ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5801
เย่เฉินตกตะลึงกับประสิทธิภาพการทำงานของซูจือหยู ในมุมมองของเขา ผู้หญิงคนหนึ่งสามารถจัดการเรื่องราวได้อย่างสะอาดราบรื่นขนาดนี้ เป็นอะไรที่พบเห็นไม่ได้บ่อยๆ
ดังนั้นเขาจึงกล่าวกับซูจือหยูว่า: “ลำบากคุณหนูซูแล้ว เงินก้อนนี้ถือว่าผมติดหนี้คุณ แต่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้พิเศษ ผมยังจะไม่โอนเงินให้คุณ รอผมจัดการเรื่องราวเสร็จเรียบร้อย ผมจะคิดหาหนทางอื่นเพื่อคืนเงินก้อนนี้ให้กับคุณ”
ซูจือหยูรีบกล่าว: “คุณเย่ คุณกับฉันยังมีอะไรต้องเกรงใจกันอีก จื้อเฉิงกรุ๊ปก็ถือซะว่าเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆที่จือหยูมอบให้คุณสามารถรับเอาไว้เป็นของขวัญได้ ก็นับว่าเป็นเกียรติของจือหยูแล้วค่ะ”
เย่เฉินยิ้มจางๆ: “ผมติดค้างน้ำใจครั้งนี้ของคุณ”
ซูจือหยูดีใจเป็นอย่างมาก ในมุมมองของเธอ สามารถทำให้เย่เฉินพูดแบบนี้ออกมาได้ อย่าว่าแต่เจ็ดร้อยล้านเลย ต่อให้เจ็ดพันล้านก็คุ้มค่า
เย่เฉินในเวลานี้ไม่ได้พูดอะไรกับเธออีก พูดตรงๆว่าตนเองมีเรื่องสำคัญที่ต้องไปที่ฐานผลิตใบชาของจื้อเฉิงกรุ๊ป ดังนั้นจึงขอวางสายก่อน
หลังจากที่เย่เฉินวางสายโทรศัพท์ ก็สตาร์ทรถ พลางกลับรถขับกลับไป พลางกล่าวกับหลินหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ข้างกาย: “จัดการเสร็จเรียบร้อยทุกอย่างแล้ว ตอนนี้พวกเราสามารถไปที่ภูเขาเอ้อหลางได้แล้ว”
หลินหว่านเอ๋อร์ดีใจสุดขีด กล่าวด้วยตาแดงก่ำ: “ขอบคุณคุณชาย......”
เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ถ้าอย่างนั้นคุณไม่อยากให้ที่นี่ถูกทิ้งให้รกร้างว่างเปล่า ถ้าอย่างนั้นยังไงทั้งหมดนี่ก็ให้คุณตัดสินใจ คุณอยากทำยังไงก็ทำแบบนั้น”
หลินหว่านเอ๋อร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ปาดน้ำตา กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ถ้าอย่างนั้นหลังจากที่พวกเรากลับไปที่เมืองจินหลิงแล้ว ข้าน้อยจะต้องคิดดูให้ดีๆว่าจะบริหารบริษัทนี้ยังไง อันที่จริงข้าน้อยค่อนข้างมีความเข้าใจต่อชาผูเอ่อร์ มีประสบการณ์ในการผสมพันธุ์ชาผูเอ่อร์มากด้วยเช่นกัน ถ้าหากมีโอกาสนี้มีพื้นที่ให้ข้าน้อยได้ใช้ประสบการณ์เหล่านี้ คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องที่ค่อนข้างมีความรู้สึกประสบผลสำเร็จเรื่องหนึ่งเช่นกัน!”
เย่เฉินคิดถึงตอนนั้นที่หลินหว่านเอ๋อร์ให้ตนดูภาพวาดนั้น ตอนที่ตัวสำนึกของตนจมดิ่งลงไปในภาพวาดนั้น ก็พบหลินหว่านเอ๋อร์ฝนตอนนั้น เป็นที่เคารพนับถือของชาวไร่ชา ถึงแม้จะเป็นผู้อาวุโสอายุเจ็ดแปดสิบ ก็ยังขอวิธีการเพาะพันธุ์ชาผูเอ่อร์จากเธอ จากนี้จะเห็นได้ว่า หลินหว่านเอ๋อร์มีความเข้าใจต่อชาผูเอ่อร์ในระดับลึกซึ้ง
ฝนเวลานี้ หลินหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจกล่าว: “หลายปีมานี้แทบจะไม่ได้ดื่มชาแม้แต่เพียงเจ้าเดียว ชาผูเอ่อร์ที่สามารถข้าน้อยตาเป็นประกายได้ ดูเหมือนว่าจะน่าจะเป็นกิ่งที่ชาวไร่ชาตัดมาจากมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ ในกระบวนการสืบพันธุ์จากรุ่นสู่รุ่น ค่อยๆสูญเสียยีนอันยอดเยี่ยมดั้งเดิมของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ ถ้าหากเป็นแบบนี้จริงละก็ ถ้าอย่างนั้นเกรงว่าจะไม่สามารถแกะรสชาติดั้งเดิมของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ออกมาได้อีกแล้ว......”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...