“คุณชายเดาไม่ผิด!”
หลินหว่านเอ๋อร์ปลายสายโทรศัพท์ทางด้านนั้น กล่าวกับเย่เฉินอย่างไม่ปิดบัง: “ข้าน้อยจะไปที่เตียนหนาน จะไปเดี๋ยวนี้!”
เย่เฉินถามอย่างไม่เข้าใจ: “คุณไปเตียนหนานทำไม?”
หลินหว่านเอ๋อร์ถอนหายใจเบาๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงกลัดกลุ้มใจ: “คุณชาย นับตั้งแต่มารดาแห่งชาผูเอ่อร์การพ้นบาปล้มเหลว หลังจากที่ข้าน้อยออกจากเตียนหนาน ในระยะเวลาสามร้อยปีนี้ ข้าน้อยไม่เคยกลับไปที่เตียนหนาน เกรงว่าอู๋เฟยเยี่ยนจะจัดวางกับดักไว้ที่เตียนหนานรอให้ฉันไปติด”
พูดไป หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวอีกว่า: “หน่วยบัญชาการกองทัพทั้งห้าของอู๋เฟยเยี่ยนน่าจะเข้าสู่สภาวะนิ่งเงียบเรียบร้อยแล้ว ต่อให้เธอยังทิ้งหูตาไว้ที่เตียนหนาน เกรงว่าฝนตอนนี้ก็คงจะถอยทัพกลับไปที่หน่วยบัญชาการกองทัพกลางแล้ว หรืออาจจะหยุดการสืบสวนทั้งหมดเอาไว้ทันที รอคำสั่ง ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่ข้าน้อยจะกลับไปที่เตียนหนาน!”
เย่เฉินกล่าว: “คุณหลินอย่าได้ชะล่าใจอย่างเด็ดขาด! ความสำคัญของคุณที่มีต่ออู๋เฟยเยี่ยนมากเกินกว่าใครบนโลกใบนี้ ถ้าหากเธอยังทิ้งกับดักที่จะจับคุณเอาไว้ที่เตียนหนาน คุณผลีผลามกลับไป จะต้องมีอันตรายมากอย่างแน่นอน!”
หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวด้วยรอยยิ้มบาง: “คุณชายไม่เข้าใจอู๋เฟยเยี่ยน ถ้าหากคุณชายเข้าใจเธอก็จะรู้ว่า เธอเป็นคนที่รอบคอบเป็นอย่างมากคนหนึ่ง กลัวว่าจะเปิดเผยตัวตนต่อหน้าคนที่ไม่ช่สมาชิกคนสำคัญ ดังนั้น ถ้าหากเธอจะไปที่เตียนหนาน ถ้าอย่างนั้นสมาชิกขององค์กรพั่วชิงที่ลงหลักปักฐานอยู่ที่เตียนหนานจะต้องถอยทัพออกจากเตียนหนานไปก่อนแล้วอย่างแน่นอน ตอนนี้เธอยังมีเวลาอีกยี่สิบกว่าชั่วโมงกว่าจะถึงเตียนหนาน เตียนหนานในตอนนี้ จะต้องเป็นสถานที่ที่องค์กรพั่วชิงเข้าไปไม่ได้”
เย่เฉินถามเธอ: “คุณหลินจะไปเตียนหนานทำไม?”
“ใช่!”เย่เฉินกล่าวอย่างมุ่งมั่น: “คุณไปคนเดียวผมไม่วางใจ ยังไงคุณก็ไม่สามารถให้คุณตาทั้งสามท่านไปด้วยกันกับคุณหรอกใช่ไหม?”
หลินหว่านเอ๋อร์ซาบซึ้งในใจ แต่ก็กล่าวด้วยความกังวล: “คุณชาย..... .ข้าน้อยไม่กลัวอู๋เฟยเยี่ยน เป็นเพราะบนตัวของข้าน้อยไม่มีปราณทิพย์ นอกเสียจากอู๋เฟยเยี่ยนจะจำข้าน้อยได้ ไม่อย่างนั้นต่อให้เดินสวนกัน เพียงแค่เธอไม่ได้เห็นใบหน้าของข้าน้อย นางก็จะไม่รู้ว่าข้าน้อยคือใคร”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลินหว่านเอ๋อร์ก็เปลี่ยนเรื่อง กล่าวอย่างจริงจัง: “แต่คุณชายต่างออกไป! คุณชายมีออร่าปราณทิพย์ ทั้งยังมีแหวนกับเครื่องมือทางธรรมอื่นๆที่ซือกงมอบให้พ่อของฉันในตอนนั้น ถ้าหากสัมผัสกับอู๋เฟยเยี่ยนในระยะประชิด เป็นไปได้มากว่าจะถูกอู๋เฟยเยี่ยนจับตามอง!”
“ไม่เป็นไร!”เย่เฉินหลุดปากกล่าว: “ผมไปหาหยุนหรูเกอก่อน! ไม่ใช่ว่าเธอรู้ว่าต้องซ่อนลมปราณอย่างไรงั้นเหรอ? คืนนั้นที่โฮมสเตย์ว่านหลิ่ว เธอตามผมกับท่านเอิร์ลฉางเซิ่งมาตลอดทาง ผมไม่สังเกตเห็นเลยสักนิด ถ้าหากเธอสามารถนำวิชาซ่อนลมปราณสอนให้ผมได้ ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกอู๋เฟยเยี่ยนสังเกตเห็นแล้ว!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โง่ทั้งพระเอกทั้งหลิวม่านฉง ทำตัวเป้นเมียพระเอกสะงั้น จนต้องเลื่อนผ่านขก.อ่าน ขัดใจ พระเอกแม่งก้จะแคร์ผู้หญิงทั้งโลกเลยรึไง...
ไอหลิวท่านฉง ก้มั่นหน้าเกินน่ะ คิดว่าพระเอกจะชอบมึงรึไง เล่นตัว จะหลุด...
ตระกูลเฟ่ยแม่งก้น่าขยะแขยงกันทุกตัวแหละ มีแค่เฟ่ยเข่อขิน เป้นตระกุลเดียวที่ไม่อยากให้เย่เฉนร่วมมือด้วยเลยจริงๆ เฟ่ยเจี้ยนจงแม่งก้ไม่ใช่คนดีไรนักหรอก ปากก้เอาเครื่องสวรรค์มาอ้าง สุดท้ายก้อยากจะไว้ชีวิตหลานตัวเอง น่าขยะแขยง...