ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5789

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้าด้วยความตื่นเต้น กล่าวกับเย่เฉิน: “ถ้าหากต้นชาผูเอ่อร์ต้นนั้นยังอยู่ น่าจะมีอายุพันปีได้แล้ว จะต้องเป็นต้นชาที่ใหญ่ที่เจริญงอกงามที่สุดของที่นี่”

พูดไป เธออดไม่ได้ที่จะพูดอย่างใจหาย: “แต่ว่า ถ้าเทียบมันกับมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ที่มีอายุหมื่นปีที่ข้างสระสวรรค์ต้นนั้น ยังห่างกันอีกไกล”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “หนึ่งพันปีกับหนึ่งหมื่นปี ไม่รู้ว่าต่างกันตั้งกี่เท่า”

ตามระยะทางที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก็สามารถเห็นรายละเอียดของภูเขาเอ้อหลางได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น

หลินหว่านเอ๋อร์เธอชี้ต้นชาที่เขียวชอุ่มเป็นอย่างยิ่งต้นหนึ่งที่ใกล้กับยอดเขา กล่าวกับเย่เฉินด้วยความตื่นเต้น: “ถ้าหากฉันเดาม่ผิดละก็ อัฐิของพ่อกับแม่ฉัน จะต้องถูกฉันฝังอยู่ที่ใต้ต้นไม้นั้นแน่!”

เย่เฉินเงยหน้าไปมอง ที่บนเส้นระนาบด้านข้างใกล้กับยอดเขาสามารถมองเห็นได้ว่า มีต้นไม้ต้นหนึ่งยืนตระหง่านอยู่ท่ามกลางหมู่ไม้นั้น ทั้งภูเขาส่วนใหญ่มีขนาดเดียวกัน เป็นต้นชาความสูงประมาณหนึ่งเมตรกว่า มีเพียงต้นนี้ต้นเดียวที่สูงใหญ่เป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงสามารถแยกออกได้ ตั้งแต่ระยะไกลๆ

ทันทีที่นึกถึงเรื่องเล่าที่เกี่ยวข้องกับมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ที่หลินหว่านเอ๋อร์เคยเล่า เย่เฉินก็ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจ คิดว่าต้นชาต้นนี้ แน่นอนว่าถึงแม้จะเทียบไม่ได้มารดาแห่งชาผูเอ่อร์ แต่น่าจะมีประวัติศาสตร์อันยาวนาน และค่อนข้างมีจิตวิญญาณ

ตอนที่รถใกล้จะถึงตีนเขา เย่เฉินรู้สึกลำบากใจขึ้นมาเล็กน้อยทันที

จื้อเฉิงกรุ๊ปอาศัยโรงงานผลิตชาที่ตีเขา ใช้รั้วเหล็กล้อมรอบภูเขาหลายลูกรวมทั้งภูเขาเอ้อหลางเอาไว้ด้านใน

ยิ่งไปกว่านั้นด้านบนรั้วเหล็ก ยังมีกล้องวงจรปิดยื่นออกมา รวมทั้งรั้วยังมีตะแกรงเหล็กลวดหนามอีกด้วย

ถึงแม้ว่าพนนคอนกรีตจะทะลุไปจนถึงตีนเขา แต่ตอนที่ระยะทางยังห่างจากตีนเขาประมาณหนึ่งกิโลเมตร ก็ถูกประตูใหญ่ของไร่ขวางเอาไว้แล้ว เย่เฉินทำได้เพียงจอดรถไว้ที่บริเวณประตูใหญ่เท่านั้น