ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5809
เย่เฉินพูด：“โอเค ถ้าหากคุณพูดไม่ผิด มารดาแห่งชาผูเอ่อร์ขอความช่วยเหลือจากพวกเราผ่านทางรูปลักษณ์ต่างๆของเมฆ แต่ว่าเธอต้องการให้พวกเราทำอะไรกันแน่? พวกเราควรจะช่วยเหลือเธออย่างไร”
หลินหว่านเอ๋อร์ก็มีความวิตกกังวลอยู่บ้าง：“ข้าน้อยไม่ทราบ……ข้าน้อยมองออกเพียงแค่ว่าเธอกำลังขอความช่วยเหลือ ผังปากว้านี้เปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องทำให้ผู้น้อยรู้สึกได้ ราวกับว่าเธอนั้นติดอยู่ในใจกลางจิ้งข่วยไม่สามารถหลุดออกมาได้ แต่ว่าด้านในนี้ไม่ได้บอกกับข้าน้อย ควรจะทำอย่างไรถึงจะสามารถปลดปล่อยเธอออกมาได้……”
เวลานี้ เมฆดำได้กลายเป็นยิ่งหนายิ่งหนักขึ้นมาแล้ว อีกทั้งเมฆดำขนาดมหึมาเริ่มควบแน่นกลายเป็นกลุ่มก้อนทว่าเริ่มลดตัวลงมาอย่างช้าๆ
ในอากาศ กระนั้นคือเต็มไปด้วยไอน้ำอันเปียกชื้นแล้ว ความดันอากาศราวกับว่าเริ่มกดดันลงมาอย่างรวดเร็ว ทำให้การหายใจของคนต่างติดขัดไปบ้างแล้ว ความรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นเวลาก่อนหน้าที่พายุฝนฟ้าคะนองในฤดูร้อนจะมาแบบนั้น
หลินหว่านเอ๋อร์ไม่ได้บำเพ็ญเพียร เวลานี้ลมหายใจต่างรู้สึกติดขัดแล้ว ทว่าสีหน้าที่แสดงออกมาของเธอนั้นยิ่งร้อนรนแล้ว น้อยมากที่จะเห็นเธอเสียอาการจนกระทืบเท้าอยู่กับที่ พูดออกมาอย่างร้อนรนอย่างมากว่า：“ผังปากว้ายิ่งอันตรายขึ้นเรื่อยๆแล้ว ข่วยหลักเริ่มมีสัญญาณบ่งชี้แล้วว่ากำลังจะถูกข่วยรองกลืนกิน ถ้ายังคิดหาคำตอบไม่เจอ เป็นไปได้ว่าจะช่วยเหลือเธอไม่ได้แล้ว……ทำอย่างไรดี……จะทำอย่างไรดีนะ……”
เย่เฉินยิ่งคิดไม่ออก แม้แต่หลินหว่านเอ๋อร์ต่างมองผังปากว้าไม่ออก เขายิ่งมองไม่ออก ดังนั้นมองดูหลินหว่านเอ๋อร์ที่กำลังร้อนใจจนร้อนระอุ เขาทำได้เพียงยืนอยู่กับที่อย่างร้อนรนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ในขณะนี้เมฆดำยังหนามากขึ้นอย่างต่อเนื่อง ลดตัวลงมาอย่างต่อเนื่อง ด้านบนของสระสวรรค์ทั้งหมด ก่อตัวเป็นหย่อมความกดอากาศต่ำกำลังแรง หลินหว่านเอ๋อร์รู้สึกได้แล้วว่าการหายใจของตัวเองติดขัดอยู่บ้าง เธอทำได้เพียงอ้าปากกว้างเพื่อหายใจไปด้วย พร้อมทั้งประมวลสมองอย่างต่อเนื่อง คิดพิจารณาถึงปัญหาที่อยู่ในนั้น
เย่เฉินมองผังปากว้าไม่เข้าใจ แต่เขาวิเคราะห์อย่างมีสติสัมปชัญญะสักหน่อยแล้ว เอ่ยปากออกมา：“คุณหลิน ถ้าเธอกำลังขอความช่วยเหลือจากพวกเราจริงๆ งั้นอย่างน้อยก็ต้องอยู่ในขอบเขตที่พวกเราสามารถทําได้ คุณผมสองคนสี่หมัดสี่มือ สามารถช่วยเธอที่ไหนได้? หรือว่าพวกเราจะต้องช่วยเธอขับไล่เมฆดำอันนี้? พวกเราก็ทำไม่ได้นี่！”
“ใช่！”เย่เฉินพยักหน้าอย่างแรง：“ถ้าเป็นในเวลาปกติ เมฆดำที่หนักขนาดนี้คงมีฟ้าผ่าฟ้าร้องตั้งนานแล้ว แต่เมฆดำอันนี้ถึงแม้ว่าจะหนาและหนักอย่างมาก แต่กลับไม่มีแม้เงาของสายฟ้า มีดทะลุวิญญาณของผมเมื่อครั้งที่แล้วในตอนที่ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งระเบิดตัวเองได้ถูกทำลายไปแล้ว เบื้องหน้านี้วิชาเดียวที่สามารถปล่อยในระยะไกลได้ มีเพียงวิชาที่พึ่งจะฝึกมาใหม่ยันต์ฟ้าร้อง เมฆครึ้มอันนี้ขาดสายฟ้าพอดี งั้นผมจะลองมอบสายฟ้าให้มันสักหน่อย！”
หลินหว่านเอ๋อร์ปีติไม่ไหวแล้วจนหลุดปากออกมาว่า：“ยันต์ฟ้าร้องที่คุณชายพึ่งจะฝึกวิชามาใหม่ คือใช้ไม้ฟาดสายฟ้าที่ข้าน้อยมอบให้คุณชายฝึกจนสำเร็จใช่ไหม?”
“ใช่！”
หลินหว่านเอ๋อร์ยิ่งตื่นเต้นดีใจ กำมือแน่นพูดออกมาอย่างดีอกดีใจ：“ไม้ฟาดสายฟ้าอันนั้นคือกิ่งก้านที่เหลือของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์！ หลังจากเธอบำเพ็ญล้มเหลวสามร้อยปีมาแล้วกลับไม่ได้สูญหายไป เธอรอคอยอยู่อย่างขมขื่น ก็คือวันนี้！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...