ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5709

หลินจู๋ว์หลูผิดหวังอย่างมาก：“เฟยเยี่ยน ตั้งแต่นี้ไป ผมไม่ใช่ศิษย์พี่คุณอีก และคุณก็ไม่ใช่ศิษย์น้องของผมอีกต่อไป จากวันนี้ไป ตระกูลอู๋ของคุณ ผมจะรู้จักแค่เฟยหยาง ส่วนคนอื่น ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผมอีก！”

อู๋เฟยเยี่ยนร้อนใจทันที โพล่งไปว่า：“ศิษย์พี่！ทำไมพี่โง่ได้ขนาดนี้ล่ะ？！ไอ้แก่นั่นยังอยู่ได้พันปี ทำไมถึงให้โอสถที่อยู่ได้แค่ห้าร้อยปีแก่เรา？ชัดเจนว่ายังกั๊กพี่กับฉัน และยังกั๊กไว้มากด้วย！”

หลินจู๋ว์หลูโบกมือ：“ช่างเถอะเฟยเยี่ยน ผมกับพี่ชายคุณเป็นเพื่อนรักกัน ส่วนผมกับคุณเราจากกันด้วยดีดีกว่า ผมจะอยู่ที่นี่ ไว้ทุกข์ให้อาจารย์สามปี คุณไปจากที่นี่เองเถอะ”

อู๋เฟยเยี่ยนโกรธจนกระทืบเท้า โพล่งไปว่า：“ศิษย์พี่！พี่ให้ฉันไปจากที่นี่คนเดียวในตอนนี้ได้อย่างไร？ความรักที่ฉันมีต่อพี่หลายปีมานี้ พี่ไม่รู้งั้นเหรอ？ในเมื่อพี่ไม่ชอบที่ฉันตำหนิอาจารย์ โอเค งั้นฉันขอคืนคำพูดที่ฉันเพิ่งพูดไป ในเมื่ออาจารย์ให้โอสถสองเม็ดที่จะมีชีวิตอยู่ถึงห้าร้อยปีแก่พวกเราแล้ว แล้วทำไมพวกเราไม่กินโอสถ เป็นสามีภรรยากัน และใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันห้าร้อยปีกันล่ะ？”

หลินจู๋ว์หลูพูดอย่างเย็นชาว่า：“เฟยเยี่ยน ตั้งแต่แม่ของหว่านเอ๋อร์เสียไป ผมก็สาบานแล้วว่าจะไม่แต่งงานใหม่อีก ชาตินี้ นอกจากสู้กับชิงเพื่อหมิงแล้ว ผมก็มีความปรารถนาเพียงอย่างเดียว คือดูแลหว่านเอ๋อร์ให้ดี แม้ว่าโอสถนี้จะอยู่ได้ห้าร้อยปี แต่ผมจะไม่กิน ผมไม่อาจมีชีวิตเพื่อมองดูหว่านเอ๋อร์แก่ลงได้ ถ้าคุณอยากอยู่ถึงห้าร้อยปี ก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวเองไปเถอะ！”

อู๋เฟยเยี่ยนกัดฟัน ถามว่า：“ศิษย์พี่ ฉันพูดถึงขนาดนี้แล้ว พี่ก็ยังไม่ยอมเป็นสามีภรรยากับฉันใช่ไหม？”

หลินจู๋ว์หลูพยักหน้า：“ผมบอกแล้วไง ชาตินี้ จะไม่แต่งงานใหม่อีก”

อู๋เฟยเยี่ยนถามเขาว่า：“งั้นโอสถนั้นของพี่ล่ะ？พี่ไม่คิดจะกินจริง ๆ เหรอ？”

หลินจู๋ว์หลูพยักหน้าอีกครั้ง：“ดูเหมือนจะดี แต่มันก็เหมือนสารหนู ยายั้งอายุนี้จะทำให้ผู้เป็นพ่อมองดูลูกสาวแก่ลงทีละนิด มองลูกสาวของลูกสาวค่อย ๆ แก่ไป โอสถแบบนี้ สำหรับผมแล้ว ไม่ต่างอะไรกับสารหนู ผมไม่กินแน่นอน”

“ได้！”อู๋เฟยเยี่ยนพูดอย่างเย็นชา：“ในเมื่อศิษย์พี่ไม่สนใจโอสถนี้ ทำไมไม่เอามาให้ฉัน ถ้าฉันหาสามีที่ดีได้ ฉันจะอยู่กับเขาไปถึงห้าร้อยปี เสวยสุขในโลกนี้！”