หยุนหรูเกอไม่เข้าใจเท่าไหร่
เธอจ้องมองเย่เฉิน ถามด้วยความแปลกใจ: “คุณเย่......คุณกับคุณหลิน ทำไมถึงอยากเสี่ยงอันตรายเข้าใกล้อู๋เฟยเยี่ยนด้วย? นี่......นี่ไม่ใช่ว่าจะอันตรายเกินไปหน่อยเหรอคะ?”
เย่เฉินกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ: “ฟังดูไปเหมือนค่อนข้างอันตราย แต่อันที่จริงผมกับคุณหลินก็มาได้ตั้งใจที่จะเข้าใกล้อู๋เฟยเยี่ยนจริงๆ”
“ความคิดของคุณหลิน คือการกะความแตกต่างของเวลา ตามที่คุณหลินวิเคราะห์ สถานที่ที่อู๋เฟยเยี่ยนอยู่ มีความเป็นไปได้สูงว่าสมาชิกขององค์กรพั่วชิงจะถอนทัพออกไปแล้ว อีกอย่างตอนนี้องค์กรพั่วชิงทั้งหมดเขาสู่ช่วงนิ่งเงียบ ดังนั้นเพียงแค่กะความแตกต่างของเวลานี้ให้ดี สถานที่ที่เธอจะไป สำหรับพวกเราแล้วในทางกลับกันยิ่งปลอดภัยมากขึ้น”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะกล่าวอย่างถอนใจ: “เธอเป็นศัตรูคนสำคัญที่สุดในชีวิตของผมจนถึงวันนี้ ผมจะต้องรู้ให้ได้ก่อนว่าคนคนนี้หน้าตาเป็นอย่างไร อีกอย่าง ครั้งนี้เธอมาที่หัวเซี่ย จุดประสงค์เป็นไปได้มากว่าคือไปที่ภูเขาแสนลี้ ผมก็อยากรู้เช่นกันว่า เมิ่งฉางเชิงท่านนั้นตอนนั้น แท้ที่จริงแล้วเก็บตัวฝึกฝนอยู่ที่ใด”
หยุนหรูเกอได้ยินถึงตรงนี้ ก็พยักหน้าเบาๆ
เธอเอ่ยปากกล่าว: “คุณชายเย่กับคุณหลินความกล้าหาญเหนือกว่าคนอื่น เฉลียวฉลาดและมีไหวพริบ สมกับที่เป็นกิ่งทองใบหยกจริงๆ ทั้งสองท่านร่วมมือกัน จะต้องสามารถเอาชนะองค์กรพั่วชิง สังหารอู๋เฟยเยี่ยนด้วยมือตนเองได้อย่างแน่นอน!”
เย่เฉินหัวเราะเยาะตัวเองทีหนึ่ง กล่าวเสียงเรียบ: “อยากจะเอาชนะองค์กรพั่วชิง พละกำลังโดยรวมจะต้องมากเกินกว่าองค์กรพั่วชิง อยากจะสังหารอู๋เฟยเยี่ยนด้วยมือตนเอง พละกำลังส่วนตัวจะต้องมากเกินกว่าอู๋เฟยเยี่ยน ทั้งสองมิตินี้ไม่ว่าอันไหน พวกเราก็ยังด้อยกว่าอีกมาก”
หยุนหรูเกอกล่าวอย่างจริงจัง: “ความสำเร็จขึ้นอยู่ที่คน ดิฉันเชื่อมั่นว่าคุณเย่จะต้องทำสำเร็จแน่นอนค่ะ!”
พูดไป เธอรีบกล่าวกับเย่เฉิน: “คุณเย่ อู๋เฟยเยี่ยนเคยสอนวิชาคาถาหนึ่งให้ดิฉัน วิชาคาถาการเคลื่อนย้าย จึงสามารถปกปิดลมปราณและปราณทิพย์ได้ ฉันจะบอกวิชาคาถาแก่คุณ คุณลองดูด้วยตัวเอง”
เย่เฉินพยักหน้า: “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณคุณหยุนด้วยครับ”
หยุนหรูเกอไม่ได้ปิดบัง รีบนำวิชาคาถาที่อู๋เฟยเยี่ยนสอนเธอ สอนให้เย่เฉินอย่างไม่ตกลงแม้แต่ตัวอักษรเดียว
ดังนั้น เธอจึงเอ่ยปากกล่าว: “ถ้าอย่างนั้นดิฉันก็ขออวยพรให้คุณได้รับชัยชนะกลับมาล่วงหน้าค่ะ”
......
ในเวลานี้
โบอิ้ง777ที่อู๋เฟยเยี่ยนโดยสารอยู่ ได้บินข้ามน่านฟ้าของนิวซีแลนด์ หลังจากนั้นไม่นานก็จะลงจอดที่ออสเตรเลียเพื่อดำเนินการเติมเชื้อเพลิง
แม้ว่าความเร็วเกือบหนึ่งพันกิโลเมตรต่อชั่วโมงจะเร็วมากแล้ว แต่ยังทำให้อู๋เฟยเยี่ยนมีความร้อนใจอยู่บ้าง
ภาพวาดของอาจารย์ตนเองถูกวางขายอยู่ที่เมืองจินหลิง จิตใจของเธอได้พังทลายลงแล้ว ไม่มีความสุขุมที่ผู้หญิงอายุสี่ร้อยปีคนหนึ่งควรมีโดยสิ้นเชิง

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โง่ทั้งพระเอกทั้งหลิวม่านฉง ทำตัวเป้นเมียพระเอกสะงั้น จนต้องเลื่อนผ่านขก.อ่าน ขัดใจ พระเอกแม่งก้จะแคร์ผู้หญิงทั้งโลกเลยรึไง...
ไอหลิวท่านฉง ก้มั่นหน้าเกินน่ะ คิดว่าพระเอกจะชอบมึงรึไง เล่นตัว จะหลุด...
ตระกูลเฟ่ยแม่งก้น่าขยะแขยงกันทุกตัวแหละ มีแค่เฟ่ยเข่อขิน เป้นตระกุลเดียวที่ไม่อยากให้เย่เฉนร่วมมือด้วยเลยจริงๆ เฟ่ยเจี้ยนจงแม่งก้ไม่ใช่คนดีไรนักหรอก ปากก้เอาเครื่องสวรรค์มาอ้าง สุดท้ายก้อยากจะไว้ชีวิตหลานตัวเอง น่าขยะแขยง...