ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5691

ตอนที่เย่เฉินกลับไปถึงTomson Riviera เซียวฉางควนกำลังเถียงกับหม่าหลัน

เขาหยิบกระบอกกลมที่มีรูปเหมือนของเมิ่งฉางเชิง แล้วก็ได้ยินเซียวฉางควนบ่นว่า：“คุณบอกว่าวัน ๆ คุณไม่ได้ทำอะไร แม้แต่อาหารเช้าก็ไม่ทำ ไม่อยากทำอาหารก็ไม่ต้องทำ แต่สั่งอาหารน่ะ สั่งอาหารเพิ่มอีกชุดหน่อยสิ คุณสั่งของคุณเองแล้วกินจนอิ่ม ไม่เหลือให้ผมสักนิด แล้วผมยังต้องรีบไปที่สมาคม จะปล่อยให้ผมหิวไม่ได้หรอกนะ！”

หม่าหลันพูดอย่างมั่นใจว่า：“ไม่ได้ยินหรือไง ทำอะไรด้วยตัวเอง ก็จะสมดั่งใจเอง ทำไมคุณไม่ตื่นเช้ามาทำอาหารให้ฉันกินล่ะ？ยังจะให้ฉันทำให้คุณอีก ฝันหวานไปแล้ว！อีกอย่าง สั่งอาหารน่ะเสียเงินนะ？ถ้าคุณให้เงินฉันเดือนละแสนแปด ฉันจะทำให้คุณกินครบวันละสามมื้อเลย！”

เซียวฉางควนพูดด้วยความโกรธ：“เห็นแก่เงินจริง ๆ เลยนะ！”

พูดจบ ก็ก้าวออกไป

กำลังจะออกจากห้องรับแขก ก็เห็นเย่เฉินเข้ามา จึงรีบถามว่า：“ลูกเขย ทำไมกลับมาไวขนาดนี้？”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม：“จัดการธุระของลูกค้าใกล้เสร็จแล้ว ก็เลยรีบกลับมาครับ”

พูดไป เย่เฉินก็ถามเขาก่อนว่า：“อ้อพ่อครับ นิทรรศการภาพของสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดเป็นอย่างไรบ้าง？”

เซียวฉางควนถอนหายใจ พูดอย่างหดหู่เล็กน้อย：“นิทรรศการยังเตรียมการอยู่ ฝ่ายวัฒนธรรมของจินหลิงของพวกเราก็สนับสนุนอย่างดี ให้ความช่วยเหลือเป็นจำนวนมาก สมาชิกของสมาคมก็ยังหาภาพวาดที่สุดยอดอยู่ ตอนนี้มีการจัดแสดงมากกว่าสามร้อยรายการ”

เย่เฉินยิ้ม：“ดีนี่ ทำไมหน้าบูดล่ะครับ？”

เซียวฉางควนพูดอย่างหดหู่：“พ่อกังวลน่ะ เพราะพวกเขาหาผลงานดี ๆ ได้ แต่พ่อหาไม่ได้ ……พวกเขาอยู่ในวงการนี้มานาน รู้จักนักสะสมบ้าง แค่ไปพูดก็ยืมผลงานมาจัดแสดงได้แล้ว แต่พ่อน่ะสิ จะยืมก็ไม่รู้จะยืมใครดี！พ่อเคยไปหาจางเอ้อเหมา ตอนนี้จางเอ้อเหมาไม่ได้ยุ่งกับพวกภาพคัดลายมือแล้ว เขาทำธุรกิจซื้อขายเป็นหลัก ขายไม้เก่าท่อนหนึ่งก็ได้เงินหลายล้าน หิวเงินมากกว่าแม่แกเสียอีก นอกจากเขาแล้ว พ่อก็ไม่รู้แหล่งเลย……”

พูดถึงตรงนี้ เซียวฉางควนก็บ่นด้วยใบหน้าไม่พอใจ：“สิ่งที่เกลียดที่สุดคือสมาชิกของสมาคมเหล่านั้น พ่อหาผลงานไม่ได้ก็ว่าไปอย่างแล้ว แต่พวกเขาหาได้ทุกวัน เหมือนกับทำข้อตกลง เอามาให้พ่อวิจารณ์ และในนั้นมีเยอะมากที่เป็นผลงานจินหลิงในช่วงปลายราชวงศ์หมิงและต้นราชวงศ์ชิง แต่จินหลิงไม่ได้เป็นที่รู้จักนัก พ่อยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวแทนคือใคร ดังนั้นการรีวิวจึงน่าอาย สองสามวันนี้มีแต่เรื่องตลกเกิดขึ้น”

ตอนนี้เองหม่าหลันออกมาจากร้านอาหาร พูดอย่างเย้ยหยันว่า：“เซียวฉางควน ฉันจะบอกให้เพราะคุณมันไม่เอาไหน！คุณไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวอักษรโบราณ ยังจะกล้าเข้าร่วมสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดอีก คุณไม่ได้ทำเป็นเนียนว่าทำเป็นหรอกเหรอ？เมื่อก่อนทุกคนเล่นกัน มองข้อด้อยคุณไม่ออกไง ตอนนี้พอให้คุณมาออกหน้า ไม่แปลกหรอกที่คุณจะมีจุดบอด！”

เซียวฉางควนถูกหม่าหลันจี้จุด ก็มองบนใส่เธอ พูดอย่างโมโหว่า：“หม่าหลัน！ผมพูดกับลูกเขยอยู่ เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณกินอิ่มแล้วว่างมากเหรอ？”