ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5755

“ไม่เป็นไร”เย่เฉินพูดออกมาอย่างเฉื่อยชา：“ที่สำคัญคือผมไม่วางใจให้คุณไปเตียนหนานคนเดียว อยากจะไปกราบไหว้บิดามารดาของคุณเป็นเพื่อนคุณ แล้วค่อยกลับไปรำลึกความหลังในสถานที่มารดาแห่งชาผูเอ่อร์เติบโตมาในก่อนหน้านี้เป็นเพื่อนคุณ สุดท้ายพาคุณกลับไปยังจินหลิงอย่างปลอดภัย สำหรับอู๋เฟยเยี่ยน ก็เพียงเหมือนกับว่ามาหาเถ้าแก่เพื่อจะเอาใบกำกับภาษีแล้วก็ลองจับฉลากชิงรางวัลไปด้วย ถ้าได้ก็คือโชคดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร อย่างไรก็ตามข้าวทานอิ่มก็พอ”

หลินหว่านเอ๋อร์ซาบซึ้งใจ พยักหน้าเบาๆ ถอดถอนใจพูดว่า：“ก่อนหน้านี้ความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉัน ก็คือก่อนตายหวังว่าจะได้กลับมาที่เตียนหนานสักครั้ง นำเอาสถานที่แห่งนี้เดินไปรอบๆอีกครั้ง พึ่งใบบุญคุณชาย ครั้งนี้ในที่สุดก็เป็นจริงแล้ว……”

เย่เฉินถามเธอ：“ถ้าจัดการอู๋เฟยเยี่ยนที่ยุ่งยากคนนี้ได้ คุณอยากจะทำอะไรมากที่สุด?”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดออกมาอย่างไม่ต้องคิด：“ก่อนหน้านี้สิ่งที่ฉันอยากจะทำที่สุด คือนำเอาหลุมฝังศพของบิดามารดาย้ายไปไว้ข้างสระสวรรค์ หลังจากนั้นอยู่ที่ข้างสระสวรรค์ ในสถานที่ที่มารดาแห่งชาผูเอ่อร์บำเพ็ญล้มเหลวในปีนั้นสร้างบ้านไม้หลังเล็กๆขึ้นมาหลังหนึ่ง เลี้ยงวัวสองสามตัว เลี้ยงแพะสองสามตัว แล้วค่อยเลี้ยงสุนัขหนึ่งตัว ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายไปตลอดชีวิต”

เย่เฉินถามอย่างสงสัย：“ก่อนหน้า? งั้นตอนนี้ล่ะ?”

“ตอนนี้?”หลินหว่านเอ๋อร์มองดูเย่เฉิน ก้มหน้าลง พึมพำออกมา：“หลายวันมานี้ทันใดก็เกิดความสับสนอยู่บ้าง……”

เย่เฉินถามเธอ：“สับสนอะไร?”

หลินหว่านเอ๋อร์ยิ้มบางๆ พูดอย่างอ่อนโยน：“สับสนว่าในอนาคตตัวเองจะดำเนินไปอย่างไรดี”

เวลานี้ พนักงานต้อนรับยกเครื่องดื่มสองแก้ว จากเขตห้องครัวที่อยู่ด้านหน้าเดินมาแล้ว ทั้งสองคนจึงหยุดบทสนทนาในก่อนหน้าลงแล้ว

หลินหว่านเอ๋อร์รู้สึกหดหู่อยู่บ้าง มองเห็นพนักงานต้อนรับมาแล้ว จึงปรับเปลี่ยนท่าทางซบไปบนไหล่ของเย่เฉิน พูดเสียงเบาว่า：“ที่รักคะ ฉันรู้สึกเหนื่อยจัง อยากจะพักสักครู่”

เย่เฉินพยักหน้า：“งั้นก็หลับตาลงพักผ่อนสักครู่เถอะ”

พนักงานต้อนรับมองเห็นหลินหว่านเอ๋อร์ซบไปบนไหล่ของเย่เฉินแล้วหลับตาลง จึงวางเครื่องดื่มลงที่ด้านหน้าอย่างระมัดระวัง พูดเสียงเบากับเย่เฉินว่า：“คุณผู้ชาย เครื่องบินของพวกเราถอยสู่ลานบินแล้ว ตอนนี้อยู่ลำดับที่สามที่จะขึ้นบิน น่าจะประมาณสิบนาที ถ้าคุณต้องการอะไร สามารถกดกระดิ่งเรียกได้ตลอดเวลา ดิฉันจะมาอำนวยความสะดวกให้ท่านทั้งสองในทันที”

