ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5685

เมื่อเห็นท่าทางที่มั่นใจของเย่เฉิน หลินหว่านเอ๋อร์ก็ยิ่งรู้สึกโล่งใจ

หลังจากนั้นเธอก็มองเวลา พูดออกมาว่า “คุณชาย ตอนนี้ใกล้จะแปดโมงแล้ว ไม่รู้ว่าคุณชายจะกลับบ้านตอนไหน?”

เย่เฉินพูดออกมา “ปกติแล้วพ่อตาของผมจะเดินทางไปยังสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดในเวลาเก้าโมง ที่นี่อยู่ใกล้กับบ้านผมมาก คุณหลินไม่จำเป็นต้องไปส่งผม สำหรับเมืองนี้ เฮลิคอปเตอร์มันเสียงดังเกินไป ผมเดินทางกลับด้วยตัวเองได้”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดออกมา “คุณชาย จะให้คุณกลับไปคนเดียวได้ยังไง ให้ฉันขับรถไปส่งคุณจะดีกว่า”

เย่เฉินรีบตอบกลับมาว่า “ไม่เป็นไรจริง ๆ ผมกลับเองได้”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดออกมาอย่างเงียบสงบ “หากคุณชายกลับไปแบบนี้ ตอนเดินผ่านลานด้านล่าง ถูกคนรับใช้เห็นว่าคุณชายเดินออกไปจากบ้านของฉันในยามเช้าตรู่ แบบนั้นพวกเขาจะมองฉันอย่างไร”

เย่เฉินถามออกมาอย่างเขินอาย “เช่นนั้นคุณหลินคิดว่าทำอย่างไรถึงจะเหมาะสม?”

หลินหว่านเอ๋อร์ตอบกลับไปว่า “คุณชายรอสักครู่ เดี๋ยวฉันจะเป็นคนจัดการให้เอง”

เย่เฉินพยักหน้าพร้อมพูดว่า “แบบนั้นก็คงต้องรบกวนให้คุณหลินเป็นคนจัดการแล้ว”

หลินหว่านเอ๋อร์ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขพร้อมกับรีบพูดออกมาว่า “คุณชายรอสักครู่ เดี๋ยวฉันจะมาแจ้งให้ทราบ”

พูดจบเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรออกและพูดออกมาว่า “เหล่าจาง นายมาหาฉันหน่อย”

เมื่อเธอวางสายโทรศัพท์ลง เย่เฉินก็ถามออกไปด้วยความสงสัย “เหล่าจางที่คุณโทรหาก็คือคนที่คุณเรียกเขาว่าปู่ในตอนที่อยู่ยุโรปเหนือ?”

ใบหน้าของหลินหว่านเอ๋อร์กลายเป็นสีแดงเล็กน้อย พูดออกมาด้วยความเขินอาย “คุณชายโปรดยกโทษให้ฉันด้วย ในตอนนั้นที่ฉันเรียกเหล่าจางว่าคุณปู่ นั่นก็เพราะหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิดของคุณชาย......”

เย่เฉินโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นถามออกมาด้วยความสงสัย “ที่จริงเขาเป็นเด็กกำพร้าที่เป็นลูกบุญธรรมของคุณใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ” หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า “เมื่อคืนวานฉันพูดกับคุณชาย เหล่าจาง และชายชราอีกสองคนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นเด็กกำพร้าที่ฉันรับเลี้ยงไว้ตั้งแต่หลายปีก่อนหน้านี้”