ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5668

“อีกทั้ง ได้ยินเสียงของเขา เหมือนกับว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บเลยสักนิด!”

คำถามจำนวนนับไม่ถ้วนทำให้จิตใจของหยุนหรูเกอวุ่นวายราวด้ายพันกัน ในเวลาเดียวกันก็ยิ่งตื่นตระหนกลนลาน

ถึงแม้ว่าเธอจะสามารถควบคุมปราณทิพย์ เป็นยอดฝีมือของในยอดฝีมือ แต่เมื่อลางสังหรณ์ของความตายเต็มไปทั่วทั้งร่างกาย เธอก็จะรู้สึกถึงความไร้หนทางและหวาดกลัว

ในเวลานี้ เย่เฉินที่อยู่ห่างออกไปจากหินยักษ์เห็นว่าเธอไม่ตอบสนอง ก็กล่าวพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อย: “ท่านเอิร์ลติ้งหยวน ตอนนี้ผลการฝึกฝนของคุณหายไปหมดแล้ว อีกทั้งร่างกายยังได้รับบาดเจ็บสาหัส คุณอาจจะออกไปไม่ได้แม้แต่หุบเขานี้ ผู้มีพระคุณอันชาญฉลาดทรงพลังท่านนั้นของคุณ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะตามมาช่วยคุณได้ภายในระยะเวลาอันสั้นนี้ แทนที่คุณจะรอความตายอย่างสิ้นหวังที่นี่ ไม่สู้พวกเรานั่งลงคุยกันดีดีสักครั้ง คุณว่าเป็นอย่างไร?”

ทันทีที่ได้ยินเย่เฉินเอ่ยถึงผู้มีพระคุณ ทั่วทั้งตัวของหยุนหรูเกอก็สั่นระริกทันทีอย่างควบคุมเอาไว้ไม่ได้

เมื่อหวนรำลึกไปถึงสภาพอันน่าเวทนาตอนที่ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งตาย ภายในใจของเธอทั้งตื่นตระหนกทั้งเกลียดชัง แล้วก็คิดโยงไปถึงในจุดหนีว๋านของตนเอง ก็มีค่ายกลระเบิดตนเองที่อานุภาพรุนแรงอันหนึ่งอยู่เช่นกัน เธอก็ยิ่งรู้สึกวิตกกังวลอย่างรุนแรง

สำหรับเธอแล้ว ยอมจบชีวิตตนเองกลางหุบเขาอันเงียบสงัดนี้ ก็ไม่ยอมกลับไปอยู่ข้างกายของผู้มีพระคุณ เพื่อเป็นระเบิดเนื้อคนต่อไป

อีกอย่าง เธอเองก็ไม่รู้ว่า ค่ายกลที่ผู้มีพระคุณทิ้งเอาไว้ในจุดหนีว๋านของท่านเอิร์ลทั้งสี่ท่าน แท้ที่จริงแล้วรูปแบบการก่อให้เกิดมีกี่ประเภท

ตอนนี้ดูเหมือนว่า ใช้วิชาที่เรียกว่าเปิดจุดหนีว๋านที่ผู้มีพระคุณสอน เป็นวิธีการที่ทำให้เกิดการกระตุ้นประเภทหนึ่ง

นอกจากนี้ ไม่รู้ว่าผู้มีพระคุณสามารถใช้ความคิดในการทำให้ค่ายกลเกิดระเบิดได้ด้วยหรือไม่

ด้วยความเข้าใจที่หยุนหรูเกอมีต่อผู้มีพระคุณ ผู้มีพระคุณจะต้องทิ้งทางหนีทีไล่บางอย่างเอาไว้อย่างแน่นอน ไม่แน่ว่าเพียงแค่ตนเองอยู่ภายในขอบเขตการรับรู้ของเธอ เธอก็สามารถทำให้ตนแหลกเป็นเถ้าถ่านได้ตลอดเวลา

ครุ่นคิดครู่หนึ่ง เธอกัดฟัน กล่าวอย่างอ่อนแรง: “ในเมื่อคุณเย่อยากจะพูดคุย ถ้าอย่างนั้นดิฉันก็แล้วแต่คุณเลย!”

คำว่าดิฉันของหยุนหรูเกอนี้ กล่าวออกมาจากใจโดยสิ้นเชิง

เธอเห็นกับตาตนเองว่าท่านเอิร์ลฉางเซิ่งที่อยู่ต่อหน้าเย่เฉินถูกตีจนไร้เรี่ยวแรงเอาคืน เมื่อทราบว่ากำลังของเย่เฉินแข็งแกร่งกว่าตนเองมากนัก

ประกอบกับคาดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะไม่ได้รับความเสียหายจากการอยู่ท่ามกลางการระเบิดเมื่อครู่นี้เลยสักนิด ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่ากำลังของเย่เฉินลึกล้ำเกินจะหยั่งถึง ดังนั้นจึงใช้คำว่าดิฉันเรียกตนเองโดยไม่รู้ตัว

พูดจบ หยุนหรูเกอพยายามอยากจะลุกขึ้นยืน

ถึงแม้จะได้เลือกที่จะก้มหัวให้แก่เย่เฉินแล้ว แต่เธอในฐานะที่เป็นนักบำเพ็ญเพียรคนหนึ่ง ไม่อยากให้เย่เฉินเห็นตนเองปีนออกมาจากรอยแยกของหินยักษ์ก้อนนี้