ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5811

กว่าทั้งสองคนจะยืนนิ่ง ตำแหน่งใจกลางของสายฟ้ากับเมฆดำ ได้แขวนอยู่ด้านบนของผืนดินเหลืองที่ว่างเปล่าอันนั้นแล้ว

ในเวลานี้ สายฟ้าสายหนึ่งหนาขนาดปากถ้วยพุ่งลงมาจากใจกลางของเมฆดำเอง ฟาดตรงลงบนผืนดินเหลือง

ทันใดนั้น ท้องฟ้าก็สว่างขึ้นมาดั่งกลางวันในทันใด เสียงฟ้าร้องคำรามอันนั้น ดังมากราวกับว่าจุดชนวนระเบิดอยู่ข้างใบหู สะเทือนจนหูดับ

ทว่าตามลงมากับสายฟ้าอันนั้น เมฆดำอันนั้นที่บีบอัดเป็นเวลานาน ทันใดนั้นฝนขนาดใหญ่ก็เทลงมา สายฝนที่ตกลงมาจากบนฟ้าเชื่อมต่อกันเป็นเส้นแล้ว

เย่เฉินกับหลินหว่านเอ๋อร์ไม่มีที่จะหลบ ทันใดก็ถูกฝนรดจากบนถึงล่างต่างเปียกปอนไปหมดแล้ว

หลินหว่านเอ๋อร์ไม่ได้สนใจร่างกายที่เปียกปอน ก้าวเท้าวิ่งตรงไปยังดินเหลืองผืนนั้นสถานที่บำเพ็ญเพียรล้มเหลวของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์

เย่เฉินถูกการกระทำอันนี้ของเธอดึงเอาไว้ไม่ทัน ตะโกนเสียงดัง：“อันตราย อย่าเข้าไป！”

พูดไป พร้อมทั้งจะไปดึงหลินหว่านเอ๋อร์กลับมา

แต่หลินหว่านเอ๋อร์กลับไม่ได้มีทีท่าว่าจะถอยกลับ พร้อมทั้งไม่สนใจอะไรทั้งนั้นวิ่งเข้าไป พร้อมทั้งพูดกับเย่เฉินว่า：“คุณชาย ข้าน้อยรู้สึกได้ถึงเธอแล้ว！”

เย่เฉินถามออกมาตามสัญชาตญาณ：“รู้สึกได้ถึงใคร? มารดาแห่งชาผูเอ่อร์เหรอ?”

“ใช่！”น้ำเสียงของหลินหว่านเอ๋อร์มีความสั่นเทา พูดต่อว่า：“ใช่เธอ！คือเธออย่างแน่นอน！เธอฟืนคืนกลับมาแล้ว！”

ภายในใจของเย่เฉินสงสัย เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ต้นชาที่บำเพ็ญล้มเหลวเมื่อหลายร้อยปีก่อนต้นหนึ่ง ยังจะสามารถฟื้นคืนกลับมาได้อย่างไร?

แต่ว่า เมฆดำที่อยู่เบื้องหน้าฟ้าเสียงฟ้าผ่าได้หยุดลงแล้ว เหลือเพียงสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ทว่าในเมฆดำอันนั้น ต่างก็ไม่ได้หลงเหลือสายฟ้าอยู่แล้ว คิดว่าน่าจะสิ้นสุดลงแล้ว

เย่เฉินเห็นว่าไม่มีอันตรายของสายฟ้าแล้ว จึงไม่ได้ดึงตัวหลินหว่านเอ๋อร์กลับมา ทว่าตามเธอไปด้วยกัน มายังบนดินเหลืองผืนนั้น

เวลานี้ผืนดินเหลือง ถูกน้ำฝนกัดเซาะจนกลายเป็นโคลนตมไปแล้ว หลินหว่านเอ๋อร์ใช้มือทั้งสองข้างเช็ดหน้าเช็ดตาเช็ดน้ำฝนออกอย่างต่อเนื่อง ในขณะเดียวกันก็ไม่หยุดที่จะมองไปรอบด้านอย่างละเอียด ราวกับว่ากำลังค้นหาอะไรบางอย่าง