ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5723

เผชิญหน้ากับคำถามของคุณท่าน เย่เฉินก็ไม่ได้ปิดบัง พูดอย่างสง่า : “รู้ว่าสุขภาพของคุณยังไม่ได้ฟื้นคืนสู่สภาพเดิมทั้งหมด โดยเฉพาะสถานการณ์ของโรคอัลไซเมอร์ก็ไม่สู้ดีนัก ดังนั้นก่อนหน้าที่คุณกับคุณยายมา ผมเลยทิ้งค่ายกลกับยาอายุวัฒนะเม็ดหนึ่งไว้ที่คฤหาสน์ล่วงหน้า ค่ายกลจะค่อย ๆ ปล่อยฤทธิ์ยาอายุวัฒนะ ทำให้คนที่พักอยู่ในนั้น มีร่างกายที่ดีขึ้น และคนที่ร่างกายไม่ดี ก็จะยิ่งได้ฤทธิ์ยามากขึ้น”

คนตระกูลอานตกใจจนพูดไม่ออกมา คุณท่านอ้าปากอยากจะพูดอะไร แต่เส้นเสียงราวกับแข็งทื่อไป ไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้ครู่ใหญ่

แม้ว่าคุณท่านไม่ได้พูดจา แต่น้ำตากลับไหลออกมาแล้ว

นายหญิงใหญ่ด้านข้าง ในเวลานี้ก็ร้องไห้ด้วยความเสียใจ

ราคาสูงลิ่วของยาอายุวัฒนะสามแสนล้านดอลลาร์สหรัฐในตอนแรก ก็คือเงินที่คนตระกูลอานเสนอ แต่ต่อให้อานโฉงชิวยอมออกสามแสนล้าน ก็ไม่สามารถซื้อหนึ่งเม็ดได้ กลับยังถูกเย่เฉินให้คนไล่ออกมาด้วยซ้ำ

แต่ใครจะไปนึกได้ เย่เฉินได้เอายาอายุวัฒนะมูลค่าสามแสนล้าดอลลาร์สหรัฐ วางไว้ในคฤหาสน์ของโฮมสเตย์ว่านหลิ่วไว้ล่วงหน้าตั้งนานแล้ว เพื่อร่างกายของคู่สามีภรรยาสูงอายุ !

ไม่เพียงเท่านี้ ตอนนี้เย่เฉินหยิบยาอายุวัฒนะออกมาสองเม็ดอีก นี่ก็เป็นยาอายุวัฒนะสามเม็ดแล้ว ! หากว่าขายให้สุดยอดมหาเศรษฐีจริง เป็นเงินก้อนจำนวนมหาศาลปริมาณสูงลิ่วอย่างแน่นอน !

แต่ว่าเย่เฉินกลับให้ยาอายุวัฒนะสามเม็ดแก่ตระกูลอานไปเลย การกระทำนี้ ทำให้ทั้งตระกูลอานรู้สึกตื้นตันใจเหลือเกิน

หลังจากผ่านไปเวลานาน คุณท่านจึงจะพูดพึมพำ : “เฉินเอ๋อ เธอไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่เล็ก ใช้ชีวิตอยู่เมืองจินหลิงอยู่ตัวคนเดียว ตากับยายไม่เคยทำอะไรเพื่อเธอเลยมายี่สิบปี แต่เธอกลับทำเพื่อเรามากขนาดนี้ และเธอไม่อยากได้ทรัพย์สมบัติของตระกูลอานอีก บุญคุณนี้จะให้เราตอบแทนยังไงดี……”

เย่เฉินพูดเอาจริงเอาจัง : “คุณตาครับ แม้ว่าในอดีตผมรู้สึกโทษพวกคุณ และโทษครอบครัวคุณปู่ของผมด้วย แต่ว่ากันจนถึงแก่นแท้แล้ว พวกคุณก็เป็นญาติพี่น้องของผม ระหว่างญาติพี่น้อง สามารถโทษกันได้ แต่ไม่ควรมีความแค้น ผมมีความสามารถที่จะช่วยคุณกับตระกูลอาน และไม่มีทางที่จะนิ่งดูดายอย่างเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นละก็ วิญญาณของคุณพ่อคุณแม่ผมบนสวรรค์ ก็ไม่มีทางให้อภัยผมหรอกครับ”

คุณท่านได้ยินคำพูดนี้ ก็น้ำตาไหลเหมือนฝนตกไปแล้ว

ส่วนนายหญิงใหญ่ที่อยู่ด้านข้างก็ดึงมือของเย่เฉินอย่างอดไว้ไม่ไหว พูดพร้อมกับร้องไห้ : “เฉินเอ๋อ เธอพูดได้ถูกต้อง เราเป็นญาติพี่น้องกัน เธอสามารถคิดแบบนี้ได้ ยายก็นอนตายตาหลับแล้ว”

เย่เฉินพูดอมยิ้ม : “คุณยายพูดเกินไปแล้วครับ”