็คงตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายเช่นกัน!”
อู๋เทียนหลินเบิกตากว้าง: “ถ้าหากท่านเอิร์ลติ้งหยวนเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น สำหรับองค์กรพั่วชิงของพวกแล้ว ความเสียหายก็ยิ่งใหญ่มากเลยทีเดียว! ท่านฝึกฝนมาตั้งหลายปีขนาดนี้ เพิ่งจะฝึกฝนท่านเอิร์ลทั้งสี่ท่านออกมาได้ ถ้าหากท่านเอิร์ลทั้งสามท่านต่างก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น คนด้านล่างจะต้องเกิดความโกลาหลขึ้นอย่างแน่นอน......”
อู๋เฟยเยี่ยนกล่าวเสียงเย็นชา: “เกิดความโกลาหล? นายจำเอาไว้ ถ้าหากท่านเอิร์ลฉางเซิ่งกับท่านเอิร์ลติ้งหยวนล้วนเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น ใครก่อความโกลาหลขึ้นในหน่วยบัญชาการกองทัพทั้งห้า ก็ตัดขาข้างหนึ่งของเขาออกซะ! ถ้าหากตัดขาออกไปข้างหนึ่งแล้วยังไม่พอ ก็ตัดออกทั้งสองข้าง!”
อู๋เทียนหลินเอ่ยกล่าวอย่างนอบน้อม: “กระผมน้อมรับบัญชา!”
อู๋เฟยเยี่ยนกล่าวอีกว่า: “ถ้าหากเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นกับเขาทั้งสองคน จะต้องให้หน่วยบัญชาการกองทัพทั้งห้าปิดข่าวเป็นความลับต่อผู้ใต้บังคับบัญชา ถ้าหากใครกล้าแพร่งพรายออกไป ผมจะเอาชีวิตมัน!”
อู๋เทียนหลินประสานมือกล่าว: “ผู้มีพระคุณวางใจ กระผมจะต้องนำคำพูดส่งต่อออกไป!”
พูดไป อู๋เทียนหลินคุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น กล่าวอย่างนอบน้อมเป็นอย่างยิ่ง: “ผู้มีพระคุณ กระผมมีเรื่องหนึ่งอยากชี้แนะ!”
อู๋เฟยเยี่ยนกล่าวอย่างเย็นชา: “ว่ามา!”
อู๋เทียนหลินกล่าว: “ผู้มีพระคุณ! ถ้าหากท่านเอิร์ลฉางเซิ่งกับท่านเอิร์ลติ้งหยวนทั้งสองคนตายที่เมืองจินหลิงจริง กระผมขอบังอาจแนะนำผู้มีพระคุณ ให้ผู้อาวุโสทั้งสามท่านขององค์กรผู้อาวุโสออกจากการถือศีล สั่งให้พวกเขาทั้งสามคนมุ่งหน้าไปเมืองจินหลิง ขอเพียงแค่พวกเขาสามคนร่วมมือกัน จะต้องสังหารยอดฝีมือที่แอบซ่อนอยู่ในที่ลับคนนั้นได้อย่างแน่นอน!”
คิ้วดาบทั้งสองข้างของอู๋เฟยเยี่ยนขมวดเข้าหากันแน่ เอ่ยปากกล่าว: “ผู้อาวุโสทั้งสามท่านได้เก็บตัวถือศีลเป็นเวลาร้อยปีแล้ว กำลังอยู่ในช่วงเวลาสำคัญในการเปิดจุดหนีว๋าน ต่อให้มีเวลาอีกสิบกว่าปียี่สิบปี จุดหนีว๋านของพวกเขาสามคนทยอยเปิดออกต่อเนื่องกัน กำลังขององค์กรพั่วชิงก็จะยิ่งก้าวหน้าไปอีกขั้น ถ้าหากให้พวกเขาออกจากการถือศีลตอนนี้ จะต้องเป็นการขัดจังหวะความก้าวหน้าในการฝึกฝนของพวกเขาอย่างแน่นอน ไม่แน่ว่าอาจจะทำให้เวลาในการเปิดจุดหนีว๋านของพวกเขาล่าช้าไปอีกยี่สิบปี จะตัดสินใจเรื่องนี้ง่ายๆไม่ได้......”
