ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5807

เย่เฉินกับหลินหว่านเอ๋อร์ผ่านการขับรถมาสองชั่วโมง มาถึงเชิงเขาของสระสวรรค์ยู่หลงแล้ว ที่นี่มาเส้นทางขึ้นเขาสายหนึ่ง สามารถขับขึ้นเขาได้โดยตรง มาถึงหมู่บ้านหลายแห่งทางฝั่งเหนือของสระสวรรค์

เส้นทางสายนี้ ก็เป็นเส้นทางสายเดียวที่หมู่บ้านหลายแห่งนั้นเชื่อมกับโลกภายนอก

สิบสองปันนาตั้งอยู่ในที่ราบสูง ระดับความสูงเฉลี่ยอยู่ที่หนึ่งพันห้าร้อยเมตรโดยประมาณ สองคนขับรถขึ้นเขา ระดับความสูงโดยเร็วก็เปลี่ยนเป็นสองพันเมตรแล้ว เดิมทีสภาพแวดล้อมของสิบสองปันนาก็ใกล้เคียงกับยุคแรกเริ่ม แล้วบวกกับระดับความสูง ดังนั้นท้องฟ้าเหนือศีรษะของทั้งสองคนราวกับว่าเต็มไปด้วยดวงดาว ช่างงดงามอย่างมาก

หลินหว่านเอ๋อร์อารมณ์ดีอย่างมาก เธอเปิดหน้าต่างรถออก หมอบอยู่บนขอบหน้าต่างยื่นศีรษะออกไปดูดาวบนท้องฟ้า ราวกับว่าเป็นเด็กสาวที่ปิดเทอมภาคฤดูร้อนแล้วกลับมายังบ้านเกิดบ้านของคุณยาย บนใบหน้ามีรอยยิ้มอันมีความสุข สีหน้าที่แสดงออกมาก็มีความหลงใหลอย่างมาก

เย่เฉินไม่เพียงถูกวิวทิวทัศน์อันนี้ทำให้ประทับใจ อาศัยอยู่ในเมืองที่เป็นคอนกรีตเสริมเหล็กมาเป็นเวลานาน ทุกวันเงยหน้าขึ้นไป ดวงดาวที่สามารถมองเห็นได้ไม่กี่สิบดวง บางครั้งก็มีเพียงแค่ไม่กี่ดวง

แต่อยู่ที่นี่ หมู่ดาวที่อยู่บนท้องฟ้านับไม่ถ้วน โครงร่างของทางช้างเผือกชัดเจนอย่างมาก ทำให้คนหลงใหล

หลังจากรถเลี้ยวผ่านทางโค้งหักศอกมา สระสวรรค์ที่ถูกห้อมล้อมด้วยขุนเขาหลายลูก ชัดเจนมากปรากฏอยู่ที่เบื้องหน้าแล้ว

สระสวรรค์ที่เป็นประกายระยิบระยับ เหมือนดั่งกระจก สะท้อนดวงดาวที่เต็มท้องฟ้า แป๊บเดียวทำให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เงียบสงบอันนี้ราวกับว่ามีชีวิตชีวาขึ้นมาแล้ว เบื้องหน้าถึงแม้ว่าจะเป็นตอนกลางคืนแล้ว แต่เย่เฉินก็ยังรู้สึกได้อย่างชัดเจน ทัศนียภาพที่เบื้องหน้า กับภาพทัศนียภาพในตอนนั้นของหลินหว่านเอ๋อร์ ไม่ว่าจะเป็นลักษณะหรือว่าความมีเสน่ห์ ต่างเหมือนเดิมแทบจะไม่เปลี่ยนแปลง

หลินหว่านเอ๋อร์มีความสุขอย่างมากแล้ว เธอมองดูลักษณะโครงสร้างของสระสวรรค์ อดที่จะพูดกับเย่เฉินอย่างถอดถอนใจไม่ได้：“สระสวรรค์ราวกับว่าไม่เปลี่ยนแปลงไปสักนิด แม้แต่รูปร่างต่างก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปเท่าไหร่ ยังคงเหมือนกับเมื่อก่อน！”

เย่เฉินถามเธอ：“คุณยังสามารถหาตำแหน่งของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์เจอได้ไหม?”

“ได้！”หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า ชี้ไปยังขอบสระสวรรค์ที่ไกลออกไป พูดกับเย่เฉินว่า：“มารดาแห่งชาผูเอ่อร์อยู่ที่ฝั่งเหนือของสระสวรรค์ มีระยะห่างจากขอบสระสวรรค์ประมาณหนึ่งร้อยเมตร”

พูดไป เธอชี้ไปยังตำแหน่งสูงของขอบสระสวรรค์ฝั่งเหนือ พูดกับเย่เฉินว่า：“ที่นั่นมีโครงร่างของบ้านเรือนอยู่เลือนรางนั่นก็คือหมู่บ้านในปีนั้น ตอนนี้เหมือนกับว่ายังมีอยู่ เพียงแต่ว่าตามบ้านเรือนแทบจะไม่ค่อยมีแสงไฟอะไรแล้ว เป็นไปได้ว่าต่างย้ายออกไปพอสมควรแล้ว”

เย่เฉินพยักหน้า พูดว่า：“งั้นพวกเราก็นำรถจอดเอาไว้ที่หน้าหมู่บ้าน หลังจากนั้นค่อยเดินลงไปเถอะ”

“ค่ะ！”หลินหว่านเอ๋อร์นั้นอดใจไม่ไหวแล้ว สามร้อยปีมานี้ใช้ชีวิตล่องลอยไปเรื่อย เธอชื่นชอบที่สุด และก็คิดถึงที่สุด ก็คือที่นี่

เย่เฉินทำตามคำแนะนำของหลินหว่านเอ๋อร์ นำเอารถจอดเอาไว้ที่ที่ห่างจากปากทางเข้าหมู่บ้านหนึ่งร้อยเมตรด้านโน้น หลังจากนั้นพกพาอุปกรณ์ในการตั้งแคมป์ กับหลินหว่านเอ๋อร์ จากขอบถนนเดินลงเนินเขา มาถึงบนขอบสระสวรรค์ที่อยู่ด้านล่าง

หลินหว่านเอ๋อร์อาศัยแสงจันทร์กับดวงดาว อยู่บนขอบสระสวรรค์เดินมาประมาณห้าร้อยเมตรแล้ว ในที่สุดก็หาตำแหน่งของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ในปีนั้นเจอแล้ว