ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5675

หลินหว่านเอ๋อร์หัวเราะพรวดออกมา: “อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด กลัวไปมีประโยชน์อะไร”

พูดจบ เธอก็ดึงความคิดกลับมาที่ภาพวาดภาพนั้นที่อยู่ตรงหน้าของเธอ ทันใดนั้นก็เข้าใจถึงแผนการของเย่เฉิน

ดังนั้นเธอจึงเบิกตาโตทันที มองไปทางเย่เฉินด้วยความเบิกบานใจ: “คุณชายหรือว่า......หรือว่าอยากจะให้ซือกงร้องนี้ออกมาแทนคุณชาย?”

หยุนหรูเกอที่อยู่ด้านข้างได้ฟังก็ประหลาดใจ ยังไม่เข้าใจจุดสำคัญที่อยู่ในนั้น

แต่เมื่อเย่เฉินเห็นว่าหลินหว่านเอ๋อร์เฉลียวฉลาดปราดเปรียวอย่างที่คิดไว้ แค่ข้อเดียวก็เข้าใจ อดไม่ได้ที่จะกล่าวอย่างมีความสุข: “คุณหลินเดาได้ไม่ผิด! ผมคิดอยากจะลำบากบรรพอาจารย์เมิ่งร้องออกมาแทนผม!”

หยุนหรูเกอรู้สึกว่าสมองของเธอตามพวกเขาสองคนไม่ทันแล้ว เอ่ยถามด้วยความร้อนใจเล็กน้อย: “คุณเย่ สิ่งที่คุณกับคุณหลินพูดแท้ที่จริงแล้วหมายความว่าอะไรกันแน่? ไม่ใช่ว่าบรรพอาจารย์เมิ่งได้ถึงแก่กรรมไปหลายร้อยปีแล้ว? จะให้เขาร้องงิ้วแทนคุณได้อย่างไร?”

เย่เฉินจ้องมองเมิ่งฉางเชิงที่อยู่ในภาพ ถามหยุนหรูเกอ: “คุณหยุน จากมุมมองของคุณ ทำไมอู๋เฟยเยี่ยนต้องมอบหมายให้ผู้อาวุโสทั้งสามมาที่เมืองจินหลิง?”

หยุนหรูเกอครุ่นคิด กล่าวตอบ: “ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งระเบิดตัวเอง ฉันเป็นตายร้ายดีก็ไม่แน่ชัด คนของตระกูลอานไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย ข้อหนึ่งอู๋เฟยเยี่ยนไม่มั่นใจว่าศัตรูคือใคร ข้อสองไม่มั่นใจว่าศัพตรูมีจำนวนมากน้อยเท่าไหร่ ข้อสามไม่มั่นใจว่ากำลังศัตรูเป็นอย่างไร ข้อสี่ไม่มั่นใจว่าศัตรูตายแล้วหรือยัง พวกนี้ล้วนเป็นสิ่งพื้นฐานที่เธออยากจะทำให้ชัดเจน นอกจากนี้แล้ว เธอจะยังต้องคิดที่จะลงมือกับคนตระกูลอานต่อไป”

เย่เฉินพยักหน้า พูด: “ที่คุณหยุนไม่ผิด เหล่านี้ ล้วนเป็นสิ่งที่อู๋เฟยเยี่ยนค่อนข้างรีบด่วนในตอนนี้”

พูดไป เย่เฉินชี้ไปที่บรรพอาจารย์เมิ่งที่อยู่ในภาพ เอ่ยปากถามเธอ: “คุณหยุนคิดว่า ในโลกนี้คนที่สามารถจำว่าคนในรูปภาพนี้คือบรรพอาจารย์เมิ่ง มีกี่คน?”