ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5677

บัดนี้ ณ เกาะที่ไร้ผู้คนอาศัยในอเมริกาใต้ ถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งและหิมะ

อู๋เฟยเยี่ยนนำอู๋เทียนหลินลอดผ่านโครงสร้างใต้ดินขนาดใหญ่บนเกาะแห่งนี้

พวกเขาทั้งสองมาถึงส่วนที่ลึกที่สุดของอาคารใต้ดิน ที่นี่เป็นพื้นที่ที่รอบด้านมีหินปิดสนิท พื้นที่แห่งนี้มีท่อระบายอากาศเพียงท่อเดียวที่สามารถสื่อสารกับโลกภายนอกได้

ผู้อาวุโสทั้งสามแห่งองค์กรพั่วชิงกำลังเก็บตัวถือศีลอยู่ ณ ที่แห่งนี้

สิ่งที่น่าสนใจกว่านั้น คือพวกเขาทั้งสามคนเก็บตัวถือศีลมาเป็นเวลาร้อยปีแล้ว พวกเขาไม่รู้ดวยซ้ำว่าได้ร่วมเดินทางกับองค์กรพั่วชิงไปกว่าครึ่งโลก จากหัวเซี่ยผ่านโอเชียเนีย และสุดท้ายถึงอเมริกาใต้

ทั้งสามได้ตัดขาดการติดต่อกับโลกภายนอกแล้วโดยสิ้นเชิง ขณะเดียวกัน พวกเขาห่อหุ้มร่างกายของตนด้วยปราณทิพย์อย่างแน่นหนาจนระบบเผาผลาญในร่างกายเรียกได้ว่าแทบหยุดนิ่ง พวกเขาไม่รู้ว่าโลกภายนอกผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว รู้เพียงปราณทิพย์ดูบริสุทธิ์มากขึ้นและในขณะเดียวกันก็ใช้ปราณทิพย์โจมตีจุดหนีว๋านอย่างต่อ พยายามจะเปิดจุดหนีว๋านให้สมบูรณ์

ตอนที่อู๋เฟยเยี่ยนมาถึงห้องนี้ พวกเขาทั้งสามคนร่างกายผอมแห้งราวกับท่อนไม้ ไม่ต่างจากการเป็นมัมมี่สามตัว

แต่อู๋เฟยเยี่ยนรู้สึกได้ว่ามีปราณทิพย์ที่ทรงพลังและบริสุทธิ์ซ่อนอยู่ในร่างกายที่เหี่ยวเฉาของพวกเขาทั้ง 3 คน ห่างจากจุดหนีว๋านอีกแค่ก้าวเดียว ในหมู่พวกเขาผู้ที่ก้าวหน้าเร็วที่สุดก็ยังต้องใช้เวลาบ่มเพาะอีกนับสิบปีก่อนจึงจะทะลวงจุดหนีว๋านได้

ขณะนี้ อู๋เฟยเยี่ยนพูดด้วยความเสียใจว่า "อีกสักสิบ ยี่สิบปี พวกคุณทั้งสามคนจะทะลวงจุดหนีว๋านได้แน่นอน องค์กรพั่วชิงคงจะเป็นหนึ่งในใต้หล้า น่าเสียดายที่ตอนนี้สถานการณ์คับขัน ต้องเชิญพวกคุณทั้งสามออกจากการเก็บตัวถือศีลก่อน เพื่อกำจัดศัตรูตัวฉกาจที่ซ่อนอยู่ในความมืดให้สิ้นซาก"

ขณะที่เธอพูด ก็ได้รวบรวมปราณทิพย์ไปไว้ที่ปลายนิ้วของตน จากนั้นใช้วิชากำลังภายในอย่างเงียบ ๆ ชี้ไปที่ทั้งสามคนในความว่างเปล่า!

ทันทีหลังจากนั้น ปราณทิพย์ทั้ง 3 ก็แทรกเข้าสู่ร่างเหี่ยวย่นของทั้งสามคนอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น ร่างของทั้งสามเริ่มฟื้นคืนมีน้ำมีนวล แวววาวเหมือนต้นไม้ในฤดูใบไม้ผลิ!

ประมาณเวลาหนึ่งเล่มธูป ชายชราคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะอยู่ในวัย 50 ปีก็ลืมตาขึ้น เขามองที่ตัวเองก่อน จากนั้นมองไปที่อู๋เฟยเยี่ยนซึ่งอยู่ข้างหน้า ความผิดหวังฉายแววออกมาทั่วใบหน้าของเขา แต่ความผิดหวังนี้ก็หายไปในพริบตา เขาลุกขึ้นทันทีโดยไม่ยั้งคิด โค้งคำนับอู๋เฟยเยี่ยนตะโกนด้วยความเคารพว่า "ข้าน้อยอู๋โพหลิน คารวะเจ้านาย!"