ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5766

เย่เฉินไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า การที่ตนได้มาตั้งแคมป์อยู่บนภูเขาในเตียนหนาน จะทำให้เขาได้พบกับผู้ป่วยมะเร็งทั้งสองคนซึ่งอายุยังน้อยอยู่ด้วย

เเละยิ่งคาดไม่ถึงว่าทั้งสองคนนั้น ต่างก็ต้องการไปที่จินหลิงเพื่อเข้าร่วมการวิจัยทดลองทางคลินิกของบริษัทผลิตยาเก้าเสวียน เเต่พวกเขาทั้งคู่ก็ถูกปัดตกจากการได้รับโควต้า

เเต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจที่สุดก็คือ ชายหนุ่มที่ชื่อว่าหูเล่อฉีคนนี้ ดันรู้จักกับเจมส์ สมิธไปเสียได้

ทุกคนต่างก็ต้องประหลาดใจที่ได้ยินว่า คนที่เคยเป็นผู้รับผิดชอบดูแลองค์การอาหารและยาแห่งสหรัฐอเมริกาFDA ได้สมัครใจลาออกจากตำแหน่งของเขาและไปทำงานการกุศลที่จินหลิง นี่มันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อจนเมื่อใครได้ฟังเเล้วก็ต้องตกตะลึงไปตามๆ กัน

เย่เฉินแสร้งทำเป็นถามหูเล่อฉีด้วยความอยากรู้อยากเห็น " เหล่าหู คุณสนิทสนมคุ้นเคยกับคุณเจมส์ สมิธคนนั้นมากเลยเหรอ ? "

หูเล่อฉีตอบด้วยท่าทางสบายๆ " ก็ไม่ถึงกับสนิทสนมหรอก ตอนที่เขายังไม่ลาออก เขาเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงคนหนึ่งของสหรัฐอเมริกา คนที่เข้ามาติดต่อธุรกรรมกับ FAD ก็ล้วนเเต่เป็นกลุ่มบริษัทชีวเภสัชภัณฑ์และกลุ่มผู้ประกอบการชั้นนำของโลกทั้งนั้น คนอย่างเจมส์ สมิธ เรียกได้ว่าเป็นคนที่มีความโดดเด่นในเเวดวงสังคมชั้นสูงเป็นอย่างมาก คนธรรมดาสามัญอย่างผม จะมีโอกาสไปรู้จักคนระดับนั้นได้อย่างไรกันล่ะ "

หูเล่อฉีกล่าวเสริมขึ้นอีกว่า " อันที่จริง ผมได้รู้จักเขาก็ตอนที่ไปลงทะเบียนเข้าร่วมงานวิจัยทดลองที่บริษัทผลิตยาเก้าเสวียนนั่นแหละ ตอนนั้นเขาพาลูกไปสมัครลงทะเบียนที่นั่นพอดี ในแวบแรกที่เห็นก็ไม่มีอะไรที่พิเศษผิดแปลกไปจากปกติ คนรอบข้างก็ดูเหมือนจะไม่มีใครจำเขาได้เลย ที่ผมจำเขาได้ก็เพราะว่าที่สหรัฐอเมริกา ผมเรียนด้านสาขาวิทยาศาสตร์ชีวภาพน่ะ เด็กที่เรียนสาขาวิทยาศาสตร์ชีวภาพ สาขาเทคโนโลยีพันธุศาสตร์ รวมถึงสาขาเคมีและเภสัชกรรมทั่วอเมริกา ไม่น่าจะมีใครที่ไม่รู้จักเขา อย่างน้อยๆ เขาก็เคยเป็นบุคคลระดับปรมาจารย์ผู้เชี่ยวชาญในสาขาวิชาชีพของพวกเรา "

เย่เฉินรู้สึกตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นจึงถามต่อไปอีกว่า " สาขาวิทยาศาสตร์ชีวภาพที่คุณเรียน มุ่งเน้นไปทางด้านไหนเหรอ ? ใช่ด้านการวิจัยและพัฒนาชีวเภสัชภัณฑ์รึเปล่า ? "

" ถูกต้อง " หูเล่อฉีผงกศีรษะงึกๆ พลางกล่าวว่า " วิชาเอกของผมคือสาขาชีวเคมี หลังจากเรียนจบ ผมวางแผนไว้ว่าจะเข้าไปทำงานที่บริษัทยาและเวชภัณฑ์ เเละมีส่วนร่วมในการพัฒนายาเคมีบำบัดรุ่นใหม่ๆ เเต่ผลสุดท้าย ยังไม่ทันจะได้คิดค้นพัฒนายาตัวใหม่ๆ ออกมา ตัวเองดันกลายมาเป็นผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้ายเสียก่อน "

ขณะที่พูดอยู่นั้น หูเล่อฉีพลันถอนหายใจออกมาเบาๆ เเต่เขายังคงยิ้มได้ " นี่สินะที่เขากล่าวกันว่า วีรบุรุษออกศึกยังไม่ทันคว้าชัย ตัวดันมาตายเสียก่อน อยากออกไปฆ่าศัตรูและรับใช้ชาติอย่างห้าวหาญ สุดท้ายกลับมาตายก่อนจะได้ใส่ชุดทหารเสียอีก "

ซูหลานที่อยู่ข้างๆ เผยอยิ้มพร้อมกับเอ่ยขึ้น " ทุกคนต่างก็มีชะตากรรมของตัวเอง เช่นเดียวกันกับพวกเราที่มาท่องเที่ยวอยู่ที่นี่ในเวลานี้ ฉะนั้น การได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก่อนจะกลับไป ย่อมสำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งปวง "