ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5721

เวลาห่างยี่สิบปี ครั้งแรกที่ได้กินข้าวกับครอบครัวคุณตาคุณยายด้วยกัน แต่ยังไม่ทันได้กินข้าว เย่เฉินก็รู้สึกว่าสมองของตัวเองไม่พอใช้แล้ว

เขาไม่ได้บอกคุณตา คุณยายรวมทั้งหลี่ญ่าหลิน เรื่องที่ตัวเองได้ตำราเก้าเสวียนเทียน จนถึงตอนนี้ เขาบอกเรื่องนี้ให้เพียงหลินหว่านเอ๋อร์เท่านั้น ไม่ได้เป็นเพียงเพราะ หลินหว่านเอ๋อร์ได้แบ่งปันความลับที่เธอใช้ชีวิตเกือบสี่ร้อยปีกับตัวเองหรอก ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ ส่วนลึก ๆ ในใจเขาคิดว่า ตัวเองกับหลินหว่านเอ๋อร์ได้มีจุดที่คล้ายกันอย่างยิ่ง ในระดับหนึ่ง ถึงขนาดที่พูดได้ว่าเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันอยู่ด้วย บอกว่าเป็นคนรู้ใจ ก็ไม่ถือว่ามากเกินไปเลยสักนิด

ในเวลานี้ เย่เฉินคิดเพียงอยากเจอหลินหว่านเอ๋อร์ให้เร็วที่สุดเท่านั้น

เนื่องจากเขาคิดตามจิตใต้สำนึกว่า เรื่องดวงชะตาเกิดมังกร จิ่วเสวียนจิงซวี้กับตำราเก้าเสวียนเทียน ตัวเองบอกให้หลินหว่านเอ๋อร์ฟังเพียงเท่านั้น หลินหว่านเอ๋อร์มีประสบการณ์และความรู้ที่กว้างขวาง ไม่แน่ว่าสามารถตอบคำถามความงงงวยในใจให้ตัวเองได้

ต่อให้หลินหว่านเอ๋อร์ไม่รู้ความลี้ลับในนี้ก็ตาม ถ้าอย่างนั้นเย่เฉินก็คิดว่า เธอเป็นคนที่ไว้ระบายความในใจที่เยี่ยมที่สุด ความงงงวยในใจพวกนี้ของตัวเอง สามารถพูดให้เธอฟังได้

แม้ว่าเย่เฉินไม่ได้เปิดเผยออกมาโดยตลอด แต่ตั้งแต่หลังจากที่แบ่งปันความลับที่ส่วนลึกที่สุดในใจของตัวเองให้เธอ ที่คฤหาสน์นอกของหลินหว่านเอ๋อร์ ในใจของตัวเองก็มีความรู้สึกผ่อนคลายอย่างหนึ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน

แม้ว่าเขากับหลินหว่านเอ๋อร์เคยพบเจอกันไม่กี่ครั้งเพียงเท่านั้น แต่ต่างถืออีกฝ่ายเป็นคนที่ควรค่าแก่การไว้วางใจที่สุด

ในเวลานี้ คุณท่านอานฉี่ซานเหมือนจะมองออกว่าเย่เฉินมีเรื่องในใจที่พูดยาก ครั้นแล้วเลยรีบพูดเบี่ยงประเด็น : “เฉินเอ๋อ เมื่อกี้แนะนำแค่น้าชายใหญ่ของเธอเพียงเท่านั้น ฉันแนะนำน้ากับน้าสาวสองคนที่เหลือของเธอให้เธอต่อนะ”

ว่าแล้ว เขาชี้ไปทางอานข่ายเฟิง แล้วเอ่ยปากบอก : “เฉินเอ๋อ คนนี้คืออานข่ายเฟิงน้าชายรองของเธอ ธุรกิจต่างประเทศของตระกูลอานในขณะนี้ก็ให้น้าชายรองของเธอรับผิดชอบทั้งหมด”

เย่เฉินมองอานข่ายเฟิง พูดพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย : “สวัสดีครับน้าชายรอง”

อานข่ายเฟิงเดินเข้าไปกอดเย่เฉิน แล้วเอ่ยปากบอก : “เฉินเอ๋อ จากนี้ตระกูลอานก็คือบ้านของเธอแล้ว มีความต้องการให้ตระกูลอานออกเงินหรือออกแรงอะไร เธอเอ่ยปากมาได้เต็มที่เลย !”

เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นคุณท่านแนะนำอานจาวหนานให้อีก แล้วบอก : “เฉินเอ๋อ คนนี้คืออานจาวหนานน้าชายสามของเธอ”

เย่เฉินมองน้าชายสามแล้วบอก : “สวัสดีน้าชายสามครับ”

อานจาวหนานเองก็เข้าไปกอดเย่เฉินเบา ๆ และพูดพลางถอนหายใจอย่างอดไว้ไม่ได้ : “เฉินเอ๋อ ที่นครนิวยอร์กครั้งนั้น น้าชายสามรู้สึกขอบคุณเธออยู่เสมอมา หากว่าไม่ใช่เธอ น้าชายสามตาบอดเอง แถมจะทำร้ายคนตระกูลอานทั้งหมดด้วย……”