ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5715

เย่เฉินกล่าวพึมพำอย่างอดไม่ได้: “จิ่วเสวียนจิงซวี้（บทนำตำราเก้าเสวียน）บทนำตำราเก้าเสวียน (ซวี้แปลว่าบทนำ).....ซวี้คือซวี้ตัวไหนกันนะ?”

อานโฉงชิวกล่าว: “ซวี้ของคำนำของหนังสือ(ซวี้เหยียน) ซวี้ของบันทึกการชุมนุมของกวีเลื่องชื่อจำนวน 42 คน(หลานถิงจี๋ซวี้)”

สีหน้าของเย่เฉินตกใจ ภายในใจมีคลื่นแห่งความหวาดกลัวโหมซัดสาดขึ้นแล้ว!

เขาอดไม่ได้ที่จะคิดในใจ: “บทนำตำราเก้าเสวียน นั่นก็หมายความว่า หนังสือเล่มนั้นที่พ่อได้รับ ก็คือบทนำของตำราเก้าเสวียนเทียน?”

บทนำโดยทั่วไปคือเนื้อหาคำนำก่อนที่จะเริ่มเนื้อหา อย่างเช่น ผลงานอันน่าทึ่งของหวังป๋อในตอนนั้น อันที่จริงก็คือตอนที่ผู้บัญชาการของเมืองหงโจวสร้างเถิงหวางเก๋อเสร็จ เชิญนักประพันธ์และปัญญาชนหลายท่านมาร่วมงานเลี้ยง ทุกคนร่วมกันเขียนบทความโคลงกลอน สุดท้ายค่อยนำผลงานของนักประพันธ์และปัญญาชนเหล่านี้มาจัดระเบียบเป็นบทกวีรวมเล่ม แต่ที่หวังป๋อเขียน จึงเหมือนกับเป็นการเขียนบทนำของบทกวีรวมเล่มในอนาคต

ดังนั้น เย่เฉินคิดว่า ถ้าหากหนังสือที่บิดาของเขาได้รับในตอนนั้น ชื่อว่าบทนำตำราเก้าเสวียนจริง ถ้าอย่างนั้นอาจจะเป็นบทนำของตำราเก้าเสวียนเทียนจริง!

เมื่อคิดถึงจรงนี้ เขารีบถามอีกครั้ง: “น้าชายใหญ่ หลังจากที่พ่อของผมได้รับหนังสือแล้ว เคยมีคำพูดหรือพฤติกรรมที่น้าไม่สามารถเข้าใจได้ หรือว่าทำให้น้าจำฝังใจบ้างไหมครับ?”

อานโฉงชิวครุ่นคิด กล่าว: “พฤติกรรมพ่อของหลานที่ทำให้น้าไม่สามารถเข้าใจได้มีมากเกินไป เขาค้นหาข้อมูลหนังสือโบราณมาอ่านไปทั่วทุกที่ ถึงขนาดออกไปสำรวจกับแม่ของหลานอยู่บ่อยครั้ง แต่ละครั้งที่ออกไปก็หลายสิบวันจนถึงขนาดเป็นหลายเดือน แต่ตอนนั้น น้าคิดว่าสมองของพ่อหลานมีความผิดปกติหน่อยๆแล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้ไปใส่ใจว่าจริงๆแล้วเขาทำอะไรบ้างสักเท่าไหร่”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นอานโฉงชิวก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หลุดปากกล่าว: “ใช่แล้ว น้าจำได้ว่าพ่อของหลานเคยรำพันกับแม่ของหลานไม่ใช่แค่ครั้งเดียว ยังเคยพูดว่าดวงชะตาของคนแบ่งเป็นมังกรเอยหงส์เอยอะไรสักอย่าง ยังพูดว่าดวงชะตาขี่มังกรถือเป็นใหญ่อะไรสักอย่าง มีเพียงดวงชะตาขี่มังกรเท่านั้นถึงจะสามารถขี่มังกรขึ้นสู่สวรรค์ได้อย่างแท้จริงคำพูดแปลกประหลาดจำพวกนี้”

เย่เฉินกล่าวด้วยสีหน้าที่หนักแน่นจริงจัง: “ที่พ่อของผมพูด คงจะเป็นดวงชะตาชีวิตของคน ดวงชะตามังกรกับดวงชะตาหงส์”

“อาจจะใช้มั้ง”อานโฉงชิวขมวดคิ้วกล่าว: “เขาไม่ได้เอ่ยถึงสองสิ่งนี้มากนัก แต่ว่าดวงชะตาขี่มังกรกลับมักจะเอ่ยขึ้นอยู่บ่อยครั้ง เหมือนกับเป็นเหมือนกับหัวข้อวิจัยปริญญาเอก เขาบ่นพึมพำอยู่ทั้งวัน สิ่งที่สำคัญคือแม่ของหลานก็ค่อนข้างหมกมุ่นเช่นกัน ทั้งสองคนเหมือนกับว่าถูกล้างสมองไปแล้ว”

เย่เฉินรีบถาม: “น้าชายใหญ่ น้ายังจำรายละเอียดอะไรอย่างอื่นได้อีกไหมครับ?”