ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5808
เย่เฉินมองเห็นสีหน้าของหลินหว่านเอ๋อร์นั้นกระวนกระวาย การพูดจาตื่นเต้นอยู่บ้างอย่างที่เห็นได้น้อยมาก จึงรีบถามเธอ：“คุณหลิน คุณพูดมาสินี่ยิ่งเหมือนอะไร?！”
หลินหว่านเอ๋อร์ไม่พูดจา สายตายังจับจ้องเมฆดำที่อยู่บนท้องฟ้าอันแน่นหนาขึ้นอย่างรวดเร็ว ในปากยังพึมพำอยู่：“นี่……เมฆดำอันนี้มองดูแล้วราวกับว่าไร้ระเบียบอย่างมาก แต่ประมาณว่ามีการก่อตัวอย่างซับซ้อน……รู้สึกว่า……รู้สึกว่าเหมือนกับสัญลักษณ์จิ้งข่วยในอี้จิง64กั้ว……”
“จิ้งข่วย？！”ฟังอย่างตกใจ อดที่จะอุทานออกมาอย่างตกใจไม่ได้：“เมฆอันนี้คือผังปากว้าจริงๆเหรอ？”
หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า พึมพำออกมา：“จิ้งข่วยนั้นซับซ้อนมาแต่ไหนแต่ไร คนโบราณพูดว่า ก่อนหน้าที่ข่วยจะมาผู้คนต่างหวาดกลัว ความหวาดกลัวจะนำพาซึ่งความสุขและความสงบสุข เกิดเสียงหัวเราะเฮฮา ผู้คนต่างเข้าใจในกฎเกณฑ์ของธรรมชาติแล้ว ；สร้างความน่าตกใจไปเป็นร้อยไมล์ ทหารมีระเบียบวินัย ราษฎรสงบร่มเย็น วัดไม่ถูกปล่อยทิ้งร้าง เมื่อข่วยอันนี้ออกมา จากนั้นข่วยหลักกับข่วยรองสองข่วยซ้อนทับกัน เมื่อมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นต้องมีความหมายโดยนัย อีกทั้งจะต้องเป็นเรื่องใหญ่ที่สะเทือนไปทั่วทั้งฟ้าดิน！”
เย่เฉินก็คือตกใจอย่างมาก อดที่จะถามออกมาไม่ได้：“คนแบบไหนกันที่มีความสามารถระดับนี้ ใช้เมฆบนท้องฟ้ามาทำนายดวงชะตา？！”
หลินหว่านเอ๋อร์มึนงงไปทั้งใบหน้า：“ข้าน้อยก็ไม่ทราบ……แต่ว่า……แต่ว่าผังปากว้าอันนี้พึ่งจะเริ่มต้นขึ้น ก็คือเริ่มต้นขึ้นในวินาทีที่พวกเรามาถึงที่นี่ ข้าน้อยคาดว่า นี่น่าจะไม่ใช่ฝีมือมนุษย์”
“ไม่ใช่ฝีมือมนุษย์……”เย่เฉินถามเธอ：“ถ้าเป็นฝีมืมนุษย์ จะก่อตัวอย่างเป็นธรรมชาติอย่างงั้นเหรอ?
หลินหว่านเอ๋อร์ส่ายหน้า：“ข้าน้อยยังไม่เข้าใจในความลึกลับอย่างแจ่มแจ้ง……”
กำลังพูดอยู่ เมฆดำบนท้องฟ้าก็ยังเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ชั้นเมฆอันหนาราวกับว่าเป็นบ่อน้ำอันไร้ที่สิ้นสุดที่ถูกขุดขึ้นมาบนท้องฟ้า ไม่ทันไรจากใจกลางพวยพุ่งออกมาอย่างต่อเนื่อง อย่างรวดเร็วปกคลุมไปทั่วทั้งหุบเขาที่สระสวรรค์ตั้งอยู่
หลินหว่านเอ๋อร์ขมวดคิ้วแน่น เบิกตากว้างจับจ้องท้องฟ้าอยู่อย่างนั้น ในปากบ่นพึมพำกับตัวเอง：“ผังปากว้าเปลี่ยนแปลงรวดเร็วเกินไปแล้ว……ฉัน……ฉันมองไม่เข้าใจ……คุณอยากจะบอกอะไรกับฉันกันแน่ ได้โปรดชัดเจนชัดเจนอีกสักหน่อยได้ไหม?”
เมฆดำบนท้องฟ้าฟังไม่เข้าใจถึงการพำพึมของเธอ ทำได้เพียงเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง
พูดถึงตรงนี้ เธอทันใดนั้นก็ส่งเสียงตกใจออกมา：“อ๊า！ฉันรู้แล้ว！”
เย่เฉินรีบถามในทันที：“คุณรู้อะไรแล้ว?”
น้ำตาของหลินหว่านเอ๋อร์ทันใดนั้นก็ไหลออกมาจากขอบตา เธอชี้ไปยังผืนดินอันว่างเปล่าที่ใต้เท้า ตื่นเต้นดีใจอย่างมาก พร้อมทั้งพูดออกมาอย่างตื่นเต้นเหลือคณา：“ข้าน้อยรู้แล้วว่าใครกำลังขอความช่วยเหลือ！คือเธอ！คือมารดาแห่งชาผูเอ่อร์！”
เย่เฉินได้ฟังคำตอบอันนี้ยิ่งสงสัยอย่างมาก：“มารดาแห่งชาผูเอ่อร์เมื่อสามร้อยปีก่อนได้บำเพ็ญเพียรล้มเหลวแล้วไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้จะมาของความช่วยเหลือจากพวกเราได้อย่างไร?！อีกทั้ง……อีกทั้งเธอก็เป็นเพียงต้นไม้ต้นหนึ่งไม่ใช่เหรอ สามารถขับเคลื่อนเมฆดำบนท้องฟ้ามาร้องขอความช่วยเหลือจากพวกเราได้?！”
หลินหว่านเอ๋อร์พูดพำพึม：“ข้อสงสัยของคุณชาย ข้าน้อยไม่ทราบที่มาที่ไปอย่างแท้จริง แต่ข้าน้อยสามารถรู้สึกได้ ความรู้สึกอันคุ้นเคยแบบนั้น ก็คือมารดาแห่งชาผูเอ่อร์……”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...