พูดไป อู๋เฟยเยี่ยนก็กล่าวอีกครั้ง: “นายรู้ว่า ผู้อาวุโสทั้งสามท่านเป็นอาวุธลับนักฆ่าที่ฉันซ่อนเอาไว้ ร้อยกว่าปีมานี้ คนที่รู้ถึงการดำรงอยู่ของพวกเขา มีเพียงแค่ห้าคนเท่านั้น นอกจากตัวฉันแล้ว ก็คือท่านเอิร์ลทั้งสี่ท่าน ไม่ถึงเวลาสุดวิสัยฉันไม่สามารถแตะต้องไพ่ใบนี้ได้!”
อู๋เทียนหลินรีบกล่าว: “ผู้มีพระคุณ! ถ้าหากวันนี้ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งกับท่านเอิร์ลติ้งหยวนเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น กระผมสามารถพินิจได้ว่า คนที่สังหารพวกเขา กับคนที่สังหารท่านเอิร์ลเจี้ยนกง กับคนที่ช่วยตระกูลอานตอนอยู่ที่นครนิวยอร์ก คนที่ช่วยหลินหว่านเอ๋อร์ตอนอยู่ที่ยุโรปเหนือ จะต้องเป็นพวกเดียวกันอย่างแน่นอน!”
“ถ้าหากมั่นใจแล้วว่าท่านเอิร์ลฉางเซิ่งได้ระเบิดฆ่าตัวตายแล้ว ฉันก็จะให้ผู้อาวุโสทั้งสามท่านออกจากการถือศีล! ให้พวกเขาทั้งสามท่านไปที่เมืองจินหลิง! ให้พวกเขาทั้งสามคนไปฆ่าล้างตระกูลคนของตระกูลอาน ถ้าหากว่าคนนั้นไม่ตาย ก็ให้พวกเขาสามคนร่วมมือกันนำคนนั้นรวมทั้งคนอื่นที่อยู่เบื้องหลังเขาทั้งหมดตามหาออกมา ฆ่ามันทีละคน สับให้ละเอียดเป็นหมื่นๆชิ้น กำจัดไม่ให้เหลือซาก!”
......
อีกด้านหนึ่ง
เฮลิคอปเตอร์ที่หลินหว่านเอ๋อร์ขับ ได้บินมาถึงที่ด้านบนของจุดศูนย์กลางการระเบิดแล้ว
เนื่องจากเย่เฉินได้กินยาก่อใหม่ ร่างกายแทบจะไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ดังนั้นเธอจึงขับเฮลิคอปเตอร์ เปิดไฟส่องสำรวจของลำตัว บินในลักษณะหัวเครื่องทิ่มลงด้านล่าง บินระดับต่ำไปวนไปทั่วทั้งหุบเขา ในเวลาเดียวกันอาศัยแสงสว่างสำรวจสถานการณ์ด้านล่าง
เย่เฉินในเวลานี้ กำลังรู้สึกได้ถึงการซ่อมแซมและประกอบกระดูก อวัยวะภายใน กล้ามเนื้อรวมถึงเส้นลมปราณขึ้นใหม่ของในร่างกาย โชคดีที่อาการบาดเจ็บของเขาไม่ได้สาหัสเหมือนกับหลี่ญ่าหลินในตอนนั้น ดังนั้นขั้นตอนทั้งหมดจึงรวดเร็วกว่ามาก

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โง่ทั้งพระเอกทั้งหลิวม่านฉง ทำตัวเป้นเมียพระเอกสะงั้น จนต้องเลื่อนผ่านขก.อ่าน ขัดใจ พระเอกแม่งก้จะแคร์ผู้หญิงทั้งโลกเลยรึไง...
ไอหลิวท่านฉง ก้มั่นหน้าเกินน่ะ คิดว่าพระเอกจะชอบมึงรึไง เล่นตัว จะหลุด...
ตระกูลเฟ่ยแม่งก้น่าขยะแขยงกันทุกตัวแหละ มีแค่เฟ่ยเข่อขิน เป้นตระกุลเดียวที่ไม่อยากให้เย่เฉนร่วมมือด้วยเลยจริงๆ เฟ่ยเจี้ยนจงแม่งก้ไม่ใช่คนดีไรนักหรอก ปากก้เอาเครื่องสวรรค์มาอ้าง สุดท้ายก้อยากจะไว้ชีวิตหลานตัวเอง น่าขยะแขยง...