ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5805

“หลายปีมานี้ แนวคิดด้านการเพาะพันธุ์ใบชาก็เป็นแบบนี้เช่นกัน ปริมาณการผลิตยิ่งมากยิ่งดี ภายนอกยิ่งสวยยิ่งดี ความสามารถในการทนต่อศัตรูพืชยิ่งมากยิ่งดี ประกอบกับปุ๋ยเคมีและยาฆ่าแมลง ประสิทธิภาพการผลิตของพื้นที่ต่อหน่วยย่อมเพิ่มมากขึ้นหลายเท่าตัว”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลินหว่านเอ๋อร์ก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที กล่าวอีกว่า: “แต่ว่า ใช้ทิศทางนี้ในการเพาะพันธุ์พันธุ์ใหม่อย่างต่อเนื่อง ปริมาณการผลิตกับผลผลิตเพิ่มมากขึ้น อันที่จริงรสชาติของใบชาก็ตกต่ำลงเรื่อย ถ้าหากมีโอกาสละก็ ในอนาคตสามารถทดลองการเพาะพันธุ์พันธุ์ใหม่ในทิศทางตรงกันข้ามได้ ลองดูว่าจะสามารถนำรสชาติของใบชาในตอนนั้นกลับมาได้หรือไม่ แต่ว่าต้องตามหาต้นพันธุ์ที่ดีให้ได้ก่อน อีกทั้งที่ข้าน้อยบอกว่าต้นพันธุ์ที่ดี ควรจะเป็นพันธุ์ที่สืบทอดจากยีนของต้นชาในตอนนั้นให้ได้มากที่สุด ไม่ใช่พันธุ์ที่ถูกพัฒนาโดยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีในปัจจุบัน”

เย่เฉินพยักหน้า กล่าว: “พวกไม่ใช่ว่าจะยังไปที่สิบสองปันนาหรอกเหรอ? สถานที่ที่มารดาแห่งชาผูเอ่อร์เติบโตในตอนนั้น น่าจะสามารถตามหาลูกหลานรุ่นหลังของเธอได้ละมั้ง?”

หลินหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะกล่าวด้วยความคาดหวัง: “ข้าน้อยเองก็คิดแบบนี้เช่นกัน ตอนนั้นที่ข้าน้อยอยู่ที่สิบสองปันนา เคยสอนชาวไร่ชาท้องถิ่น ถึงวิธีใช้กิ่งแม่พันธุ์ของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์มาเพาะพันธุ์อย่างไร เพียงแต่ไม่รู้ว่าผ่านมาหลายปีขนาดนี้แล้ว ที่ท้องถิ่นยังมีคนเพาะพันธุ์กิ่งของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์อยู่ไหม การไปสิบสองปันนาครั้งนี้ถ้าหากหาเจอละก็ ก็จะนำกลับมาบางส่วน เอามาเพาะพันธุ์ที่นี่”

ทั้งสองคนพลางเดินพลางคุย ระยะทางเข้าใกล้ยอดเขาขึ้นเรื่อยๆ

ต้นชาใหญ่ต้นนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อารมณ์ของหลินหว่านเอ๋อร์ก็ตื่นเต้นมากกว่าเดิม

ถึงแม้เวลาจะล่วงเลยมาสามร้อยกว่าปีแล้ว แต่เธอยังคงจำต้นชาต้นนี้ได้

เย่เฉินเห็นเธอตัวสั่นเทาเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะกล่าวถาม: “คงจะเป็นที่นี่ใช่ไหม?”

“เป็นที่นี่......”หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้าซ้ำ กล่าวเสียงเบา: “ฉันจำต้นไม้ต้นนี้ได้ แม้แต่รอยแผลบนต้นของมันฉันก็ยังจำได้”