ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5806

สำหรับหลินหว่านเอ๋อร์พูดได้ว่า เธอมีความสงสัยมาโดยตลอดอยู่เล็กน้อย ทำไมตั้งแต่คืนนั้นที่เย่เฉินถูกแหวนพาไปยังวิลล่าบนยอดเขาจื่อจินซานอย่างกะทันหัน ตั้งแต่วินาทีนั้นเย่เฉินก็ดีกับตัวเองอย่างไม่คาดคิด

เขาไม่เพียงนำเอาโอสถที่เขามีทั้งหมดมอบให้กับเธอหนึ่งชุดแล้ว ยังเป็นไปได้ว่าเพิ่มอายุให้กับเหล่าจางและคนอื่นแล้ว อีกทั้งยังปล่อยวางสิ่งที่อยู่ในมือทั้งหมด ไปเตียนหนานเป็นเพื่อนตัวเองมาตลอดทาง

ทว่าตัวเองนั้นเพียงแค่อยากจะมาที่ภูเขาเอ้อหลางกราบไหว้บิดามารดาของตัวเองสักหน่อย เย่เฉินนำเอาจื้อเฉิงกรุ๊ปที่มีภูเขาเอ้อหลางอยู่ทั้งหมดซื้อกิจการมาแล้ว อีกทั้งยังจะดำเนินการปรับปรุงครั้งใหญ่กับที่นี่ เพื่อสะดวกแก่การมากราบไหว้บิดามารดาของตัวเองในอนาคต

หลินหว่านเอ๋อร์เองก็มีทรัพย์สินเงินทองอย่างนับไม่ถ้วน แต่การกระทำของเย่เฉินนั้น ในสายตาของหลินหว่านเอ๋อร์ ไม่สามารถใช้เงินมาวัดได้ เขาแน่นอนว่าให้ความสำคัญกับตัวเองมาก ถึงได้ใส่ใจเช่นนี้ ละเอียดอ่อนเช่นนี้

การคาดเดาของหลินหว่านเอ๋อร์ไม่ผิดสักนิด เย่เฉินให้ความสำคัญกับหลินหว่านเอ๋อร์จริงๆ บุญคุณที่ช่วยที่ชีวิตเอาไว้แน่นอนว่าก็ส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่ง เย่เฉินยิ่งได้สัมผัสกับเธอมากขึ้น ภายในใจอย่างไม่รู้ตัวก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจอย่างลึกซึ้งถึงประสบการณ์อันยากลำบากของเธอในสามร้อยปีที่ผ่านมา

ทว่าความเห็นอกเห็นใจเช่นนี้ อย่างง่ายดายก็จะกลายเป็นปวดใจ

สำหรับหลินหว่านเอ๋อร์ที่มีชีวิตอยู่มาสามร้อยปีแล้ว กราบไหว้บิดามารดา สิ่งสำคัญที่สุดคือสามารถมายังสุสานของบิดามารดาได้ สัมผัสกับผืนดินของที่นี่ด้วยมือของตัวเอง พูดคุยกับบิดามารดาสักสองสามประโยค ความขมขื่นและความห่วงหาในสามร้อยปีมานี้ ต่างปล่อยวางลงได้แล้ว

หลินหว่านเอ๋อร์คุกเข่าอยู่บนพื้น บอกกล่าวกับบิดามารดาอยู่อย่างนั้นเงียบๆประมาณครึ่งชั่วโมง ทว่าหลังจากเธอลุกขึ้นมา มองดูพื้นดินสีดำที่อยู่ใต้เท้า จิตใจเบิกบานยิ้มออกมา หันหลังกลับไปพูดกับเย่เฉินว่า：“คุณชาย พวกเราไปกันเถอะ！”

เย่เฉินพูดว่า：“ฟ้าต่างมืดแล้ว ถ้าคุณอยากจะอยู่กับพ่อแม่นานอีกสักหน่อย เอาอย่างนี้ไหมพวกเราพักอยู่ที่นี่หนึ่งคืน? ผมสามารถไปหยิบเต็นท์ที่รถออกมาได้”

“คุณชายอย่าได้ยุ่งยากเลย”หลินหว่านเอ๋อร์พูดเบาๆว่า：“ข้าน้อยถึงแม้ว่าอยากจะอยู่กับพ่อแม่นานสักหน่อย แต่มิอาจให้คุณชายมานอนกลางดินกินกลางทรายตากน้ำค้างเป็นเพื่อนได้ ยิ่งไปกว่านั้น ข้าน้อยไม่ได้มีสถานะอะไร จะกล้าให้คุณชายมาเฝ้าวิญญาณของพ่อแม่เป็นเพื่อนได้อย่างไร วันหลังข้าน้อยจะมาเองคนเดียวถึงเวลานั้นค่อยว่ากันอีกทีเถอะ”

เย่เฉินไม่ได้คิดอย่างละเอียด เพียงแค่เอ่ยปากออกมาว่า：“กับผมคุณไม่ต้องเกรงใจอะไรมากนักหรอก เดิมทีผมก็ไม่ได้ต้องการการพักผ่อนอะไร อยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน ทว่าฟ้าก็มืดแล้ว พวกเราต้องหาที่พักค้างคืนแล้ว ไม่งั้นก็ไปหาโรงแรมสักแห่งที่เมืองผู่เอ๋อร์ ไม่งั้นก็ต้องหาสถานที่กางเต็นท์ตั้งแคมป์”

ทันใดนั้นหลินหว่านเอ๋อร์ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ มองเย่เฉินอย่างเต็มไปด้วยความหวัง ถามออกมา：“คุณชาย ที่นี่ห่างจากสิบสองปันนาไม่ไกลแล้ว ถ้าตอนนี้พวกเราไปที่สิบสองปันนา คืนนี้ก็อยู่ที่ข้างสระสวรรค์ ตั้งแคมป์ที่สถานที่บำเพ็ญเพียรของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ในปีนั้นเถอะ！”

เย่เฉินมองเห็นเธอเต็มไปด้วยความหวัง ตอนนี้จึงพยักหน้าอย่างไม่ลังเลแล้ว พูดว่า：“งั้นก็ไปที่สิบสองปันนาเถอะ ก็ขับรถเพียงแค่สองชั่วโมงกว่า！”