ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 573

บทที่ 573

คนที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนแต่ไม่มีใครคิดถึง เมื่อกี้ยังเพิ่งด่าทอเย่เฉินกันอยู่เลย แม้แต่อู๋ตงไห่ที่กดดันคุณท่านซ่งให้พูดอธิบาย ก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว

แม้แต่อู๋ซินเอง ก็ยังตกตะลึงจนตาค้าง！

เขาโพล่งพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว : “พ่อ！พ่อจะเกรงใจไอ้ลูกเขยที่ตกถังข้าวสารคนนี้ขนาดนี้ทำไมกัน ？พ่อลืมไปแล้วเหรอ เมื่อกี้ตอนที่เขาอยู่ข้างนอก ยังว่าครอบครัวของเราว่าเป็นขยะนะ！”

อู๋ตงไห่โพล่งพูดออกไป : “ไอ้ลูกชั่ว หุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ！”

คำพูดเหล่านี้ อู๋ตงไห่ไม่สามารถพูดต่อหน้าพูดคนมากมายขนาดนี้ได้

แต่ว่า เขาคำรามอยู่ในใจแล้ว

แกมันไอ้สารเลว จะรู้เรื่องอะไรละ？

แกอายุยังน้อย ยี่สิบกว่าปี เป็นช่วงที่ถึงจุดสูงสุดของร่างกาย แกสามารถร้องเพลงได้ทุกคืน ดื่มเหล้าได้ทุกวัน เข้านอนตีสาม ตื่นเก้าโมงเช้า ไม่นอนทั้งคืน แต่ฉันไม่สามารถทำแบบนี้ได้！

สภาพของแกในตอนนี้ ก็คือคนที่กินดีอยู่ดีไม่เข้าใจความรู้สึกของคนที่อดอยากหรอก！

วันๆแกก็กินอาหารที่อุดมสมบูรณ์ ไม่มีทางเข้าใจเลย คนที่ไม่ได้กินข้าวสามวัน ทำไมจะต้องยอมก้มหัวให้ผู้ที่อยู่เหนือกว่าเพื่อเงินอันน้อยนิด

นั่นเป็นเพราะว่าคุณไม่เคยลิ้มรสความรู้สึกหิวเลย！

แกไม่รู้หรอกความหิวแบบนั้นจะมีความรู้สึกใจแกสั่น วิงเวียนศีรษะ แขนขาไร้เรี่ยวแรง หายใจไม่สม่ำเสมอ แกไม่มีทางได้สัมผัสมันเลย บางคนถึงกับยอมคุกเข่าเพื่อขอซาลาเปา！

สำหรับอู๋ตงไห่แล้ว แม้ว่ายังไม่ได้เข้าสู่ช่วงวัยชราจริงๆ แต่ร่างกายก็แย่กว่าตอนวัยรุ่นมากอย่างแน่นอน เขามีเงิน มีตำแหน่ง มีอำนาจ แต่กลับว่าไม่ได้อ่อนเยาว์แล้ว ดังนั้น เขาเห็นคุณท่านซ่งเปลี่ยนแปลงไปมากอย่างนี้ ในใจลึกๆก็เกิดความโหยหาอย่างไม่อาจเทียบเทียมได้

อย่าว่าแต่ซื้อยาวิเศษนี้ด้วยราคาห้าร้อยล้านเลย แม้ว่าห้าพันล้าน ขบเคี้ยวฟันซื้ออย่างไม่เสียดายเงิน！

หลังจากที่อู๋ซินโดนพ่อดุ ท่าทางก็เปลี่ยนเป็นแย่มาก

แต่ว่า เขากลับว่าไม่กล้าเอ่ยปากพูดต่อต้านพ่ออีก เพราะเขารู้จักนิสัยของอู๋ตงไห่ ถ้าตัวเองขืนพูดมากอีกหน่อย อาจจะถูกทุบตีต่อหน้าสาธารชน！

เมื่ออู๋ซินรู้สึกหงุดหงิดอยากจะหลบหนีไป อู๋ตงไห่เห็นว่าเย่เฉินไม่ตอบสนองข้อเสนอของตัวเอง รีบกล่าวตำหนิอู๋ซินที่กำลังจะถอยหนีทันที : “ไอ้สารเลว ยังไม่รีบเข้ามา ขอโทษอาจารย์เย่อีก？！”

แววตาของอู๋ซินตกตะลึงอย่างไม่อาจเทียบเทียมได้ พูดออกไปโดยไม่รู้ตัวว่า : “พ่อ พ่อให้ผมขอโทษเขาเหรอ？！”