ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 578
บทที่ 578
ทำไมซือเทียนฉีถึงต้องเปิดจี้ซื่อถังที่จินหลิง？ไม่ใช่เพราะว่าอยากตอบแทนบุญคุณตัวเองหรอกเหรอ ดังนั้นจึงได้อยู่ที่นี่？
ผลสุดท้าย พ่อลูกตระกูลอู๋ทำลายคลินิกยาของเขาแล้ว ลมหายใจนี้ ไม่ว่าตัวเองจะพูดอะไรก็กล้ำกลืนลงไปไม่ได้！
คิดไม่ถึง ในเวลานี้ อู๋ตงไห่จะพาอู๋ซินกลับมาแล้ว
อีกอย่าง เขาไม่ได้พาอู๋ซินกลับไปยังโต๊ะของตัวเอง แต่กลับว่าพาอู๋ซิน มาหาเย่เฉิน！
เมื่อมาถึงตรงหน้าของเย่เฉิน อู๋ตงไห่ก็รีบยกมือกำปั้นขึ้น พูดด้วยความเคารพว่า : “อาจารย์เย่ เมื่อกี้ลูกของผมมีตาหามีแววไม่ ล่วงเกินคุณแล้ว ตอนนี้ผมพาเขากลับมาขอโทษคุณ หวังว่าผู้ใหญ่อย่างคุณจะไม่ถือสาเด็ก อย่าคิดเล็กคิดน้อยกับเขาเลยนะครับ”
เย่เฉินเพิ่งจะวางสายโทรศัพท์ กำลังโมโหอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าอู๋ตงไห่จะพาอู๋ซินมาขอโทษแล้ว เขารู้ว่าอู๋ตงไห่ต้องการยาอายุวัฒนะ ในใจก็เลยเกิดไอเดียขึ้น พูดไปอย่างนิ่งๆ : “คุณอู๋ คำพูดที่คุณกับลูกชายของคุณพูดมา ฉันก็แค่ผู้ชายจนๆที่ตกถังข้าวสาร เศษสวะจนๆ จะคู่ควรกับคำพูดของคุณชายได้ยังไงกัน？สำหรับคุณชายอู๋แล้ว เศษสวะจนๆอย่างฉัน ไม่ใช่ว่าอยากด่าก็ด่า อยากจะตีก็ตีเหรอ？”
เมื่ออู๋ตงไห่ได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้ว่าเย่เฉินไม่ได้คิดที่จะปล่อยผ่านมันไปแล้ว
ดังนั้น เขารีบเอ่ยพูดกับอู๋ซินด้วยใบหน้าที่จมลงว่า : “ไอ้ลูกสารเลว！ยังไม่รีบคุกเข่าลงอีก！”
เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป สายตาของผู้คนมากมายก็พันมามองตรงนี้แล้ว
ในใจของพวกเขาต่างก็เกิดคำถามกันต่างๆนาๆ หรือว่าลูกชายตระกูลอู๋จะคุกเข่าลงจริงๆเหรอ？！
ในตอนนี้อู๋ซินโมโหจนขนหัวลุกซู่ เกิดไอร้อนผ่าวไปทั้งตัว！
ไม่ว่าจะพูดยังไงเขาก็คือนายน้อยตระกูลอู๋ เป็นทายาทรุ่นที่สองที่ร่ำรวยอันดับต้นๆของเจียงหนาน ให้เขามาคุกเข่าให้เก็บเศษสวะจนๆที่ตกถังข้าวสาร ถ้าหากมีข่าวแพร่ออกไป ต่อไปตัวเองจะมีหน้าไปเจอใครได้อีก？
ในขณะที่เขากำลังลังเล ก็เหลือบไปเห็นสายตาของพ่อที่อยู่ข้างๆทันที อู๋ซินตกใจอย่างมาก เขากลัวว่าอู๋ตงไห่จะโมโห ดังนั้นจึงทำได้เพียงกัดฟันทำ งอทั้งสองขา คุกเข่าลงกับพื้นอย่างไม่สบอารมณ์
“โอ้ คุณชายตระกูลอู่คุกเข่าลงแล้วจริงๆ！”
เย่เฉินปรากฏรอยยิ้มที่มีความสุขออกมา พูดว่า : “ในเมื่อนายขอโทษฉันอย่างจริงใจเช่นนี้ งั้นเรื่องนี้ก็ถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้วกัน”
ท้ายที่สุดแล้วอู๋ตงไห่ก็โล่งอก โพล่งพูดออกไปอย่างอดใจรอต่อไปไม่ไหวแล้วว่า : “อาจารย์เย่ ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่จะขอร้องคุณ ！ไม่รู้ว่าอาจารย์เย่จะสามารถยอมสละยาอายุวัฒนะที่เป็นที่รักให้ผมได้ไหม ผมยอมจ่ายเงินหนึ่งพันล้านหยวน！ ”
คนในเหตุการณ์ต่างก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ！
เมื่อกี้ยังห้าร้อยล้าน ตอนนี้ก็เป็นหนึ่งพันล้านเพียงชั่วพริบตาเดียวแล้ว？ตระกูลอู๋มีเงินจริงๆด้วย แปดร้อยล้าน หนึ่งพันล้านในสายตาของตระกูลอู๋ ไม่ได้มีค่าอะไรเลย
ในเวลานี้เย่เฉินก็ยิ้มออกมา แล้วพูดว่า : “ประธานอู๋คิดเยอะเกินไปแล้ว อย่าว่าไปเลยตอนนี้ฉันไม่มียาอายุวัฒนะ ถึงแม้ว่ามี ก็คงขายในราคาหนึ่งพันล้านไม่ได้แล้ว ถึงแม้ว่าขายในราคาพันล้าน ก็ไม่มีทางขายให้คุณแน่นอน！”
พูดมาถึงตรงนี้ เย่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า : “คนอย่างฉันแค้นพยาบาทมาก ฉันเป็นคนที่จำแม่นมาก เมื่อกี้คุณเรียกร้องให้ฉันรับผิดชอบที่ทำร้ายหลิวกว่าง ยังบอกให้ฉันจ่ายชดเชยกับสิ่งที่เสียไป ตอนนี้กลับว่ามาขอยาจากฉัน คุณคิดว่าฉันเป็นปลาทอง มีความจำเพียงเจ็ดวินาทีงั้นเหรอ？”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...