ซุนจือต้งและชิวอิงซาน เคยแสดงความคิดออกมาว่าอยากอยู่ข้างกายหลินหว่านเอ๋อร์อยู่หลายครั้ง แต่หลินหว่านเอ๋อร์ไม่ตกลง
สุดท้าย พวกเขาก็ถูกหลินหว่านเอ๋อร์ส่งไป ชิวอิงซานเข้ารับงานของหลินหว่านเอ๋อร์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และหลินหว่านเอ๋อร์ก็มองความกระตือรือร้นของซุนจือต้งออก จึงสนับสนุนให้เขากลับมาทำงานที่ประเทศ
สำหรับพวกเขาทั้งสามแล้ว ตัวตนของหลินหว่านเอ๋อร์นั้นพิเศษมาก ตอนทารก หลินหว่านเอ๋อร์เหมือนแม่ผู้มีความห่วงใย ตอนเด็ก หลินหว่านเอ๋อร์เหมือนพี่สาวที่ฉลาด พอโตมา หลินหว่านเอ๋อร์เหมือนเพื่อนที่ไม่อาจคาดเดาได้ พอเป็นผู้ใหญ่จนแก่ หลินหว่านเอ๋อร์ก็กลายเป็นสาวน้อยที่พวกเขารักและทุนุถนอม
ดังนั้น พวกเขาทั้งสามจึงอยากให้หลินหว่านเอ๋อร์พบเจอที่พึ่งพิงของเธอเอง หลังจากล่องลอยมาหลายร้อยปี
เมื่อได้ยินว่าหลินหว่านเอ๋อร์เหมือนจะพะวงเรื่องทางโลกกับเย่เฉิน ในใจของทั้งสองก็ปีติอย่างมาก
เวลานี้ เหล่าจางเห็นว่าทั้งสองยังไม่ค่อยแน่ใจ จึงพูดเสียงเบาว่า:“ฉันอยู่กับคุณหนูมาหลายปีแล้ว ไม่เคยเห็นเธอหน้าแดงต่อหน้าใครเลย แล้วก็ยิ่งไม่เคยเห็นเธอใช้สายตาเย้ายวนแบบนั้นมองใครด้วย!วันนี้เป็นครั้งแรก!พวกนายว่า เธอพะวงเรื่องทางโลกไหมล่ะ?”
ชิวอิงซานปีติอย่างยิ่ง ถึงกับยิ้มทั้งน้ำตาและพูดว่า:“ดีจัง!ดีมากเลย!ชีวิตของพวกเรา ถ้าได้เห็นคุณหนูแต่งงาน ถึงตายไปก็ไม่เสียใจแล้ว!”
“ใช่!”เหล่าจางก็ถอนหายใจด้วยตาที่แดงก่ำ:“ฉันไม่หวังว่าจะมีชีวิตอยู่เพื่อดูการแก้แค้นของคุณหนู มีชีวิตอยู่เพื่อดูคุณหนูแต่งงาน ชีวิตนี้ก็ตายอย่างสงบสุขแล้ว!”
ตอนนี้เองจู่ ๆ ซุนจือต้งก็พึมพำอย่างโดดเดี่ยวว่า:“พวกนายสองคนยังร่างกายดี ฉันน่าจะเหลือทนแล้ว ตอนที่คุณหนูไปถึงเย่นจิงก็ดูดวงให้ฉัน บอกว่าฉันมีเวลาอีกครึ่งปีที่จะมีชีวิตอยู่ นี่ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว ยังเหลืออีกห้าเดือน ถ้าคุณหนูเร่งทำเวลา แต่งงานก่อนฉันจะจากไป ฉันก็คงจะพอใจ!”
ชิวอิงซานที่อยู่ด้านข้างพูดอย่างปลอบโยนว่า:“เฒ่าแก่ซุน นายอย่ามองโลกในแง่ร้ายขนาดนั้น คุณหนูบอกไม่ใช่เหรอว่า นายยังมีความหวังอยู่ ความหวังนี้อยู่ที่จินหลิง”
พูดจบ เขาก็ใช้ศอกสะกิดเหล่าจาง ถามเขาว่า:“เหล่าจางนายว่าไง?”
เหล่าจางตะลึงไปเล็กน้อย พอคิดอะไรได้ ก็รีบพูดว่า:“ว่าไงอะไรล่ะ มาเม้าท์สนุกกับพวกนาย เกือบลืมเรื่องสำคัญไปเลย!เหล่าชิว นายรีบไปแจ้งซะ ลูกน้องทั้งหมดกลับห้องไปอย่าออกมา คุณหนูจะไปส่งคุณเย่กลับบ้านเอง ถ้าลูกน้องเห็นจะไม่ดี”
ชิวอิงซานรีบพูด:“โอเค ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”
เหล่าจางพยักหน้า พูดว่า:“งั้นฉันจะไปเตรียมรถให้คุณหนู!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...