ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 576
บทที่ 576
อู๋ซินพูดอย่างตื่นเต้นทันที : “พ่อ ผมฟังพ่อครับ！”
อู๋ตงไห่พยักหน้าอย่างพอใจ พูดว่า : “เข้าไปขอยากับเย่เฉินด้วยกันกับฉัน！”
“ขอยา？” อู๋ซินรีบเอ่ยถาม : “ขอยังไง？”
“คุกเข่า！” อู๋ตงไห่พูดด้วยสีหน้าที่ราบเรียบว่า : “คนทั้งตระกูลซ่งต่างก็คุกเข่าลงกับพื้น พวกเราก็ต้องคุกเข่าเหมือนกัน！”
“คุกเข่าเหรอ？คุกเข่าให้เย่เฉินเหรอ？！” อู๋ซินรีบกระโดดขึ้นมาทันที พูดอย่างกระตือรือร้น : “ให้ผมคุกเข่าให้เขาเหรอ？！พ่อ คุณฆ่าผมยังดีซะกว่า！”
อู๋ตงไห่ขมวดคิ้วพร้อมจ้องมองไปที่เขา “เมื่อกี้ที่พ่อพูด แกฟังหูซ้ายทะลุหูขวารึ？”
อู๋ซินกล่าวด้วยใบหน้าเศร้า : “พ่อ ต้องคุกเข่าเหรอ！นอกจากพ่อและคุณปู่ผมเคยคุกเข่าให้ใครเมื่อไหร่กัน！พ่อบอกมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอว่า ลูกผู้ชายไม่ยอมก้มหัวให้ใครง่ายๆ？”
อู๋ตงไห่หัวเราะอย่างเย็นชา : “ปีนั้นที่หานซิ่นได้รับความอับอายจากการให้คนมาเดินค่อมหลัง ถ้าหากคิดเหมือนกับที่แกคิด เขาก็คงไม่ได้รับการขนานนามจากคนรุ่นหลังว่าเป็นเทพแห่งสงคราม ！”
พูดจบ อู๋ตงไห่ถามย้อนกลับ : “ความเป็นผู้ชายยังสามารถปรับตัวได้ทุกสถานการณ์ แล้วคุกเข่ามันจะยังไงกันเชียว คุกเข่าลงก่อนแล้วค่อยฆ่าทิ้ง ถึงจะเป็นวีรบุรุษที่แท้จริง！”
เมื่ออู๋ซินได้ยินประโยคนี้ ถึงจะพยักหน้า งึมงำๆด้วยความหงุดหงิด : “ได้ ผมเชื่อฟังพ่อ……”
อู๋ตงไห่ตบไปที่ไหล่ของเขา พูดพร้อมยิ้มว่า : “สามารถยืดหยุ่นได้ ก็มีการพัฒนาไปได้มากแล้วนะ！”
พูดจบ เขาพูดอย่างไม่อาจเก็บความตื่นเต้นได้ว่า : “ไป เขาไปกับฉัน！”
……
ในใจของเย่เฉินคิดว่า ถ้าหากคนอื่นรู้ว่าตัวเองสามารถปรุงยาอายุวัฒนะได้ เกรงว่าทั้งชีวิตนี้ก็คงไม่สงบ ดังนั้นจึงพูดออกไปอย่างนิ่งๆ : “แม้ว่าฉันเป็นผู้เยี่ยมยอดแห่งภาคใต้ บางเรื่องด้วยความสามารถของฉันเองก็ทำไม่ได้”
เย่เฉินพูดว่า ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าที่โศกเศร้าออกมา พูดว่า : “จากที่ฉันวินิจฉัย ยาอายุวัฒนะนี้ เป็นหมอเทพ นักเวทย์ ที่ปรุงยาขึ้นมาเป็นพิเศษเพื่อถวายจักรพรรดิและนายพลในสมัยโบราณ เม็ดยานี้ปรุงขึ้นมายากมาก มียาที่เป็นส่วนผสมหลายตัวสูญพันธุ์ไปแล้ว แม้แต่วิธีการกลั่นก็ยังสูญหายไปแล้ว อยากจะปรุงแต่งขึ้นมาใหม่ก็เป็นไปไม่ได้ แต่ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง หากในอนาคตฉันสามารถปรุงเม็ดยาอายุวัฒนะนี้ซ้ำกลับมาได้ ฉันจะแบ่งปันให้ทุกคนแน่นอน！”
เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดนี้ ก็คุ้มค่าที่จะสละความโกรธแค้น ในขณะเดียวกันก็หวังว่าเย่เฉินจะปรุงยาอายุวัฒนะนี้ซ้ำกลับมาได้
เมื่อพ่อลูกตระกูลอู๋ที่เพิ่งเข้ามาแล้วได้ยินประโยคนี้ อู๋ซินก็รีบพูดกับอู๋ตงไห่ว่า : “พ่อ ไอ้เศษสวะเย่เฉินไม่มียาอายุวัฒนะแล้ว！”
“ไม่มีแล้ว？” อู๋ตงไห่ยิ้มเยาะอย่างดูถูก พูดด้วยความมั่นใจ : “ฉันไม่เชื่อ！”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...