ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5753

หลังจากที่เย่เฉินกับหลินหว่านเอ๋อร์เดินเข้ามา ทั้งสามคนก็รีบก้าวเข้ามาข้างหน้า พร้อมทั้งคู่ชีวิตที่อยู่ร่วมกันมานานของชิวอิงซาน เอ่ยกล่าวอย่างนอบน้อม: “สวัสดีคุณหนู สวัสดีคุณเย่!”

รอยยิ้มที่เหนียมอายเมื่อครู่นี้ของหลินหว่านเอ๋อร์หายไปอย่างไร้ร่องรอย แทนที่ด้วยความเคร่งขรึมราวกับผู้ปกครอง เอ่ยปากกล่าว:ขจ “ฉันกับคุณชายเย่จะออกเดินทางไปที่เตียนหนาน ที่นี่ก็มอบหมายให้พวกเธอดูแล จำเอาไว้ ห้ามให้ใครก็ตามขึ้นไปข้างบน”

ชิวอิงซานกล่าวโดยไม่ลังเล: “คุณหนูวางใจ ผมจะนำเรื่องทั้งหมดจัดการให้เรียบร้อย!’

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า จากนั้นก็มองไปทางซุนจือต้ง กล่าวอย่างเรียบเฉย: “เหล่าซุน เมื่อคืนนี้ฉันว่างไม่มีอะไรทำ จึงทำนายดวงชะตาให้นาย ชะตากรรมที่ถูกลิขิตไว้แล้วของนายได้ถูกคุณชายเย่ทำลายแล้ว จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรภายในอีกยี่สิบหรือสามสิบปีข้างหน้า นายสามารถโล่งใจได้แล้ว ถ้าหากเย่นจิงทางด้านนั้นเกิดเรื่อง นายสามารถกลับไปจัดการได้อย่างกล้าหาญและสบายใจ ไม่จำเป็นต้องเปลืองเวลาอยู่ที่นี่”

หลินหว่านเอ๋อร์รู้ดีว่า เส้นทางที่ซุนจือต้งเดิน ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ นี่ก็คือโชคชะตาที่เขายากจะมีสิทธิ์ในการเลือกด้วยตนเองโดยสิ้นเชิง ถ้าหากอยู่ข้างนอกนานเกินไป ไม่แน่นอนว่าเย่นจิงอาจจะมีคนออกมาตามเขาโดยเฉพาะ

ซุนจือต้งก็รู้สถานการณ์ของตนเองเช่นกัน กล่าวอย่างทอดถอนใจ: “คุณหนู พูดอย่างไม่ปิดบังคุณทห ชั่วชีวิตนี้ของผม ก็นับว่าทุ่มเทสติปัญญาทั้งหมดจนถึงที่สุดจนกว่าชีวิตจะหาไม่แล้ว ตอนนี้อายุมากแล้ว ก็ไม่อยากจะเป็นทุกข์ใจไปมากกว่านี้แล้ว ผมอยากจะอยู่ที่นี่ไปอีกสักระยะหนึ่ง จะได้นึกย้อนถึงอดีตเมื่อยังเด็กกับพี่น้องทั้งสองคนได้”

หลินหว่านเอ๋อร์ครุ่นคิดครู่หนึ่ง พยักหน้ากล่าว: “อยู่ที่นี่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ เอาตามนี้ก่อนแล้วกัน นายจัดการอย่างเหมาะสมเอาเอง ฉันก็จะได้ไม่ต้องกังวลใจแทนนายแล้ว”

ซุนจือต้งประสานมือคำนับอย่างนอบน้อมกล่าว: “คุณหนูไม่ต้องเป็นห่วงผม ยังไงก็รีบไปทำธุระกับคุณเย่โดยเร็วเถอะครับ!”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้าเล็กน้อย กล่าวกับทั้งสี่คน: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นฉันกับคุณชายเย่ไปก่อน”

ทั้งสี่คนรีบส่งคนทั้งสองไปที่ลานบ้าน เมื่อเห็นว่าเย่เฉินกับหลินหว่านเอ๋อร์เข้าไปนั่งในรถซ้ายขวาคนละด้าน เห็นพวกเขาขับรถลงเขาไปกับตา นี่ถึงนับว่าวางใจได้แล้ว

ในรถ เย่เฉินจดจ่อกับการขับรถ แต่หลินหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้าง ไม่รู้ทำไมถึงหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง

หางตาเธอมองเย่เฉิน มองนอกหน้าต่าง ลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงถามเขาอย่างเขินอาย: “ที่รักคะ อีกนานขนาดไหนพวกเราจะถึงสนามบิน?’

เย่เฉินตอบอย่างสบายๆ: “ครึ่งชั่วโมง”

หลินหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้จะถามเขาอย่างโกรธเคือง: “คุณชายไม่ใช่ว่าควรเรียกข้าน้อยว่าที่รักหรอกเหรอ?”

เย่เฉินกระแอมเล็กน้อย ถามเธอ: “ที่นี่ไม่มีคนอื่น จะต้องเรียกแบบนี้จริงเหรอ?”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวอย่างน้อยใจ: “ก่อนหน้านี้ข้าน้อยตกลงกับคุณชายเอาไว้เรียบร้อยแล้ว......”