ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5741

เมื่อทราบว่าอีกฝ่ายไม่ได้จะมาที่เมืองจินหลิง ความคิดแรกของเย่เฉินคือในที่สุดก็โล่งอกได้สักที

คิดดูแล้ว อุบายเมืองว่างของตนไม่ได้ถูกอีกฝ่ายรู้ทัน

แต่ว่า ในใจเขาค่อนข้างสงสัยเช่นกันว่า ไม่เข้าใจว่าทำไมองค์กรพั่วชิงทำไมถึงได้ไปเมียนมาอย่างกะทันหัน

ดังนั้น เย่เฉินจึงโทรศัพท์หาหลินหว่านเอ๋อร์ นำสถานการณ์ที่เฉินจื๋อข่ายรายงานเล่าต่อให้หลินหว่านเอ๋อร์ฟัง

เมื่อหลินหว่านเอ๋อร์ได้ยินว่าเครื่องบินขององค์กรพั่วชิงไปที่เมียนมา ก็กล่าวด้วยความประหลาดใจอยู่บ้างทันที: “ทำไมอู๋เฟยเยี่ยนถึงได้ส่งคนไปที่เมียนมาอย่างกะทันหันในเวลาแบบนี้......”

เย่เฉินกล่าว: “หรือว่าที่เมียนมามีฐานที่ตั้งของทหารหน่วยกล้าตาย? หรือว่าหน่วยบัญชาการกองทัพกลางจะอยู่ที่เมียนมา?”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวอย่างสงสัย: “ตามลักษณะนิสัยของอู๋เฟยเยี่ยน ในเวลาแบบนี้เธอจะต้องระมัดระวังรอบคอบและกังวลเป็นอย่างยิ่ง จะต้องให้ทั่วทั้งองค์กรพั่วชิงเข้าสู่สภาวะอ้างว้าง ทันทีที่องค์กรพั่วชิงเข้าสู่สภาวะนิ่งเงียบ หน่วยบัญชาการกองทัพทั้งห้าจะทำงานอย่างอิสระ รักษาความนิ่งเงียบเอาไว้โดยสมบูรณ์ อู๋เฟยเยี่ยนยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะส่งคนไปจากสำนักงานใหญ่ขององค์กรพั่วชิง......”

เย่เฉินได้ฟังการวิเคราะห์ของหลินหว่านเอ๋อร์ ก็อดไม่ได้ที่จะคิดไม่ตก ดังนั้นจึงกล่าว: “ถ้าหากว่าเป็นแบบนี้ละก็ หน่วยบัญชาการกองทัพกลางจะต้องไม่อยู่ที่เมียนมาอย่างแน่นอน อู๋เฟยเยี่ยนส่งคนไปที่เมียนมาในเวลานี้มีเจตนาอะไรอีกนะ?”

หลินหว่านเอ๋อร์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็เอ่ยปากกล่าว: “ถ้าหากว่าคนที่ไปเมียนมา เป็นตัวอู๋เฟยเยี่ยนเองละ?”

“ตัวอู๋เฟยเยี่ยนเอง?”เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ: “ทำไมคุณหลินถึงวิเคราะห์ข้อนี้ออกมา?”