ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5687

ได้ยินเหล่าจางพูดแบบนี้ ชิวอิงซานและซุนจือต้งก็ตกใจจนพูดไม่ออก！

ทั้งสองยืนตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว ซุนจือต้งมองเหล่าจาง โพล่งถามเขาไปว่า：“เหล่าจาง นายบอกว่าคุณหนูพะวงเรื่องทางโลกแล้ว พะวงเรื่องทางโลกอะไรเหรอ？”

เหล่าจางถามเสียงเบาว่า：“พวกนายจำได้ไหม ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเราทั้งสามคนเมื่อก่อนคืออะไร？”

ชิวอิงซานพูดโดยไม่ลังเลว่า：“แน่นอนว่าอยากให้คุณหนูพบเจอคนที่ชอบแล้วสร้างครอบครัว เพื่อที่จะได้ไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไปทั้งชีวิต！”

“ใช่！”ซุนจือต้งก็อดไม่ได้ที่จะถอนใจ：“หลายสิบปีมานี้ฉันเอาแต่คิดว่า ก่อนพวกเราสิบขวบ คุณหนูเป็นคนพาพวกเราไปเล่น สิบขวบถึงยี่สิบ เป็นพวกเราที่อยู่เล่นกับคุณหนู พอพวกเรายี่สิบ ค่อย ๆ โต คุณหนูก็ยังเป็นคุณหนูที่อายุสิบเจ็ดอยู่เสมอ ตอนนั้นเราเริ่มหวังว่าคุณหนูจะได้พบที่พักพิงของตัวเอง วันข้างหน้าพวกเราไปจากคุณหนู ไม่มีข่าวคราวของคุณหนูอีก แต่ในใจฉันก็หวังแบบนี้เสมอ……”

พูดไป ซุนจือต้งก็มองไปที่เหล่าจาง โพล่งถามว่า：“เหล่าจาง ที่นายบอกว่าคุณหนูพะวงเรื่องทางโลก หรือว่าเกี่ยวกับสิ่งนี้？！”

เหล่าจางพยักหน้าอย่างตื่นเต้น พูดเสียงเบาว่า：“คุณเย่ เย่เฉิน ตอนนี้อยู่ในห้องของคุณหนู น่าจะเป็นคนที่คุณหนูรับกลับมาด้วยเฮลิคอปเตอร์！”

ชิวอิงซานขมวดคิ้วพูดว่า：“คุณหนูจากไปตั้งนานเพิ่งกลับมา หรือว่าไปเจอเย่เฉิน？！ฉันจำได้ว่าคุณหนูพูดว่า อย่าให้เย่เฉินรู้ว่าคุณหนูยังจำเขาได้ แล้วทำไมไปหาเขาตอนดึกขนาดนั้น？และตอนนี้ยังพาเขาไปที่ลานบ้านของตัวเองอีก เธอไม่กลัวเย่เฉินรู้เหรอ？”

เหล่าจางพูดเสียงเบา：“กลัว？คุณหนูบอกสถานการณ์ทุกอย่างของตัวเองแก่เขาไปหมดแล้ว！”

“อะไรนะ？！”

ทั้งสองได้ยิน ก็ยิ่งตกใจมากขึ้น

ซุนจือต้งพูดด้วยความตกใจว่า：“คุณ……คุณหนูบอกความลับของตัวเองให้เขาฟังหมดแล้ว？！”

“บอกหมดแล้ว！”เหล่าจางพยักหน้าอย่างแรง：“พูดง่าย ๆ ก็คือ มันรงไปตรงมา และ……และก็……”