ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5803
ในเวลานี้ รปภ.เดินทางถึงตรงกลางถนนก่อนเป็นคนแรก ขวางรถของเย่เฉินเอาไว้ เอ่ยปากกล่าว: “พ่อหนุ่มทำไมเธอถึงกลับมาอีกแล้วละ? ไม่ใช่ว่าฉันเคยบอกกับเธอไปแล้วเหรอว่า เธอจะต้องไปนัดหมายที่กรุ๊ปก่อน!”
หวังจินเฉวียนคิดไม่ถึงว่ารปภ.จะไปเจรจากับแขกผู้มีเกียรติก่อน อีกทั้งเมื่อได้ฟังความหมายในประโยคนี้เหมือนกับว่าก่อนหน้านี้ทั้งสองคนเคยมาที่แล้วครั้งหนึ่ง
ดังนั้น เขารีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อลากรปภ.ไปอีกข้าง เอ่ยปากถามเย่เฉินกล่าว: “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณใช่ผู้เชี่ยวชาญที่ซูซื่อกรุ๊ปมอบหมายมาไหมครับ?”
เย่เฉินชี้ไปที่หลินหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ข้างกาย กล่าวพร้อมรอยยิ้ม: “ผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ คุณผู้หญิงท่านนี้ถึงเป็นผู้เชี่ยวชาญที่แท้จริง”
รปภ.กล่าวด้วยใบหน้าสงสัย: “พ่อหนุ่ม พวกเธอสองคนเป็นผู้เชี่ยวชาญตั้งแต่เมื่อไหร่?”
หวังจินเฉวียนรีบกล่าว: “เหลาหลี่ ทำไมนายพูดจากับแขกผู้มีเกียรติแบบนี้ละ พวกเขาเป็นแขกผู้มีเกียรติมาที่นี่เพื่อชี้แนะตรวจสอบการทำงานของพวกเรา จะให้นายมาชี้ไม้ชี้มือแบบนี้ได้ยังไง รีบเปิดประตูใหญ่!”
ในใจรปภ.รู้สึกแปลกประหลาดใจ แต่ในเมื่อผู้จัดการพูดแล้ว ดังนั้นจึงเลยรีบเปิดประตูใหญ่
หวังจินเฉวียนรีบกล่าวกับเย่เฉินอีกครั้ง: “ทั้งสองท่าน ผมคือหวังจินเฉวียนผู้จัดการโรงงานของพวกเรา เรื่องเล็กเรื่องใหญ่ของที่ล้วนมีผมเป็นผู้รับผิดชอบ รายละเอียกที่ทั้งสองท่านจะมาตรวจสอบในวันนี้มีอะไรบ้างโปรดแจ้งผม ผมจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ ไม่ปิดบังโดยเด็ดขาด!”
เย่เฉินพยักหน้า กล่าว: “แบบนี้ คุณจัดการสถานที่ก่อน ให้พวกเรานั่งคุยกันสักหน่อยก่อน”
หวังจินเฉวียนหลุดปากกล่าว: “ไม่มีปัญหา! ถ้าอย่างนั้นก็เชิญทั้งสองท่านไปที่ห้องทำงานของผมแล้วกันครับ!”
เย่เฉินถามเขา: “ผู้จัดการหวางขับรถมาไหมครับ?”
หวังจินเฉวียนรีบพยักหน้า: “ขับมาครับๆ!”
หวังจินเฉวียนกล่าวอธิบาย: “เป็นอย่างนี้ครับแขกผู้มีเกียรติทั้งสองท่าน บนภูเขาเอ้อหลางลูกนี้มีต้นชาผูเอ่อร์ที่มีประวัติศาสตร์นานมากกว่าพันปี ในระยะรัศมีรอบๆนี้มีต้นชาจำนวนไม่น้อย ว่ากันว่าล้วนเป็นการชำกิ่งมาจากมัน หลังจากที่พวกเรารับช่วงต่อก็ได้ทำงานการเพาะพันธุ์มาระดับหนึ่ง ตอนนั้นพื้นฐานการเพาะพันธุ์ของพวกเราก็คือต้นชาผูเอ่อร์อายุพันปีต้นนี้”
ในใจของหลินหว่านเอ๋อร์ยิ่งตื่นเต้น รีบถามอีกว่า: “ไม่ทราบว่าผู้จัดการหวางจะพาพวกเราไปดูต้นชาอายุพันปีต้นนี้หน่อยได้หรือไม่คะ? ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีส่วนช่วยเหลือในทิศทางการเพาะพันธุ์ของพวกเราในอนาคตเป็นอย่างมากก็ได้”
หวังจินเฉวียนพยักหน้า กล่าวอย่างตรงไปตรงมา: “ในเมื่อแขกผู้มีเกียรติทั้งสองท่านอยากดู ถ้าอย่างนั้นก็ได้เสมอครับ!”
พูดไป หวังจินเฉวียนกล่าวอีกว่า: “เพียงแต่ตอนนี้สีท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดแล้ว กว่าพวกเราจะขึ้นไปถึงคาดว่าฟ้าคงมืดแล้ว ไม่ทราบว่าหากท้องฟ้ามืดแล้วจะส่งผลกระทบต่อการวิเคราะห์ของต้นชาต้นนี้ไหมครับ?”
หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวอย่างไม่ลังเล: “ไม่เลยค่ะ แค่ฉันดูในใจฉันก็รู้แล้วค่ะ!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...