ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5708

เวลานี้หลินจู๋ว์หลูกลับไม่อยากรับแหวนไว้ รีบปฏิเสธไปว่า：”อาจารย์ ท่านช่วยเหลือศิษย์มากไปแล้ว แหวนวงนี้ ศิษย์รับไว้ไม่ได้……”

เมิ่งฉางเชิงยิ้มบาง ๆ โยนแหวนให้หลินจู๋ว์หลู แล้วแหวนวงนั้นก็หายไปกลางอากาศทันที จากนั้น ก็สวมไปที่นิ้วของหลินจู๋ว์หลู

หลินจู๋ว์หลูยังไม่รู้สาเหตุ เมิ่งฉางเชิงก็พูดว่า：“จู๋ว์หลู แหวนได้จำคุณเป็นเจ้านายแล้ว ดังนั้นคุณควรเก็บมันไว้ให้ดี วันข้างหน้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ แหวนวงนี้อาจช่วยชีวิตคุณได้”

พูดจบ นกกระเรียนสองตัวที่เมิ่งฉางเชิงเลี้ยงไว้ก็เข้ามาทันที นกกระเรียนสองตัวยืนอยู่ทั้งสองข้างของเมิ่งฉางเชิง เอาคอพิงไปที่ตัวเขาตลอด และส่งเสียงครวญครางไม่หยุด

เมิ่งฉางเชิงยื่นสองมือไปลูบนกกระเรียนสองตัวนี้ จากนั้นยืนขึ้น แล้วพูดว่า：“เวลาของอาจารย์หมดแล้ว ขอให้พวกคุณโชคดี ออกไปจากที่นี่ อย่าได้กลับมาอีก”

หลินจู๋ว์หลูน้ำตาไหลทั่วหน้า พูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า：“อาจารย์ ศิษย์อยากส่งท่านครั้งสุดท้าย！”

เมิ่งฉางเชิงโบกมือ：“อาจารย์ฝึกฝนที่นี่มาหลายร้อยปีแล้ว ที่นี่ไม่ใช่แค่ถ้ำของอาจารย์ แต่เป็นหลุมฝังศพที่อาจารย์นั่งสมาธิมรณภาพด้วย”

พูดจบ เขาก็มองไปที่นกกระเรียนสองตัว พูดอย่างใจเย็นว่า：“มีพวกมันติดตามอาจารย์ไปก็พอแล้ว”

พูดจบ ทันใดนั้นเมิ่งฉางเชิงก็เหยียดมือขวาออก โบกแขนเสื้อ ตรงหน้าหลินหลินจู๋ว์หลูและอู๋เฟยเยี่ยนก็มืดลงทันที จากนั้น ทั้งสองคนก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่า ตัวเองได้กลับไปในถ้ำที่ก่อนหน้านี้นั่งสมาธิฝึกฝนอยู่

หลินจู๋ว์หลูตะโกนไปว่า：“อาจารย์！”

พูดจบ ก็รีบวิ่งออกจากถ้ำ แต่ถ้ำเดิมที่อาจารย์เคยฝึกฝนและสิงสถิตอยู่ กลับหายไปอย่างไร้ร่องรอยในชั่วพริบตา ถ้ำใหญ่นั้นหายไปหมดแล้ว ราวกับไม่เคยมีมาก่อน