ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5690

ตอนนี้เอง หลินหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างก็ดูมีความสุข พูดทันทีว่า：“เฒ่าแก่ซุน ฉันบอกแล้วไง ประตูชีวิตนายอยู่ที่จินหลิง ดูเหมือนว่าทั้งหมดนี้จะอยู่คุณชายเย่ ทำไมนายไม่รีบขอบคุณคุณชายเย่ที่ช่วยชีวิตล่ะ？”

ซุนจือต้งเบิกตากว้างทันที ใบหน้าดูไม่เชื่อ

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวกับอีกสองคนว่า：“เหล่าจาง เหล่าชิว คุณชายเย่จะเอาของดีมาให้พวกนาย พวกนายยืนงงอะไรกัน？”

ทั้งสามได้สติคืนมาพร้อมกัน ก็เข้าใจความหมายของหลินหว่านเอ๋อร์ทันที พวกเขาตื่นเต้นอย่างมาก แล้วจึงคำนับเป็นการขอบคุณเย่เฉินทันที

เย่เฉินรีบเอามือห้ามทั้งสาม แล้วพูดว่า：“ท่านทั้งสามอย่าทำให้ผมลำบากใจเลย ผมมีเวลาจำกัด คืนพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมถึงบ้าน แล้วค่อยคุยรายละเอียดกับท่านทั้งสาม”

พูดจบ เขาก็มองไปที่หลินหว่านเอ๋อร์ พูดว่า：“คุณหลิน พวกเราไปกันก่อนดีกว่า”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้าเบา ๆ แล้วพูดกับทั้งสามว่า：“ฉันจะไปส่งคุณชายเย่กลับบ้านขฌ เดี๋ยวพวกนายให้พวกลูกน้องทำงานตามปกติเลย”

ชิวอิงซานพูดด้วยความเคารพว่า：“ครับคุณหนู！”

ในโฮมสเตย์จื่อจิน Rolls-Royceคันหนึ่งเปิดประตูไว้แล้วจอดอยู่ตรงนั้น

หลินหว่านเอ๋อร์กำลังจะไปตรงที่นั่งคนขับ เย่เฉินจึงพูดก่อนว่า：“คุณหลิน ผมขับเอง”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า ไปที่นั่งข้างคนขับทันที

หลังจากขึ้นรถแล้ว เย่เฉินจึงขับรถลงจากเขา ไป Tomsonจจ Riviera

ระหว่างทาง หลินหว่านเอ๋อร์พูดอย่างขอบคุณว่า：“คุณชาย พวกเหล่าจางทั้งสามคน อายุมากแล้ว ถ้าไม่มีโชคของคุณชายนี้ เกรงว่าคงจะยากที่จะอยู่รอดถึงสามถึงห้าปี ข้าน้อยอยากขอบคุณคุณชายสำหรับพระคุณอันยิ่งใหญ่นี้！”

เย่เฉินพูดอย่างจริงจังว่า：“คุณหลิน สำหรับผมแล้วญญ พระคุณอันยิ่งใหญ่ไม่มีสิ่งใดเกินสามสิ่งนี้ พระคุณพ่อแม่ พระคุณของผู้ช่วยชีวิตภด และพระคุณที่ได้รับการปฏิบัติอย่างดี คุณหลินช่วยชีวิตผมไว้ อนาคตไม่ว่าตอนนั้น ผมจะไม่ทิ้งไว้โดยไม่ดูแล”

เย่เฉินพูดคำพูดเหล่านี้ ซึ่งออกมาจากใจจริง

เขารู้ว่าหลินหว่านเอ๋อร์มีชีวิตที่ยากลำบากอย่างไร และก็รู้ว่า ถ้าชายชราพวกนี้เสียไปแล้ว ชีวิตของเธอจะเหมือนกับตอนนั้นที่ใช้ยาจงเจริญ ไร้ที่พึ่งบนโลกใบนี้

ดังนั้น เย่เฉินแอบตัดสินใจแล้ว ในชีวิตของหลินหว่านเอ๋อร์อีกร้อยปีข้างหน้า ตัวเองจะเป็นที่พึ่งให้เธอ

หลินหว่านเอ๋อร์ในตอนนี้ น้ำตานองหน้า

สามร้อยปีนี้ เธอไม่เคยมีความคิดที่จะพึ่งพาคนอื่น และก็ไม่เคยเปิดโอกาสให้เธอพึ่งพาใครทั้งนั้น แต่ตอนนี้ เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่า ในที่สุด ชีวิตของเธอ ก็มีที่พึ่งแล้ว และที่พึ่งนั้น ก็คือเย่เฉินที่อยู่ด้านข้าง！