เย่เฉินพยักหน้า：“ครับ ลำบากแล้ว”

……

ในขณะที่เครื่องบินของอู๋เฟยเยี่ยน ลงจอดที่เมลเบิร์น เย่เฉินกับหลินหว่านเอ๋อร์นั่งเครื่องบิน ที่สนามบินจินหลิงได้ขึ้นบินแล้ว มุ่งหน้าสู่ลี่เจี่ยงที่ห่างออกไปเกินกว่าพันกิโลเมตร

เครื่องบินขึ้นบิน ในตอนที่มุ่งหน้าบินไปทางทิศตะวันตก หลินหว่านเอ๋อร์ไม่ได้ร่าเริงสดใสอย่างในก่อนหน้าแล้ว

เธอซบบนไหล่ของเย่เฉินสักพักแล้ว หลังจากนั้นดวงตาทั้งสองข้างราวกับว่าสูญเสียจุดโฟกัส จ้องมองนอกหน้าต่างโดยตลอด

“เคยมา”หลินหว่านเอ๋อร์พูด：“หลังจากมารดาเสียไป บิดาก็นำดิฉันส่งมาที่บ้านของคุณตาคุณยาย ในตอนนั้นดิฉันเคยมาที่กับคุณยาย แต่ก็มาเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น”

พูดไป หลินหว่านเอ๋อร์ถอดหายใจออกมา：“เตียนหนานเมื่อสามร้อยปีก่อน ต้องเดินทางข้ามภูเขา อีกทั้งต่างเป็นทางผ่านเขาเล็กๆ อีกทั้งยังลำบากมาก มาถึงลี่เจี่ยงก็คือว่าเดินทางไกลมากแล้ว”

เย่เฉินไม่เพียงถามเธอ：“ไม่ใช่ตกลงกันแล้วเหรอว่าจะเปลี่ยนการแทนตัว? ทำไมถึงได้เปลี่ยนกลับไปแล้ว?”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดอย่างอ่อนโยน：“กลับมาถึงเตียนหนาน ดิฉันเหมือนกับว่าได้กลับไปยังเมื่อสามร้อยปีก่อนแล้ว กลับมาในวันเวลาที่ดิฉันอยู่ที่บ้านคุณตาคุณยายรอออกเรือน……”

พูดไป เธอก็พูดอีกว่า：“ในรถมีเพียงคุณชายกับดิฉัน ดิฉันก็คือคุ้นเคยที่จะพูดคุยกับคุณชายแบบนี้”

เย่เฉินพยักหน้าแล้ว ถามอีก：“หลายปีนั้นที่คุณไม่ได้ทานยายั้งอายุ ก็ใช้ชีวิตอยู่กับคุณตาคุณยายโดยตลอดเหรอ?”

หลินหว่านเอ๋อร์พูด：“คุณตาเสียไปค่อนข้างเร็ว ต่อมาพึ่งพาอาศัยกันและกันอยู่กับคุณยาย ดีที่ในตอนนั้นบรรพบุรุษมากมายของคุณปู่เป็นหนึ่งในข้าราชการของเตียนหนาน ฐานะทางครอบครัวก็ถือว่าไม่เลวทีเดียว ดังนั้นตั้งแต่เล็กการใช้ชีวิตในเตียนหนานก็ถือว่ายอดเยี่ยม ก่อนหน้าที่คุณตาจะเสียไปสอนฉันอ่านเขียนหนังสือมาโดยตลอด มีความรู้และเข้าใจหลักเหตุผลไม่น้อย”

พูดไป หลินหว่านเอ๋อร์มองไปนอกหน้าต่าง ด้วยความรู้สึกที่มากมายเหลือคณาพูดออกมาว่า：“คุณตามีลูกห้าคน นอกจากเหนือจากมารดาที่ป่วยจนเสียไป ที่เหลืออีกสี่คนต่างเสียชีวิตไปในระหว่างโจมตีราชวงศ์ชิง ต่อมาอู๋ซานกุ้ยฆ่านองเลือดเหล่าผู้คนที่คัดค้านราชวงศ์ชิง คนที่อยู่ด้านหลังของคุณลุงทั้งสี่ต่างก็ไม่มีใครรอดไปได้ ครอบครัวของคุณตาจึงไม่มีผู้สืบทอดแล้ว มิฉะนั้น ดิฉันกลับมาในวันนี้ เป็นไปได้ว่าก็ยังจะพอมีญาติให้ไปหาได้บ้าง……”