เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5684

อู๋โพหลินส่ายหน้าไปมา "ขาของฉันอยู่ห่างจากพื้นมากกว่าสามพันจั้ง จะให้เข้าสู่สมาธิได้ยังไง......"

อีกสองคนพยักหน้าเห็นด้วยทันที

เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ขึ้นเครื่องบิน แม้ว่ามันจะแปลกใหม่ แต่ก็น่ากลัว

......

ในเวลาเดียวกัน

หลังจากที่หลินหว่านเอ๋อร์จอดเฮลิคอปเตอร์ที่ลานด้านบนของวิลล่าแล้ว เธอพูดกับเย่เฉินว่า "คุณชายเชิญเข้าไปในบ้านก่อนสิคะ ฉันเตรียมกระดาษพู่กันน้ำหมึกไว้ให้แล้ว เผื่อว่าคุณชายจะเขียนอะไรลงไปในภาพวาดนั้นของซือกง”

เย่เฉินถามด้วยความสงสัย "ให้ผมเขียนเหรอ?"

“แน่นอนสิคะ” หลินหว่านเอ๋อร์ยิ้มและพูดว่า “อู๋เฟยเยี่ยนเคยเห็นลายมือของฉัน ถ้าเขาจำได้ว่าเป็นลายมือฉัน เกรงว่าจะรู้เรื่องที่เรากำลังหลอกเขา”

เย่เฉินถามด้วยความงุนงง "พวกคุณไม่ได้พบหน้ากันมาหลายร้อยปี เธอจะจำลายมือของคุณได้ยังไง?"

หลินหว่านเอ๋อร์เม้มริมฝีปากของเธอ พูดว่า "หลังจากที่คุณชายช่วยฉันไว้ในครั้งนั้น ฉันได้เขียนจดหมายไว้ให้เธอเป็นพิเศษก่อนที่จะอพยพออกจากยุโรปเหนือ ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยให้คุณชายเขียนจะดีกว่า......"

เย่เฉินพยักหน้าพูดว่า "งั้นก็ได้ ผมจะจัดการเอง"

เมื่อเข้าไปในห้องหนังสือชั้นหนึ่ง หลินหว่านเอ๋อร์เดินมาที่โต๊ะยาว เริ่มทำการฝนหมึกให้เย่เฉิน เย่เฉินเลือกพู่กันที่เหมาะมือ จากนั้นเขียนคำบรรยายสั้นๆ เกี่ยวกับชีวิตของบรรพอาจารย์เมิ่ง ลงบนมุมขวาบน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน