ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5717

เย่เฉินกล่าวอย่างจริงจัง: “เรื่องนี้ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ด้วยพละกำลังของพวกเขา ถ้าหากอยากจะฆ่าคนของตระกูลอานทั้งหมดทิ้ง เพียงแค่ส่งยอดฝีมือที่แท้จริงออกมาสักคนสองคนก็สามารถบรรลุผลได้อย่างง่ายดาย แต่ว่าตลอดเวลาที่ผ่านไป20กว่าปี พวกเขาเอาแต่ดึงเกมมายี่สิบปีไม่ยอมลงมือ ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ระยะนี้ทำไมพวกเขาอยู่ดีดีถึงอยากจะต่อต้านตระกูลอาน”

อานข่ายเฟิงน้าชายรองของเย่เฉินในเวลานี้เอ่ยปากกล่าว: “จะเป็นไปได้หรือไม่ที่ตระกูลอานมีของอะไรที่พวกเขาอยากจะได้มาโดยตลอด?”

คุณท่านใหญ่ถามกลับ: “ถ้าหากใช่ละก็จะเป็นอะไรละ?”

อานข่ายเฟิงส่ายหน้า กล่าวอย่างจนปัญญา: “พ่อครับ แท้ที่จริงแล้วเป็นอะไรผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เพียงแต่อยากจะเสนอความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง ให้ทุกคนลองดูว่าจะมีเบาะแสเพิ่มเติมหรือไม่”

คุณท่านใหญ่ขมวดหว่างคิ้ว คิดอยู่ครู่ใหญ่ เอ่ยปากกล่าว: “ก่อนหน้านี้ตอนที่พ่ออาการแย่ลง เรื่องหลังจากพี่สาวแกเสียชีวิตฉันจำไม่ค่อยได้แล้ว แต่ว่าความทรงจำสองสามปีนั้นก่อนที่พี่สาวแกจะเสียชีวิตยังอยู่ในหัวสมองของฉันแต่กลับยังชัดเจนยิ่งกว่าเดิม ดังนั้นฉันกำลังหวนคิดอย่างละเอียดในช่วงระยะเวลาที่ค่อนข้างยาวนานนั้นนับจากที่พี่สาวแกติดตามพี่เขยแกไปที่หัวเซี่ย จนกระทั่งก่อนหน้าที่พี่สาวแกจะเสียชีวิตสองสามปีนั้น ทุกรายละเอียดที่ฉันกับพี่สาวแกเจอหน้ากัน......”

“ช่วงปีนั้น พี่สาวแกส่วนมากใช้ชีวิตอยู่ที่หัวเซี่ยตลอด เพียงแต่ช่วงปิดเทอมของทุกปีจะพาเฉินเอ๋อกลับมาเยี่ยมญาติ ช่วงเวลานี้พี่สาวแกไม่ได้พูดเรื่องราวแปลกอะไรกับพวกเรา แล้วก็ไม่ได้ไหว้วานให้พวกเราดูแลรักษาสิ่งของใดๆ จนกระทั่งตอนที่เธอกลับเธอสหรัฐอเมริกาครั้งสุดท้ายก่อนหน้าที่จะเสียชีวิตหนึ่งปี เธอก็แค่เล่าเรื่องราวบางอย่างขององค์กรพั่วชิงให้พวกเราฟัง แต่ว่าก็ไม่เคยให้สิ่งของอะไรกับพวกเรา......”

“ดังนั้นสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจก็คือ องค์กรพั่วชิงจับตาดูพวกเรามายี่สิบปี แท้ที่จริงแล้วกำลังจับตาดูอะไร?”