ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5710

หลินจู๋ว์หลูหายตัวไปในทันที ทำให้อู๋เฟยเยี่ยนตกใจมาก

ตอนแรกเธอไม่เข้าใจว่า หลินจู๋ว์หลูหายไปกลางอากาศได้อย่างไร แต่แป๊บเดียวก็ตระหนักได้ว่า ศิษย์พี่จะต้องถูกแหวนวงนั้นเคลื่อนย้ายไปที่อื่นแน่

จึงทำให้เธอคำรามด้วยความโกรธ กัดฟันพูดว่า：“ไอ้แก่แกมันลำเอียงจริง！บอกว่าฉันกับศิษย์พี่ไม่มีคุณสมบัติที่จะสืบทอดแกต่อได้ แต่แกกลับให้ของวิเศษที่ทำให้ศิษย์พี่หายตัวไปได้ทันที！แล้วมีสิทธิ์อะไรที่ฉันอู๋เฟยเยี่ยนไม่มี？มีสิทธิ์อะไร！ว่ามาสิ！แกพูดมาสิ！”

ถ้ำที่เมิ่งฉางเชิงมรณภาพในท่านั่งสมาธิ และหลินจู๋ว์หลูที่บาดเจ็บหนักหายไป เหลือเพียงแต่อู๋เฟยเยี่ยนเอง และเสียงร้องคำรามอย่างบ้าคลั่งของเธอก็ก้องไปทั่วหุบเขา

ผ่านไปสักพัก อู๋เฟยเยี่ยนเช็ดเลือดบนมีดคุไนอ่อนอย่างไร้ความรู้สึก แล้วเก็บมีดคุไนอ่อนกลับเข้าไปในเอว พูดอย่างเยือกเย็นว่า：“ศิษย์พี่ ตั้งแต่นี้ไป พี่กับฉันเป็นศัตรูกันไปจนวันตาย！”

พูดจบ เธอก็เดินลงจากภูเขาไปโดยไม่หันกลับมา

สิบวันต่อมา เมื่อเธอรีบไปเตียนหนานโดยไม่ได้พัก จึงรู้ว่าหลินจู๋ว์หลูอยู่ในดินแล้ว และลูกสาวที่เขารักมากที่สุดอย่างหลินหว่านเอ๋อร์ ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

อู๋เฟยเยี่ยนขุดหลุมฝังศพของหลินจู๋ว์หลู ยืนยันการตายของหลินจู๋ว์หลูแล้ว และเมื่อพบว่าแหวนไม่ได้ถูกฝังไว้กับหลินจู๋ว์หลู เธอก็เริ่มตามล่าหลินหว่านเอ๋อร์มานานกว่าสามร้อยปี

เพราะเธอเห็นกับตาแล้วว่าแหวนวงนั้น สามารถเคลื่อนย้ายคนออกไปได้หลายพันไมล์เมื่อกำลังจะตาย ดังนั้นหลายปีมานี้ เธอจึงย้ำกับผู้มีหน้าที่ตามล่าหลินหว่านเอ๋อร์ว่า หลินหว่านเอ๋อร์ต้องถูกจับทั้งเป็น ห้ามฆ่าเด็ดขาด

แต่ว่า ผ่านไปหลายปี เธอก็ยังจับหลินหว่านเอ๋อร์กลับมาไม่ได้

เรื่องนี้ ทำให้อู๋เฟยเยี่ยนโกรธเป็นพิเศษ