ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5742

สรุปบท บทที่ 5742 ผมไปกับคุณด้วย!(1): ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

บทที่ 5742 ผมไปกับคุณด้วย!(1) – ตอนที่ต้องอ่านของ ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน

ตอนนี้ของ ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน โดย เมฆทอง ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายนิยาย จีนทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 5742 ผมไปกับคุณด้วย!(1) จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที

“คุณชายเดาไม่ผิด!”

หลินหว่านเอ๋อร์ปลายสายโทรศัพท์ทางด้านนั้น กล่าวกับเย่เฉินอย่างไม่ปิดบัง: “ข้าน้อยจะไปที่เตียนหนาน จะไปเดี๋ยวนี้!”

เย่เฉินถามอย่างไม่เข้าใจ: “คุณไปเตียนหนานทำไม?”

หลินหว่านเอ๋อร์ถอนหายใจเบาๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงกลัดกลุ้มใจ: “คุณชาย นับตั้งแต่มารดาแห่งชาผูเอ่อร์การพ้นบาปล้มเหลว หลังจากที่ข้าน้อยออกจากเตียนหนาน ในระยะเวลาสามร้อยปีนี้ ข้าน้อยไม่เคยกลับไปที่เตียนหนาน เกรงว่าอู๋เฟยเยี่ยนจะจัดวางกับดักไว้ที่เตียนหนานรอให้ฉันไปติด”

พูดไป หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวอีกว่า: “หน่วยบัญชาการกองทัพทั้งห้าของอู๋เฟยเยี่ยนน่าจะเข้าสู่สภาวะนิ่งเงียบเรียบร้อยแล้ว ต่อให้เธอยังทิ้งหูตาไว้ที่เตียนหนาน เกรงว่าฝนตอนนี้ก็คงจะถอยทัพกลับไปที่หน่วยบัญชาการกองทัพกลางแล้ว หรืออาจจะหยุดการสืบสวนทั้งหมดเอาไว้ทันที รอคำสั่ง ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่ข้าน้อยจะกลับไปที่เตียนหนาน!”

เย่เฉินกล่าว: “คุณหลินอย่าได้ชะล่าใจอย่างเด็ดขาด! ความสำคัญของคุณที่มีต่ออู๋เฟยเยี่ยนมากเกินกว่าใครบนโลกใบนี้ ถ้าหากเธอยังทิ้งกับดักที่จะจับคุณเอาไว้ที่เตียนหนาน คุณผลีผลามกลับไป จะต้องมีอันตรายมากอย่างแน่นอน!”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวด้วยรอยยิ้มบาง: “คุณชายไม่เข้าใจอู๋เฟยเยี่ยน ถ้าหากคุณชายเข้าใจเธอก็จะรู้ว่า เธอเป็นคนที่รอบคอบเป็นอย่างมากคนหนึ่ง กลัวว่าจะเปิดเผยตัวตนต่อหน้าคนที่ไม่ช่สมาชิกคนสำคัญ ดังนั้น ถ้าหากเธอจะไปที่เตียนหนาน ถ้าอย่างนั้นสมาชิกขององค์กรพั่วชิงที่ลงหลักปักฐานอยู่ที่เตียนหนานจะต้องถอยทัพออกจากเตียนหนานไปก่อนแล้วอย่างแน่นอน ตอนนี้เธอยังมีเวลาอีกยี่สิบกว่าชั่วโมงกว่าจะถึงเตียนหนาน เตียนหนานในตอนนี้ จะต้องเป็นสถานที่ที่องค์กรพั่วชิงเข้าไปไม่ได้”

เย่เฉินถามเธอ: “คุณหลินจะไปเตียนหนานทำไม?”

“ใช่!”เย่เฉินกล่าวอย่างมุ่งมั่น: “คุณไปคนเดียวผมไม่วางใจ ยังไงคุณก็ไม่สามารถให้คุณตาทั้งสามท่านไปด้วยกันกับคุณหรอกใช่ไหม?”

หลินหว่านเอ๋อร์ซาบซึ้งในใจ แต่ก็กล่าวด้วยความกังวล: “คุณชาย..... .ข้าน้อยไม่กลัวอู๋เฟยเยี่ยน เป็นเพราะบนตัวของข้าน้อยไม่มีปราณทิพย์ นอกเสียจากอู๋เฟยเยี่ยนจะจำข้าน้อยได้ ไม่อย่างนั้นต่อให้เดินสวนกัน เพียงแค่เธอไม่ได้เห็นใบหน้าของข้าน้อย นางก็จะไม่รู้ว่าข้าน้อยคือใคร”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลินหว่านเอ๋อร์ก็เปลี่ยนเรื่อง กล่าวอย่างจริงจัง: “แต่คุณชายต่างออกไป! คุณชายมีออร่าปราณทิพย์ ทั้งยังมีแหวนกับเครื่องมือทางธรรมอื่นๆที่ซือกงมอบให้พ่อของฉันในตอนนั้น ถ้าหากสัมผัสกับอู๋เฟยเยี่ยนในระยะประชิด เป็นไปได้มากว่าจะถูกอู๋เฟยเยี่ยนจับตามอง!”

“ไม่เป็นไร!”เย่เฉินหลุดปากกล่าว: “ผมไปหาหยุนหรูเกอก่อน! ไม่ใช่ว่าเธอรู้ว่าต้องซ่อนลมปราณอย่างไรงั้นเหรอ? คืนนั้นที่โฮมสเตย์ว่านหลิ่ว เธอตามผมกับท่านเอิร์ลฉางเซิ่งมาตลอดทาง ผมไม่สังเกตเห็นเลยสักนิด ถ้าหากเธอสามารถนำวิชาซ่อนลมปราณสอนให้ผมได้ ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกอู๋เฟยเยี่ยนสังเกตเห็นแล้ว!”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน