ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5754

คู่รักคู่หนึ่งแต่งตัวสไตล์แฟชั่นสมัยใหม่ ทั้งร่างต่างเต็มไปด้วยแบรนด์เนม อยู่ที่ช่องทางวีไอพีจูงมือกันกำลังทำการเช็คอิน แล้วก็เดินจูงมือกันขึ้นไปนั่งบนรถโดยสารวีไอพีของสนามบินแล้ว

ในสายตาของคนนอก สองคนนี้ต้องเป็นคู่รักที่เป็นทายาทคนรวยอย่างแน่นอน ไม่เพียงต่างสวมใส่แบรนด์เนม ทว่าทั้งสองคนเพียงแค่เดินทางออกไปท่องเที่ยว ต่างยอมจ่ายเงินเป็นแสนเพื่อเหมาทั้งลำ

แต่ว่า นี่ก็เป็นปลอมตัวที่ดีที่สุดของเย่เฉินกับหลินหว่านเอ๋อร์

ด้วยลักษณะท่าทางของเย่เฉินในตอนนี้ จะพูดว่าเขาพึ่งจะอายุยี่สิบปีก็ไม่มีคนสงสัย ระหว่างทางเดินพบเจอกับคนรู้จัก เกรงว่าก็คงจะมองไม่ออกหรอก

ทั้งสองคนเช็คอินขึ้นเครื่อง คณะลูกเรือนำทางพวกเขามายังห้องโดยสารอันกว้างขวาง หลินหว่านเอ๋อร์มองข้ามเบาะที่นั่งที่เป็นที่นั่งเดี่ยวไปเลย ลากเย่เฉินเดินไปยังด้านหลัง พร้อมทั้งออดอ้อนขึ้นมา：“ที่รักคะ ฉันอยากจะนั่งด้วยกันกับคุณ”

ด้านหลัง มีที่นั่งที่ติดกันสำหรับสองคน ตรงกลางไม่มีพนักวางมือ เป็นโซฟาสองที่นั่งแบบมาตรฐาน

หลินหว่านเอ๋อร์ขึ้นเครื่องมา ก็สนใจที่นั่งอันนี้แล้ว

เย่เฉินคือตั้งใจให้ความร่วมมือในการแสดงอย่างเป็นธรรมชาติ พยักหน้าติดต่อกัน：“กระนั้นคุณอยากจะนั่งด้วยกันงั้นก็นั่งด้วยกัน”

หลินหว่านเอ๋อร์หยุดลงแล้ว ใบหน้าจริงจังพูดว่า：“คุณลืมเรียกฉันว่าที่รัก”

เย่เฉินถูกท่าทางอันจริงจังของเธออันนี้ทำให้ตะลึงงันไปแล้ว พูดออกมาอย่างกระอักกระอ่วนว่า：“ด้านข้างมีคนอยู่นะ”

พนักงานต้อนรับที่อยู่ด้านข้าง อดที่จะใช้มือกุมปากแล้วยิ้มออกมาไม่ได้แล้ว

ในสายตาของเธอ หนุ่มสาวสองคนที่อยู่เบื้องหน้านี้ ก็คือคู่รักที่มีความร้อนแรง ไม่ได้มีความผิดปกติอะไร

หลินหว่านเอ๋อร์ไม่ได้สนใจพนักงานต้อนรับที่อยู่ด้านข้าง พูดออกมาจริงจังอย่างมากว่า：“การเรียกว่าที่รักควรเรียกต่อหน้าคนอื่น นี่ถึงจะสามารถพิสูจน์ได้ว่าคุณรักฉันอย่างจริงใจ ถ้าคุณเรียกฉันว่าที่รักเพียงแค่เวลาส่วนตัว กลับรักษาระยะห่างเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น นั่นก็แสดงว่าคุณทานอยู่ในถ้วย แต่ในใจยังมองไปที่หม้อด้วย?”

พนักงานต้อนรับที่อยู่ด้านข้างอดที่จะยกนิ้วโป้งให้หลินหว่านเอ๋อร์ไม่ได้แล้ว เย่เฉินมองเห็นหลินหว่านเอ๋อร์อินกับบทบาทเช่นนี้ ภายในใจก็คิดว่าตัวเองจะเป็นตัวถ่วงที่โง่เง่าของเพื่อนร่วมทีมไม่ได้ จากนั้นแสดงออกไป พูดอย่างจริงใจอย่างมาก：“ที่รักพูดถูก！”

หลินหว่านเอ๋อร์หน้าแดงระเรื่อ พยักหน้าอย่างพอใจแล้ว พูดอย่างจริงจัง：“ต่อไปนี้คุณต้องจำเอาไว้ ยิ่งอยู่ด้านนอก ยิ่งต้องหวานชื่นกับฉัน แบบนี้ถึงจะไม่มีผู้หญิงคนอื่นคิดอยากจะเข้าหาคุณ และก็ไม่มีผู้ชายคนอื่นทอดสะพานหาฉันแล้ว นี่เรียกว่าการแสดงความเป็นเจ้าของ”

เย่เฉินพยักหน้าติดต่อกัน：“ที่รักพูดถูก ที่รักพูดถูก”

พูดไป เขาก็มองไปยังพนักงานต้อนรับที่อยู่ด้านข้าง บอกกล่าวออกไปว่า：“คุณผู้หญิง รบกวนคุณรินน้ำให้ที่รักของผมแก้วหนึ่ง พูดมากขนาดนี้ เธอคอแห้งแล้ว”