ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5795

หลูโหย่วเฟิงถอนหายใจ กล่าวด้วยความกลัดกลุ้ม: “พ่อครับ ผมพูดความจริงกับพ่อแล้วกัน ผมคิดมาตั้งนานแล้วว่ากิจการของพวกเราไม่ได้ทำง่ายขนาดนั้น การแข่งขันค่อนข้างดุเดือด”

“อีกทั้งพ่อว่าพวกเราเอาแต่พัฒนาอยู่ที่เตียนหนานมาโดยตลอด ทรัพยากรเส้นสายก็อยู่แค่ที่นี่ อุตสาหกรรมของที่นี่ก็ไม่เจริญเติบโต การคมนาคมก็ไม่สะดวก ต่อให้พวกเราเปลี่ยนอุตสาหกรรมมาทำเครื่องดื่มประเภทชาอยู่ที่นี่ยังไงก็เทียบกับชาวบ้านเขาไม่ได้ เหล่ากันมาบ้านใกล้เรือนเคียงก็คือตัวอย่างที่ดีที่สุด ตอนที่อีคอมเมิร์ซยังไม่เจริญเฟื่องฟู พวกเขาเป็นอันดับหนึ่งของประเภทซอส แต่หลังจากที่อีคอมเมิร์ซเจริญเฟื่องฟูขึ้น พวกเขาก็ถูกเหวี่ยงไปอยู่ด้านหลังอย่างรวดเร็ว......”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลูโหย่วเฟิงถึงมีความกล้าหาญขึ้นมา กล่าวกับหลูจื้อเฉิง: “พ่อ จากมุมมองของผม ไม่อย่างนั้นพวกเราก็หาคนรับช่วงต่อที่เหมาะสมคนต่อไป นำบริษัทขายต่อก็จบเรื่องแล้ว ท่านก็ลำบากมาค่อนชีวิตแล้ว ควรจะเกษียณใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้แล้วครับ”

หลูจื้อเฉิงแค่นเสียงหัวเราะ ถามเขากลับ: “หาคนรับช่วงต่อ? แกคิดว่าคนรับช่วงต่อหาง่ายขนาดนั้นเลยเหรอไง? แกยังดูแลกิจการนี้ได้ไม่ดี คนอื่นจะเอาอะไรมาดูแลได้ดี? กรุ๊ปของพวกเราน่าอับอายที่สุดในตอนนี้ กรุ๊ปที่ใหญ่กว่าของพวกเราตอนนี้ก็กำลังลดรายจ่ายให้น้อยลง เป็นไปไม่ได้ที่จะจ่ายเงินเทคโอเวอร์พวกเรา แบรนด์ใหม่ที่เล็กกว่าของเราพวกนั้น ชาวบ้านเขาใช้รูปแบบทำเงินได้เร็ว แทบอยากจะเงินที่ลงทุนไปวันนี้ พรุ่งนี้ก็ได้กำไร ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะจ่ายเงินซื้อพวกเราที่เป็นภาระขนาดนี้ พวกเราเป็นแบบนี้ เป็นผู้รับจ้างผลิตสินค้าให้ชาวบ้านเขายังดูถูก เพราะอะไร? เพราะต้นทุนการผลิตชาของพวกเราสูงไงละ! ถ้าหากกฎหมายไม่ควบคุม พวกเขาแทบอยากจะใช้ใบไม้เน่ามาขายเป็นใบชาด้วยซ้ำ จะเป็นไปได้ยังไงที่จะใช้ชาของพวกเรา?”

หลูโหย่วเฟิงถอนหายใจอย่างห่อเหี่ยว ถามเขา: “จะไม่มีโอกาสถอนเงินออกจากตลาดหุ้นและถอนตัวเลยงั้นเหรอ?”

หลูจื้อเฉิงพยักหน้ากล่าว: “มีซิ แน่นอนว่าต้องมี สถานการณ์กำไรตอนนี้ของกรุ๊ป คิดตามวิธีการของตลาดทุน ประกอบกับสินทรัพย์สุทธิ มูลค่าของตลาดจริงๆน่าจะอยู่ที่ประมาณหนึ่งพันหนึ่งถึงหนึ่งพันสองร้อยล้านบาท เราก็ไม่ต้องแสวงหากำไรที่สูง ลดราคาเหลือสักแปดร้อยล้านก็นับว่าสมเหตุสมผลแล้วมั้ง? แต่ราคานี้ ตอนนี้ไม่มีคนยอมจ่าย เนื่องจากไม่มีคนให้พวกเราตั้งราคาสูงกว่าตลาด ถ้าหากพวกเราตั้งราคาต่ำกว่าห้าร้อยล้าน คาดว่ามีความเป็นไปได้ที่จะขายออก ถ้าหากตั้งราคาต่ำกว่าสี่ร้อยล้าน ความเป็นไปได้สูงที่จะขายทิ้งได้”

พูดไป หลูจื้อเฉิงกล่าวอีกว่า: “แต่ว่าสี่ร้อยล้านราคาจะต่ำเกินไปแล้ว อย่างน้อยก็ต้องเจ็ดร้อยล้านถึงจะสมเหตุสมผลใช่ไหม?”