ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5689

ไม่กี่นาทีต่อมา ลูกน้องทั้งหมดในโฮมสเตย์จื่อจิน ก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง

เหล่าจางที่ระมัดระวัง ถึงกับให้ชิวอิงซานสั่งให้คนหยุดตรวจสอบกล้องที่โฮมสเตย์จื่อจินชั่วคราว เพราะยังไงก็เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของคุณหนู ทิ้งเงื่อนงําใด ๆ ไม่ได้

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เหล่าจางก็รายงานหลินหว่านเอ๋อร์ทาวโทรศัพท์ จากนั้นหลินหว่านเอ๋อร์จึงพูดกับเย่เฉินว่า：“คุณชาย พวกเหล่าจางเตรียมพร้อมแล้ว พวกเราลงไปกันเถอะ”

เย่เฉินพยักหน้า พูดอย่างเกรงใจว่า：“ขอบคุณคุณหลิน”

หลินหว่านเอ๋อร์ยิ้มหวานไปว่า：“คุณชายไม่ต้องเกรงใจข้าน้อยหรอกค่ะ”

เย่เฉินรับรูปภาพไว้ เดินออกจากลานบ้านชั้นบนสุดพร้อมกับหลินหว่านเอ๋อร์

เดินออกไปที่หน้าลานบ้าน เขาก็เห็นชายชราทั้งสามยืนเคียงข้างกันด้วยความเคารพ ที่ปลายบันไดหินยาวด้านล่าง

สิ่งที่ทำให้เย่เฉินเเย่ไม่คาดคิดก็คือ ในนั้น มีคนที่มีชื่อเสียงที่มักจะเห็นในทีวีบ่อย ๆ นั่นก็คือซุนจือต้งจากจิงเฉิง

เมื่อเขายังเด็ก มักจะได้ยินผู้อาวุโสพูดถึงเรื่องราวชีวิตที่เป็นเป็นแรงบันดาลใจของคนนี้ และยังเคยไปเยี่ยมเยียนเขากับพ่อด้วยซ้ำ แต่วันนี้เพิ่งจะรู้ว่า ที่แท้เขา ก็คือเด็กกำพร้าที่หลินหว่านเอ๋อร์รับอุปการะ

เย่เฉินและหลินหว่านเอ๋อร์ลงบันไดหินไปด้วยกัน ชายชราทั้งสามพูดกับหลินหว่านเอ๋อร์ด้วยความเคารพว่า：“สวัสดีครับคุณหนู”

พูดจบ ก็มองไปที่เย่เฉิน พูดด้วยความเคารพเช่นกัน：“สวัสดีคุณเย่！”

เย่เฉินอึดอัดทันที เพราะอายุสามคนนี้รวมกันแล้วก็เกือบ ของพวกเขาทั้งสามคนก็เกือบ 300 แล้ว เกรงใจตัวเองที่อายุยี่สิบแปดแบบนี้ จึงรู้สึกไม่ค่อยดีนัก

ดังนั้นเย่เฉินจึงกล่าวด้วยความเคารพว่า：“สวัสดีทั้งสามท่าน”

ซุนจือต้งมองเย่เฉิน อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ：“คุณเย่ดูเหมือนพ่อจริง ๆ อย่างที่โบราณว่าไว้เลย พ่อเป็นเสือลูกไม่เป็นหมา！”

เย่เฉินพูดด้วยความเคารพว่า：“คุณปู่ซุน ตอนเด็กผมเคยตามพ่อไปเยี่ยมคุณที่บ้าน ไม่รู้ว่าคุณยังจำได้ไหม”

ซุนจือต้งพยักหน้าและพูดว่า：“จำได้ จำได้แน่นอน พ่อแม่คุณพาคุณมา เคยทานอาหารเย็นที่บ้านผม ผมยังจำเหตุการณ์ตอนนั้นได้ดี ไม่คิดว่าจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว”