ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5674

“อุบายเมืองว่าง?!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เฉิน หลินหว่านเอ๋อร์กับหยุนหรูเกอ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

แน่นอนว่าพวกเธอรู้ตำนานของ ที่ใน จูกัดเหลียงเผชิญหน้ากับโอบล้อมด้วยทหารหนึ่งแสนห้าหมื่นนายของสุมาอี้ รู้ดีว่าอาศัยกำลังทหารเพียงไม่กี่พันนายไม่สามารถรักษากำแพงคูเมืองเอาไว้ได้ ดังนั้นจึงพยายามเปิดประตูเมืองให้กว้าง ตนเองนั่งอยู่บนหอคอยกำแพงเมือง พลางดีดฉิน พลางรอคอยทหารของสุมาอี้ ตอนที่กองทัพของสุมาอี้เข้าใกล้ด้านล่างกำแพงเมือง เห็นจูกัดเหลียงดีดพิณพร้อมรอยยิ้มอยู่บนหอคอยกำแพงเมือง ท่าทางมีความสุข คาดการณ์อย่างมั่นใจว่าในเมืองจะต้องมีกลลวงอย่างแน่นอน จึงถอยทัพกลับไป

แต่ว่า พวกเธอพยายามคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ เย่เฉินจะให้อู๋เฟยเยี่ยนร้องออกมาได้อย่างไร หรือว่าก็จะให้เย่เฉินทำเหมือนจูกัดเหลียงแบบนั้น ปีนขึ้นไปบนหอคอยกำแพงเมืองแล้วดีดพิณอย่างไม่สะทกสะท้าน?

หยุนหรูเกอเป็นคนแรกที่เตือนเขา: “คุณเย่ ที่สามารถใช้ได้ผล ก็เป็นเพราะจูกัดเหลียงทำให้ใจของสุมาอี้เกิดความหวาดกลัว แต่ดิฉันขอพูดความในใจสักประโยค ถ้าหากคุณเปิดเผยตัวตนของตนเอง ไม่ว่าเมืองจินหลิงจะมีหรือไม่มีกลลวง ยังไงอู๋เฟยเยี่ยนก็ต้องมอบหมายให้ผู้อาวุโสทั้งสามท่านมาตามหาเบาะแสของคุณ ใจของเธอถึงจะเกิดความหวาดกลัวต่อคุณ ทันทีที่คุณอยู่ในที่แจ้ง ถึงจะบังคับให้เธอสู้แบบเอาเป็นเอาตายกับคุณได้......”

หลินหว่านเอ๋อร์ก็อดกล่าวเตือนไม่ได้: “ใช่แล้วคุณชาย ดิฉันก็คิดเหมือนกัน ที่ท่านเอิร์ลติ้งหยวนพูดมาทั้งหมดมีเหตุผล เวลาแบบนี้ คุณชายอยากจะทำให้อู๋เฟยเยี่ยนตกใจจนล่าถอย ความเป็นไปได้แทบเป็นศูนย์ ดิฉันเตือนคุณชายยังไงซะอย่าเสี่ยงอันตรายจะดีกว่า......”

เย่เฉินเห็นทั้งสองคนต่างก็เตือนตนอย่าเสี่ยงอันตราย เขากลับส่งเสียงหัวเราะออกมา กล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคาดเดาไม่ได้: “พวกคุณทั้งสองคนไม่ต้องสงสัยในสติปัญญาของผม ผมยังไม่ได้โง่จนถึงขนาดเป็นฝ่ายเปิดเผยตนเองกับอู๋เฟยเยี่ยน”

เมื่อทั้งสองคนเห็นว่าเย่เฉินหัวเราะได้อย่างค่อนข้างมั่นอกมั่นใจ ภายในใจก็ยิ่งสงสัย

หลินหว่านเอ๋อร์เดาออกว่าที่เย่เฉินมั่นใจในตัวเองแบบนี้ จะต้องมีแผนการที่รอบคอบอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงถาม: “ไม่ทราบว่าคุณชายมีแผนการอะไรดีๆ ลองพูดออกมาให้ฉันกับท่านเอิร์ลติ้งหยวนได้ลองศึกษาดูสักครั้งก็ได้”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ประสบการณ์ชีวิตของทั้งสองท่านมากมายกว่าผมเยอะ ไม่ถึงขั้นต้องพูดว่าศึกษากับผมหรอก อย่างมากพวกเราก็ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกันดีกว่า”

พูดไป เย่เฉินลุกขึ้นยืน กล่าว: “ท่านสองท่านรอสักครู่ ผมจะไปเอาสิ่งของอย่างหนึ่งมาให้พวกคุณดู”