ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5724

ครั้นแล้ว คุณท่านก็พูดกับเย่เฉิน : “เฉินเอ๋อ ยาอายุวัฒนะสองเม็ดนี้เธอเก็บเอาไว้ก่อน รอเธอจัดการองค์กรพั่วชิงแล้ว หลังจากตระกูลอานทำตามคำสัญญาแล้ว เธอค่อยเอามาให้ตาก็ยังไม่สายไป !”

เย่เฉินส่ายหน้าแล้ว : “คุณตาครับ เมื่อกี้คุณบอกว่า ยาอายุวัฒนะเป็นจิตใจกตัญญูของผม ทรัพย์สมบัติเป็นน้ำใจของคุณ ระหว่างสองอย่างนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถนำมาพูดเปรียบเทียบได้เลย จิตใจกตัญญูของผม ไม่ได้เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนน้ำใจของคุณ ทำไมคุณจะต้องรอให้ได้น้ำใจแล้ว จึงจะยอมรับจิตใจกตัญญูของผมเล่า ?”

อานโฉงชิวที่อยู่ด้านข้างพูดโน้มน้าวอย่างอดไว้ไม่ได้ : “นั่นสิครับพ่อ ยาอายุวัฒนะเป็นจิตใจกตัญญูที่เฉินเอ๋อมีต่อพ่อกับแม่ ทำไมพ่อต้องพูดแก้ตัวหลีกเลี่ยงครั้งแล้วครั้งเล่าล่ะครับ ?”

อานฉี่ซานเหลือบมองเขา แล้วก็เหลือบมองเย่เฉิน ถอนหายใจยาว ๆ เฮือกหนึ่ง แล้วพูดด้วยจิตใจที่เยือกเย็น : “เฮ้อ ! พูดจากใจจริง ฉันอยากได้ยาอายุวัฒนะเม็ดนี้มากกว่าใครทั้งนั้น เมื่อกินมันไป ไม่เพียงแต่ไม่ต้องทนทรมานจากโรคอัลไซเมอร์อีก แถมอย่างน้อยยังสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้เพิ่มสิบยี่สิบปีเลย สำหรับคนอายุนี้อย่างฉันแล้ว นี่ก็คือของที่ล้ำค่าที่สุดในโลกนี้ เพียงหนึ่งเดียว……”

พูดถึงตรงนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความรู้สึกเสียหน้า : “แต่ว่า พอนึกถึงที่ฉางอิงกับเฉิงซีถูกทำร้าย ว่าฉันไม่สามารถปกป้องพวกเขาได้ และไม่สามารถช่วยแก้แค้นให้พวกเขาได้ และนึกถึงที่เฉินเอ๋อลำบากมาเยอะขนาดนั้นในอดีต20ปีนี้ ฉันรู้สึกละอายใจจริง ๆ ฉันรู้สึกผิดต่อลูกสาวกับลูกเขย และรู้สึกผิดต่อหลาน แต่ว่าถึงที่สุดกลับเป็นหลานของฉันที่ช่วยชีวิตของฉันไว้หลายครั้งหลายหน เรื่องนี้ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกละอายใจเหลือเกิน หากว่าฉันรับยาอายุวัฒนะเม็ดนี้เอาไว้ ชีวิตน่ะคงมีแล้ว แต่คงไม่มีหน้าแล้ว……”

คำพูดของอานฉี่ซาน ออกมาจากใจจริงทุกประโยค

อยากได้กลับไม่มีหน้าให้เอา นี่ก็คือกระบวนของจิตใจของขณะนี้ของเขา

เย่เฉินพอจะเดาที่อยู่ของปมในใจของคุณตาได้ ครั้นแล้วเขาจึงเอ่ยปากพูด : “คุณตาครับ คุณไม่ต้องรู้สึกผิดเกินไปหรอกครับ ผมรู้สึกตำหนิคุณมากก่อนหน้าในคืนนี้ เป็นเพราะผมเอาแต่คิดว่า ที่ตอนนั้นคุณพ่อคุณแม่ผมออกจากสหรัฐอเมริกาแล้วกับหัวเซี่ย มีความเกี่ยวข้องกับท่าทีเย็นชาของคุณในตอนแรกในระดับหนึ่ง แต่ว่าวันนี้ผมเพิ่งจะรู้ว่า ที่คุณพ่อคุณแม่ผมเลือกที่จะกลับประเทศ ไม่ได้เป็นเพราะท่าทีของคุณ แต่เป็นเพราะพวกเขาอยากกลับไปสืบเสาะความลับจิ่วเสวียนจิงซวี้ที่หัวเซี่ยต่างหาก ความตำหนิพวกนั้นในตอนแรกไม่เพียงพอที่จะกลายเป็นความแค้น บวกกับคืนนี้ทำให้ทุกอย่างนี้ชัดเจนแล้ว ดังนั้นความตำหนิพวกนั้นในใจ ก็ได้ปล่อยวางได้หมดแล้วครับ”

ว่าแล้ว เย่เฉินก็พูดอีก : “และผมไม่เพียงปล่อยวางคุณเท่านั้น ผมเองก็ปล่อยวางคุณปู่ของผมไปค่อนหนึ่งแล้ว แม้ว่าตอนนั้นเขาบีบคุณพ่อกับคุณแม่ผมออกจากตระกูลเย่จริง แต่ดูจากตอนนี้แล้ว ทุกอย่างนี้ล้วนเป็นสิ่งที่คุณพ่อผมเลือกเอง ต่อให้ตอนนั้นเขาต้องการให้คุณพ่อผมอยู่ที่ตระกูลเย่แต่แรก คิดว่ายังไงคุณพ่อผมก็ต้องไปเหมือนกัน”

พูดถึงตรงนี้ เย่เฉินก็ถอนหายใจเบา ๆ แล้วยิ้มบอก : “วันนี้เป็นวันดี ไม่เพียงแต่ได้รู้จักคุณทั้งสอง รวมทั้งน้าสาว และพวกน้า ยังทำให้ผมได้รู้เรื่องราวในอดีตที่เกี่ยวกับคุณพ่อคุณแม่ผม ที่ก่อนหน้าผมไม่เข้าใจ และขจัดปมที่อยู่ในใจของผมมายี่สิบปีนี้ไปอีกด้วย ช่างน่ายินดีจริง ๆ !”

อานฉี่ซานได้ยินถึงตรงนี้ ก็ร้องไห้น้ำตานองหน้าไปเลย

เขาไม่ยอมรับยาอายุวัฒนะเอาไว้ สาเหตุหลัก ๆ ก็คือคิดว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับยาอายุวัฒนะเม็ดนี้

ต่อให้เป็นจิตใจกตัญญูของหลานตัวเอง แต่เขายังคงคิดว่าคุณตาอย่างตัวเองคนนี้ไม่มีคุณสมบัติเหมาะสมเอาเสียเลย ไม่เหมาะสมกับจิตใจกตัญญูที่มากเช่นนี้ของหลานตัวเองเลย