ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5692

เย่เฉินเลิกคิ้วขึ้น ถามด้วยความสงสัย：“พ่อ พ่อว่าภาพวาดนี้ มันมีอะไรดี？”

เซียวฉางควนเม้มปากและพูดว่า：“ถ้าลูกจะให้พ่อพูด พ่อก็พูดไม่ออกจริง ๆ พ่อแค่คิดว่า ทักษะการวาดนั้นดี ดูสมจริง！และแน่นอนมีค่อนข้างน้อยมากในสมาคมการวาด ลูกดูที่ชายชราให้เขาวาดสิ โคตรเหมือนเลย！และที่ชายชรายืนอยู่บนหินก้อนใหญ่นี้ ดูไม่ยอมอ่อนข้อง่าย ๆ ！วาดได้ดีจริง ๆ！”

เย่เฉินก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที คิดไม่ถึงว่าพ่อตาจะวิจารณ์ได้ติดดินขนาดนี้ ถ้าเมิ่งฉางเชิงได้ยิน กลัวว่าเขาคงโกรธจนแทบจะสำลัก

เวลานี้เอง เซียวฉางควนมองตัวอักษรในภาพ แล้วพึมพำว่า：“เมิ่งเชิง ชื่อกลาง ฉางหมิง ชาวฉางอาน เกิดเมื่อศักราชต้าถังหลินเต๋อ……”

พูดไป เขาก็เบิกตาโต โพล่งไปว่า：“โอ้โห ชายชราภาพนี้เป็นคนสมัยราชวงศ์ถังเหรอ？งั้นหมายความว่า ภาพนี้คนถังวาด？”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม：“ไม่แน่หรอก แต่จิตรกรไม่ได้ใส่ชื่อและเวลาไว้ พ่อก็โม้ว่าอยู่ในราชวงศ์ถังละกัน”

เซียวฉางควนยิ้มด้วยความดีใจ โพล่งออกไปว่า：“จิตรกรแห่งราชวงศ์ถัง มีมานานกว่าพันปี และยังวาดได้ดีขนาดนี้ ถ้าเอาไปที่นิทรรศการ จะเจ๋งแค่ไหนนะ？”

เย่เฉินยักไหล่ พูดด้วยรอยยิ้ม：“ประเด็นสำคัญคือภาพนี้ไม่มีลายเซ็น แม้ว่าจะเป็นภาพวาดสมัยราชวงศ์ถัง ก็ไม่สามารถค้นหาผู้วาดได้ ภาพวาดแบบนี้ยากที่จะขายในตลาดได้ และคงไม่มีความผันผวนมากนัก”

เซียวฉางควนพูด：“จะสนทำไม วาดได้ดี และยังเป็นสมัยราชวงศ์ถัง ก็เจ๋งมากพอแล้ว ถึงไม่มีความผันผวนมากนัก อย่างน้อยก็ถือเป็นการช่วยพ่อประเมินผลงานผ่านจากสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด！”

พูดไป เขาก็รีบถามเย่เฉิน：“ลูกเขย งั้นภาพนี้ พ่อเอาไปนะ？”

เย่เฉินพยักหน้า พูดด้วยรอยยิ้ม：“พ่อ ถ้ามีคนถามพ่อเกี่ยวกับภาพวาดนี้ พ่อพูดได้ว่าคุณซื้อมาจากคนหนึ่งที่จำไม่ค่อยได้ ซื้อมาอย่างไม่ตั้งใจ ส่วนซื้ออย่างไรนั้น พ่อก็ว่าไปตามจินตนาการได้เลย โม้ได้ตามสบาย อวดได้ตามต้องการ แค่อย่าพูดความคิดที่อยู่ในใจก็พอ จะอวดยังไงก็ได้เลย”

เซียวฉางควนถามด้วยความประหลาดใจ：“เจ้าลูกเขย ให้พ่อบอกว่าเพื่อนพ่อให้มา หรือว่าเป็นของสะสมของพ่อดีล่ะ แงบบนั้นจะดูมีศักดิ์ศรีกว่าไหม？”

เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง：“พ่อ คนอื่นไม่รู้จักภาพนี้ แต่ลูกค้าของผมรู้ ถ้าเขารู้ว่าพ่อใช้ภาพนี้ไปโม้ อาจจะตำหนิผมได้ ถ้าพ่อพูดตามที่ผมบอก พวกเขาจะรู้ว่าเราทำเพื่อปกป้องความเป็นส่วนตัวของเขา ไม่ได้เอาเงินมาบังหน้า ก็คงสบายใจมากขึ้น”

เซียวฉางควนเขินอายเล็กน้อย ถอนหายใจพูดว่า：“โอเค งั้นพ่อจะพูดตามนี้”