ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5686

เย่เฉินยิ้มอย่างเขินอาย ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรในทันที ได้แต่เปลี่ยนเรื่องและพูดว่า：“ท่าน ท่านอยู่ต่อหน้าผม ไม่จำเป็นต้องทำตัวต่ำต้อยขนาดนั้นหรอก ผมมิบังอาจ……”

เหล่าจางพูดในทันทีว่า：“ไม่ ๆ ๆ ตั้งแต่ข้าน้อยจุดประกายสติปัญญา ก็สาบานไว้ว่าจะอยู่เคียงข้างคุณหนูตลอดไป รับใช้คุณหนูไปตลอดชีวิต ท่านคือผู้มีพระคุณของคุณหนูและกระผม และยังเป็นเพื่อนของคุณหนูด้วย ผมไม่ทำตัวไร้มารยาทแน่นอน！”

พูดจบ เขาก็พูดออกมาจากใจว่า：“คุณเย่ กระผมพูดออกมาจากใจ ผมอยู่กับคุณหนูมาเกือบเก้าสิบปีแล้ว หลายปีมานี้ คุณเป็นเพื่อนคนเดียวของคุณหนู…………กระผมดีใจมาก และหวังว่าคุณกับคุณหนูจะ……”

หลินหว่านเอ๋อร์ตระหนักได้ว่าเขาพูดผิดปกติ จึงไอออกมาเล็กน้อย แล้วพูดว่า：“เหล่าจางพูดอะไรเหลวไหลน่ะ？”

เหล่าจางรีบพูดว่า：“คุณหนู พอผมเห็นผู้มีพระคุณแล้ว ก็พูดจาสะเปะสะปะทันที……”

พูดจบ จึงพูดกับเย่เฉินอีกว่า：“คุณเย่ ผมหวังว่าคุณจะมาอยู่กับคุณหนูบ่อย ๆ หลายปีมานี้ เธอไม่มีเพื่อนที่จะพูดคุยได้เลย โดดเดี่ยวมากจริง ๆ ……”

หลินหว่านเอ๋อร์อายเล็กน้อย จึงรีบพูดว่า：“เอาล่ะเหล่าจาง นายไปบอกเหล่าชิวที ให้เขาจัดให้คนใช้ทั้งหมด อยู่ในห้องของตัวเองและห้ามออกมา แล้วก็นายไปเตรียมรถด้วย ฉันจะส่งคุณเย่หน่อย”

เหล่าจางพูดโดยไม่ลังเลว่า：“กระผมรับปฏิบัติ！”

พูดจบ เขาก็ทำความเคารพเย่เฉินอีกครั้ง และพูดด้วยความเคารพว่า：“คุณเย่ ผมขอตัวก่อน！”

เย่เฉินพยักหน้า：“ท่านเดินทางปลอดภัย”

เหล่าจางไปแล้ว เย่เฉินจึงถามหลินหว่านเอ๋อร์：“คุณหลิน ชื่อของเหล่าจาง คุณเป็นคนตั้งเองเหรอ？”

“ค่ะ”หลินหว่านเอ๋อร์พูดด้วยรอยยิ้ม：“ข้าน้อยตั้งชื่อให้เขาว่าเต๋อไฉ หมายความว่าเพียบพร้อมด้วยคุณธรรมและความรู้ความสามารถไม่ได้หมายความว่าร่ำรวย”

ทันทีที่เขาวิ่งไปที่ห้องโถงของอาคารหลักตรงลานชั้นล่าง ซุนจือต้งที่กำลังดื่มชากับชิวอิงซานถามด้วยความสงสัยว่า：“เหล่าจางทำไมวิ่งเร็วขนาดนี้？อายุมากขนาดนี้แล้ว ไม่กลัวล้มลงหมดลมหายใจตรงนี้เหรอ ……”

เหล่าจางมองทั้งสองด้วยรอยยิ้ม หอบอย่างรุนแรง พูดด้วยเสียงที่สั่นและตื่นเต้นว่า：“ข่าว……ข่าวดี……ข่าวดีสุด ๆ ！”

ซุนจือต้งวางแก้วชาลง พูดด้วยรอยยิ้มว่า：“มีอะไรเหรอเหล่าจาง？นายจะแต่งงานเหรอ？”

เหล่าจางเหลือบมองเขา ดุด้วยรอยยิ้มว่า：“นายนี่มันพูดไปเรื่อยเลย！”

พูดจบ เหล่าจางก็ค่อย ๆ มานั่งตรงหน้าโต๊ะน้ำชาของทั้งสอง พูดกับทั้งสองด้วยใบหน้าที่จริงจังว่า：“ฉันรู้สึกว่าคุณหนูจะพะวงเรื่องทางโลกแล้ว！”